It’s the music that matters
Wederom een kekke gastbijdrage. Dit keer van Ries!
Jongens waren we – maar aardige jongens. Al zeg ik ‘t zelf. En als jongens van 14 jaar hadden we veel te veel energie. Maar we waren ook blij dat we iets met die energie konden doen: we hadden fantastische muziek ontdekt. We werden hardrockers, en dat werden we helemaal vanzelf.
Het was 1980. Disco was de vijand en punk was saai, daar konden we niet veel mee. Maar in de vroege jaren 80 onstond ook de heavy metal op de grondvesten van hardrock. Vooral in de UK knalden de bandjes zichzelf een voor een op aarde. De New Wave of British Heavy Metal (NWOBHM) diende zich aan. En OMG wat vonden we dat die bands mooie muziek maakten.
Satan geeft kusjes
Wij waren allemaal best vrolijk, maar over de Noordzee heerste in die tijd een kutsfeer. Thatcher was er nog, er was er niet veel te doen dan knokken bij de lokale voetbalclub, fish and chips eten en regen vangen. Voor al het andere was eenvoudigweg geen geld. Niet voor de lp’s van de grote bands uit de US, niet voor de kapper en niet voor de asperientjes in geval van een kater. In de kelders van de gratis sociale jeugdhuizen en pubs begonnen daarom veel jongens zelf een band. Do it Yourself was de shit, zoveel had de punkbeweging hen wel geleerd. Het fenomeen “bandje” bereikte zijn hoogtepunt. Punkrock was dan wel saai, het had zeker zijn invloeden op de hardrockers. Het idee dat je zelf ook muziek kon maken gaf de burger moed. De energie in de punksongs maakte dat de harde rockbands ook sneller gingen spelen.
Iron Maiden – Killers
Dankzij de Iron Lady was die punkrock hopeloos in de mode, maar artistiek was dat genre eigenlijk al over zijn hoogtepunt heen. Dat was buiten het toch al destructieve karakter van deze muzikale beweging niet eens zo gek. Niet de muziek maar het uiterlijk van de bandleden en mekkeren over de maatschappij waren in de focus. Met slechts drie akkoorden per song in de achterzak kregen de bands ook nauwelijks meer creativiteit op het vinyl. Punk implodeerde net zo snel als dat het kwam. Veel bandleden schoren hun hanekam af en gingen maar weer zuipen en in de kroeg of knokken op de staanplaatsen bij de lokale voetbalclub.
Vieze Rockers groeten …
Modefratsen bleken te komen en te gaan, maar dat boeide ons niet. Trends, dat waren de anderen. Wij speelden luchtgitaar en we vonden dat vanzelfsprekend. Zo konden wij onze energie kwijt. Wij lieten onze haren groeien, want dan konden we beter headbangen. Dat ging allemaal vanzelf. Wij waren slechts met enkelen op onze scholen, maar omdat er overal plukjes fanatiekelingen waren, vormden we met zijn allen een grote wereldwijde bende. We hoorden het van onze vrienden bij Bullit, de platenzaak waar wij rondhingen om maar zoveel mogelijk nieuwe muziek te horen. En we hoorden het van onze penvrienden. In Engeland, Duitsland en California. Overal in de wereld waren er apenrotsen waar jongens zich verwonderden waarom zulke mooie muziek stelselmatig genegeerd werd. We hadden ons image niet mee, zoveel was duidelijk (die hoezen! Die teksten!), maar had buiten de apenrotsen dan niemand door dat de muziek zelf het belangrijkste is? Waar was de waardering voor het ambacht? Had niemand in de gaten dat een goed nummer de basis is van alles, en niet die ruige jas, dat stoere danspasje of die aanklacht tegen een of ander kutwijf in de regering? De rest van de wereld snapte ons niet, en andersom was het niet anders.
Raven wil je geld niet
We hadden daarom een missie om onze muziek uit te dragen. En de bandjes voelden dat ook. Eigenwijze apenrotsbewoners trokken in heel de UK daarom hun eigen plan en kochten in plaats van een nieuwe broek (een lap erop gaat ook) enkele uren studiotijd en brachten een singeltje uit. Met veel geluk en de opbrengst van het eerste singeltje werd soms een tweede gemaakt. Zoveel platen werden er uitgebracht, dat er sprake was van een vloedgolfje, door een journalist van het muziekblad Sounds “New Wave Of Heavy Metal” gedoopt. Het woord “new” gaf al een zekere progressie aan. Daar in Brittania gebeurde iets. Er ontstonden onafhankelijke platenmaatschappijtjes. Neat in Newcastle had de beste bandscouts, maar ook Ebony records en Heavy metal records deden fanatiek mee. Vaker nog werden de plaatjes in eigen beheer uitgebracht. We wilden ze allemaal in ons bezit hebben.
Inhoudelijk stelde de muziek nog niet altijd zoveel voor. De muzikanten waren tenslotte ook nog slechts jongens. Door de gedrevenheid om echt goede muziek te maken werd het niveau omhooggebracht, maar in de uitvoering kwamen de nummers ook vaak onbenullig over. Planeet Led Zeppelin was nog ver weg. Platen werden niet of slecht geproduceerd, en lang niet iedere band had fatsoenlijke apperatuur. Toch was het juist die onbenulligheid die zijn charme had, want het maakte dat de bands niet konden klinken als hun grote helden. Zo kreeg vanzelf iedere band een eigen geluid, een identiteit, en zo leidde ook deze crisis uiteindelijk tot betere resultaten.
Maar ook deze substroming bloedde dood. Jongens waren we nog steeds – maar wel steeds ouder wordende jongens. De energie van de jongens kon niet meer worden opgebracht door de jongere ouderen die de bandjes voortaan bezetten. De progressie van de muziek maakte ook dat de muziek anders ging klinken. De aardige fans in Nederland konden nu door het eindigen van een zeer productieve periode gaan proberen de NWOBHM-platenverzameling compleet te gaan maken. Het was toen niet bij te houden, maar nu was het slechts wachten op het bestaan van internet.
De opvolgers dienden zich ondertussen aan. Kill em all van Metallica kwam uit en de NWOBHM was gedefinieerd. Het eindstation was bereikt, maar het had zijn eigen monster geschapen. Hardrock was metal geworden. En ook daar waren we blij om.
De band is Meer
Pingback: Fast Forward - Voetbal en muziek - DeKettingzaag