J Mascis hoeft zich niet meer te bewijzen

Voor het geïmproviseerde Plato-podiumpje staat het toegestroomde publiek al een tijdje schaapachtig voor zich uit te staren als er een grijsaard schoorvoetend binnen komt sloffen. Een baseballpetje op, lange manen eronder, een doorgeschoten stoppelbaard, een pimpelpaars ski-jack aan, een afwezige blik… Met het snurkhuis voor daklozen om de hoek zou je verwachten dat het Plato-personeel een dergelijk haveloos type er geroutineerd uitpikt om hem vervolgens met zachte doch dwingende hand het pand uit te werken, maar niets is minder waar. Behalve wat verbaasde blikken gebeurt er helemaal niets. Men kijkt elkaar even aan en dan … dan valt ook bij hen het kwartje: het lijkt godverdomme J. Mascis wel die hier binnentreedt, de gitaargod van de late jaren ’80 underground!

Sorry, flauw geintje van mijn, want haha, natuurlijk kent iedereen J Mascis!

Dé J Mascis hebben we het over, de man met het aura van een verstoten prairiewolf… ‘s Avonds gaat hij in De Helling spelen, maar in de vroege middag doet hij een winkeloptreden. Eenmaal op dreef valt op wat een goede gitarist hij eigenlijk is. Vroeger kreeg je nogal eens het idee dat hij maar wat aanrommelde en dat de briljante Dinosaur Jr-momenten eerder toevalstreffers waren dan weloverwogen muzikale zetten. Maar nu, zo met de neus er bovenop, zien we pas hoe gecontroleerd hij te werk gaat en hoe vingervlug hij is. De bak met effectapparatuur en de karakteristieke slacker-vocalen doen de rest. Best wel indrukwekkend eigenlijk. En dat voor een instoretje!

J met rechts het jack en links de medicijnen.

Dan de avond. Als ik nietsvermoedend De Helling binnen huppel blijkt al direct dat ik maar beter mijn verwachtingen kan bijstellen. Met mijn domme kop was ik er namelijk voetstoots vanuit gegaan dat hij met een soort van begeleidingsband zou spelen. Maar niets van dat. Op het podium staat gewoon hetzelfde setje als in Plato klaar. Dus dezelfde twee semi-akoestische gitaren met muziekstandaard, en op een kruk ligt hetzelfde medicijnkastje als vanmiddag uitgestald, inclusief een potje Himalaya-zout en een flaconnetje anti-astma-spray.

In de Helling

Ook J zelf gaat in dezelfde kloffie gehuld als vanmiddag. Afstandelijk en toch dichtbij zit hij gebogen over zijn gitaar en doet wat hij ’s middags ook al deed: onverstoorbaar doorspelen met af en toe een onverstaanbare mompel erdoorheen. Mark E. Smith beklaagde zich er ooit over dat het Nederlandse publiek de stompzinnige neiging heeft om een heel optreden lang gebiologeerd naar de kop van de desbetreffende artiest te koekeloeren. Nou, en dat gebeurt ook hier weer in volle glorie. Arme J, the lonely wolf…

Om me heen kijkend realiseer ik me dat J -nu zijn solocarrière serieuze vormen begint aan te nemen met ondermeer een contract bij Sub Pop- wellicht nieuwe publieksgroepen aan het aanboren is. Ze zijn makkelijk herkenbaar want grijpen verschrikt naar hun oren steeds wanneer Jay de knop van zijn fuzzy feedback-apparaatje intrapt. Duffe stelletjes die afkomen op een nieuwe singer-songwriter? Draait Chiel Behle dit soms ook tegenwoordig? Nee hè?