Jacco G.: een nieuwe lente maar nog geen nieuw geluid

Afgelopen februari werd bekend dat drummer Joz van Tol en gitarist Keez Groenteman uit de band van Jacco Gardner stapten. Zoiets noopt tot maatregelen natuurlijk, en woensdag in Db’s konden we al getuige zijn van de eerste try-out van Jacco’s nieuwe band, THE SPIRAL STAIRCASE geheten. Nieuwsgierig als een stel bruiden/bruidegoms naar het nieuws van den aanstaanden nacht stonden we op de eerste rij.

Grootste verschil met de eerdere bezetting is dat er nu een 5-mans formatie op het podium staat. Drummer Van Tol is er gewoon nog steeds bij (huh, hoe kan dat nou?) en er zijn nu een nieuwe gitarist en een toetsenist aan de formatie toegevoegd. Jacco heeft zichzelf als het ware in tweeën geknipt, zijn ene ik heeft hij vanachter de toetsen weggeknuppeld en overgedragen, waardoor hij bevrijd is van dat statische instrument. Zijn andere ik speelt nu akoestische gitaar en zingt.

Zodoende heeft hij nu wat meer de handen vrij om de ‘frontman’ te zijn. Dat laatste schiet alleen nog niet zo op, kunnen we nuchter constateren. Een feestneus annex volksmenner is Jacco nooit geweest en zal hij nooit worden ook. Niet dat dat een probleem is. Integendeel, op deze aardkloot lopen immers al veels te veel popi figuren rond. Ook qua sfeer, uitstraling en uiterlijkheden is er niet zoveel veranderd. Neem de cowboyhoed, die blijft gewoon op, zodat Jacco nog altijd als een early Peter Koelewijn staat te shinen.

Muzikaal gesproken is er nu volop ruimte op vervolgstappen te maken, zou je zeggen. Daarom viel het wat tegen dat het leeuwendeel van het optreden nog steeds bestaat uit het oude, vertrouwde Jacco-repertoire. Weliswaar hier en daar in gave, aangepaste arrangementen en het blijven klasse-songs natuurlijk. Maar toch…. Je zou (ook op basis van zijn uitspraken in de media) wat meer vernieuwing verwachten.

Maar er is hoop, het één-na-laatste nummers met name was een mooi, lang uitgesponnen geval waarbij de nieuwe gitarist kon laten zien wat hij in huis heeft, en ik kan je vertellen dat dat behoorlijk afwijkt van de reguliere Jacco-sound.

Nieuw personeel

Later die nacht – ik lag al in bed- sloeg mijn fantasie op hol. Daar kwam Jacco mij na afloop van het concert nog even aan de bar om advies vragen. Joviaal sloeg ik hem op de schouder en zei hem toen van man tot man: “Je moet jezelf een trap onder je kont geven Jac, het is nu of nooit. Anders eindig je nog in het theater, net zoals Tim Knollemans, die plaatsgenoot van je. Ik zou zeggen: haal alles uit de kast, pak je vrijheid, spring in het diepe, go for it!!!”

Na Jacco speelde THE BOOGARINS, een voor het grote (en ook voor het kleine) publiek totaal onbekende, jonge Braziliaanse band met een LP uit op Fat Possum/Other Music. Een erg organisch spelend gezelschap zou ik zeggen, met als middelpunt zanger/gitarist Ferando Almeida die met zijn soepele, sensuele stem de trippy spelende band een heel eigen geluid meegeeft. Samen met gitarist Benke Ferraz vormt hij het hart van de band en samen namen ze ook de plaat (‘As Plantas Que Curam’) op.

Goed gezien door Db’s, het optreden was zondermeer okay, maar die plaat … dat is een heuse knaller! Na een paar keer draaien durf ik dat wel te stellen. Zompige psychedelica uit de binnenlanden van Brazilië, een bijzondere ervaring! En zingen doen ze dus in het Portugees hè? (mij hoor je niet over associaties met Os Mutantes :-)) Yep, als hier wat media en business achter gaan staan kan dit zomaar uitgroeien tot iets eh… historisch. In mei ook op Primavera!