Je moet het maar durven: naar Roger Waters in de Ziggo Dome
Onze razende reporter Burned Toast waagt zich dit keer in het hol van de rock-dinosaurus. Roger Waters is de naam van het beestje, je weet wel, de voormalige Pink Floyd-bassist slash politiek actieve multimiljonair die bijvoorbeeld vorig jaar Israël nog een ‘apartheidsstaat’ noemde en iedereen aan de schandpaal nagelde die daar ging optreden. Voor Burned begon de kennismaking met hem in 1988:
“Toen goede vriend H. me destijds vroeg of ik mee wilde naar Pink Floyd in de Kuip dacht ik: waarom niet want ik heb niks anders te doen op donderdagavond. En ja, ik geef het ronduit toe. Óók ik ben een Comfortably Numb-eitje. Toen het nummer daar werd gespeeld, verdween de grond onder mijn voeten en stegen we op in het ruimteschip richting onbekende gebieden. Dertig jaar later, besluiten nog steeds goede vriend H. en ik dat het tijd is om ook oude brompot Roger Waters (74) maar eens live te aanschouwen. De tour US + Them, die vorig jaar mei is gestart en doorgaat tot in december 2018, brengt Waters naar Amsterdam waar hij vier avonden achtereen in de Ziggo Dome staat. In totaal bestaat deze tour uit ca. 160 optredens en brengt zo’n $95 miljoen in het laatje. Daar kan je best wel een leuke varkenshouderij voor kopen! Deze tour is inmiddels overladen met lovende kritieken, al had ik zelf besloten om vooraf geen recensies te lezen zodat ik er vers in zou staan.
Even bladzijde 145 van het Popmuziekjaarboek 1985 citeren: ‘de hoes van het eerste solo-album van Roger Waters kreeg meteen al het predikaat ‘één van de slechtste platenhoezen van 1985’. En toen werd-ie ook nog gecensureerd in het land van Trump (onder). Blote bips bah!
Rog had besloten, kennelijk rekening houdend met de gemiddelde leeftijd van de bezoekers, om een pauze in te lassen na twee uur spelen. Maar dat dienen we niet al te letterlijk te nemen, zo blijkt. Om 20.00 uur gaat daadwerkelijk het programma van start, maar op dat moment nog geen Roger Waters te zien: 20 minuten lang zitten we naar een videoprojectie te kijken van een enkel shot van een dame op een strand. Goede vriend H. en ik denken dat zij een vluchtelinge moet voorstellen. Ja, de goede lezer snapt hem al: dit gaat een activistisch optreden worden. Als Rog eindelijk opkomt en Speak to me/Breathe inzet wordt er meteen méér ingezet: de bediener van de videoprojectie gaat helemaal los. Met een mix van semi-jaren ’70 video-animatie en live camerabeelden (waarbij hij de HUE/Saturation-knopjes heeft ontdekt) krijgen onze ogen een bijna-overdosis aan beeld binnen.
Na zeven Pink Floyd-nummers zoals Time en Great Gig in the Sky is het tijd voor wat eigen nummers van Roger Waters. Het publiek zit daar beslist op te wachten: voor hen is dit het sein om bier te gaan halen, e-mails te checken en de dag door te nemen met wat vrienden. Na drie nummers van zijn laatste plaat Is This the Life We Really Want? (sic!) is iedereen weer keurig op tijd terug voor de laatste paar Pink Floyd-nummers van vóór de pauze. Zo ook het overbekende Another Brick in the Wall waarin ca. 20 Bijlmer-schoolkinderen gezellig in oranje pakken met zwarte kappen op het hoofd het podium oplopen en playback gaan meezingen. Ja, inderdaad dé oranjepakken met zwarte kappen die IS gebruikt voor hun onthoofdingen. Noem mij een teer zieltje maar ik zie geen enkele rechtvaardiging in deze vertoning, ik zeg: simpel en goedkoop effectbejag!. Gelukkig breekt hierna de pauze aan en goede vriend H. en ik vragen ons vertwijfeld af: komt het nog wel goed?
Nou, dat blijkt een goeie vraag van ons. Blijkbaar vindt men de video-projectie achter de band nog niet indrukmakend genoeg want na de rust verschijnen er over de hele lengte vanaf het podium tot achter in de zaal nog meer schermen en projecties. Bezoekers op de achterste rij worden erdoor verblind en hebben het niet zo fijn meer, het zicht op het podium wordt hen zo ontnomen. Zo missen ze dat Donald Trump het flink moet ontgelden; Trump is een varken staat er (in het Nederlands!) aan het einde van Pigs in grote letters op de videoschermen. Maar we zien ook beelden voorbij komen van Marine LePen, Geert Wilders, Kim Jong Un, Recep Erdogan, Vladimir Putin, Theresa May en Rodrigo Duterte. Dit gaat zo’n 40 (!) minuten door: Roger vindt zijn boodschap belangrijk en als die nog niet duidelijk is dan duwt hij het met alle liefde door onze strot. Nog steeds niet duidelijk? Geen nood: een enorme opblaasvarken met daarop het hoofd van The Donald vliegt hoog door de Dome. Wat een overvloed aan beelden, op zo’n manier wordt de 11-koppige band op het podium gereduceerd tot een rekwisiet. Leuke tributeband is dan het gevoel dat overheerst. Zó jammer, want gitarist en zanger Jonathan Wilson klinkt bij vlagen als David Gilmour op zijn best. Als je je ogen even sluit dan waan je je in vroegere tijden. Maar zodra je ze weer open doet sta je weer middenin de $95 miljoen tour waarbij elke spontaniteit taboe is en waarbij het ‘activisme’ van Roger Waters na verloop van tijd behoorlijk vermoeiend begint te worden.
Wow, die 3D-panoramafoto’s zien er op de Kettingzaag echt fantastisch uit
Ik kijk op mijn horloge en het is 22.30: mooi, nog even Comfortably Numb en dan de trein van 23.02 naar Utrecht. Maar dat wordt ‘m dus niet. Onze Rog wil, na een lange bandintroductie (waarbij hij soms zoekt naar woorden), ons graag duidelijk maken dat hij geen antisemiet is en als dank nog graag drie (!) nummers van zijn laatste plaat laten horen. Daarna zou hij écht afsluiten met de ‘encore-of-the-encore-of-the-encore’. Fuck me sideways and call me Sally! Daar gaat mijn trein, schiet er door me heen. Goede vriend H. heeft dezelfde gedachte en gezamenlijk besluiten we dat dit een mooi moment is om na 30 jaar het hoofdstuk Pink Floyd definitief af te sluiten. Onder de noten van Wait for Her verlaten we de Ziggo Dome en hopen dat de NS ook op òns wacht. Terwijl ik comfortably in de trein zit met een stel muurbloempjes die net Demi Lovato in AFAS hebbeen aanschouwd, boemelt de intercity terug naar huis. Roger achterlatend, nog steeds zingend over al het slechts in de wereld ‘want hij is Roger Waters’.
Andere mening in de ochtendkrant
