Jonathan Wilson in Tivoli

Soms is een concert meer dan alleen een concert. Heel soms is het een ontmoeting van twee werelden. Zo een ontmoeting had op zondagavond 8 december plaats in Tivoli de Helling waar Jonathan Wilson optrad.

In de zaal stond de hardwerkende Nederlander, die boomlange man met vleeskeppeltje en beslagen brillenglazen. Het weekend had weer in het teken gestaan van les autres: de kinderen (brengen en halen van en naar feestjes/sport/paardrijen), de echtgenote (moeilijk gesprek over toekomst en verleden), de schoonfamilie (onverwachts op de koffie!) en het werk (studie van convenant inzake het ETBL-beleid voor de ABWE-normen voor het jaar 2023). Van het uurtje gitaar spelen was wederom niets terechtgekomen (de jongste had de E-snaar gebroken), terwijl het zondagse uurtje Studio Sport hem ook al door de neus was geboord (de oudste wilde een duffe Scandinavische kinderfilm zien). Gelukkig was er het optreden van Jonathan Wilson om het weekend nog enige kleur te geven.

Op het podium stond Jonathan Wilson, de zongebruinde Californische strandjongen met het blousje nonchalant open en enkele kettingen bungelend op zijn kaalgeschoren borst. Een volle Charles Manson- baard en de hippiehaartjes perfect in model gebracht met een artistiek knotje.

Ook Jonathan had een behoorlijk zware dag achter de rug, vergis je niet. Na het uurtje tantrische yoga en het dagelijkse gesprek met de shrink van ome Brian had hij een wandeling gemaakt door die Europese stad waar hij verbleef. Het verbaasde hem telkens weer dat er zoveel mensen waren die uit vrije wil in zo’n nat en koud klimaat wilden wonen. Hij had zich door een taxi-chauffeur naar het dichtstbijzijnde strand laten brengen maar belandde toen op een nat grasveldje ergens achter een trailerpark bij een kanaal.

Onverrichter zake liet hij zich terugbrengen naar die rare stenen wolkenkrabber in het centrum van de stad en belandde in een kroeg vol vrolijke palmbladen en dito meisjes. Jonathan raakte aan de praat met twee van hen, beide met blonde paardenstaartjes en een onuitspreekbare naam eindigend op lijm of zoiets.

Hij vertelde ze over zijn verzameling schelpenkettingen en zijn liefde voor dolfijnen, demonstreerde enkele van de massagetechnieken die hij zich in Californië had eigen gemaakt en reciteerde enkele van zijn teksten over gentle spirit, cosmic harmony, mystic angels en natuurlijk de valley of the silver moon (geïnspireerd op het gelijknamige Suske en Wiske-album, maar dat vertelde hij er niet bij). Omdat die Europese meisjes moeilijk te krijgen speelden, pakte Jonathan uiteindelijk maar zijn gitaar om enkele van zijn solo’s te spelen. De lengte van de solo’s, zo legde hij uit, stond voor hem symbool voor zijn eigen vermogen om een orgasme bijna eindeloos uit te stellen. Eindelijk, na bijna een half uur, volgde dan de uitnodiging om op de nabijgelegen kamer van één van de twee verder te praten.

Jonathan maakte kortom een behoorlijk uitgeputte indruk die avond in de Helling. Om het nog erger te maken bestond het publiek voor de zoveelste keer uit allemaal oude kereltjes met vleeskeppeltjes en beslagen brillenglazen die er zelfs met luchtgitaar niet in slaagden om de juiste akkoorden te vinden. Bah, Europa. Was hij maar weer terug in Sausalito.

Picture of Jonathan Wilson