Juan Wauters is de latino-Jonathan Richman
Pal voor het Ekko-podium staat een geïmproviseerd mini-podium opgesteld dat hooguit twee bij twee meter meet, bedekt met een vaal Perzisch tapijtje. Juan Wauters – witte sneakers, zwart broek, wit overhemd- heeft geen band meegenomen, hij zet zijn eerste liedje in. Al zingend draait hij zich om zijn as, maakt een kolderiek sprongetje en landt dan met een luide bonk weer neer, alsof hij een ceremoniële Nieuw Zeelandse haka-dans ten beste wil geven. De microfoon die Ekko voor hem klaargezet heeft zet hij al na dat eerste nummer opzij, hij gaat liever akoestisch verder. Zelfs zijn gitaar zet hij bij tijd en wijle aan de kant, dan zingt hij a-cappella, afwisselend in het Spaans en in het Engels. Het publiek luistert er aandachtig naar en kan soms een wat onwennig gegniffel niet onderdrukken. Zeker niet wanneer de Uruguayaanse Amerikaan ook nog eens spontaan gaat meeklappen zodra er voor hem wordt geapplaudisseerd!
Yep, een onwaarschijnlijke popster is Juan Wauters zeker. Wie niet beter weet zou achter zo’n naam eerder een profvoetballer vermoeden. Door de oogharen bekeken ziet hij er ook uit als het broertje van Luiz Suarez, al doet zijn naam eerder een directe familieband met Jan Wouters vermoeden. Zijn ontwapenende zang klinkt daarentegen meer als Jonathan Richman, de legende die ooit menigeens hartje stal met liedjes als ‘Ice Cream Man.’ En als Juan grappige grapjes maakt heeft hij weer wat weg van Roberto Benigni in ‘Down by Law.’ Moeilijk ergens op vast te pinnen deze man!
Eerst eens even alles netjes op een rijtje zetten. Het levensverhaal Juan Wauters begint interessant te worden als zijn ouders besluiten om Montevideo te verruilen voor New York. Het jonge gezinnetje belandt in Queens. Daddy Wauters gaat er als gastarbeider aan de slag, zoon Juan redt zich aanvankelijk ook met niksige baantjes. Maar weldra wordt hij aangestoken door zoiets als popmuziek…de Ramones bijvoorbeeld, niet toevallig ook afkomstig uit Queens. Tegelijkertijd gutst het Zuid-Amerikaanse bloed door zijn aderen. En bloed, dat kruipt altijd waar het niet gaan kan.
Juan’s eerst wapenfeit heet The Beets, een nazaten-van-immigrantenbandje. Hij is de zanger en gitarist. Vrolijke en lichtvoetige rammelpop maken ze, met slepende akoestische gitaren en met een nadruk op glorieuze zangpartijen, gezongen in het Engels met een licht Spaans accent. De faam van The Beets blijft echter beperkt tot de indie-scene van de oostkust, in de jaren 2008-2012 brengen ze drie LP’s uit.
Zoals aan alles een eind komt, zo is het in 2014 ook schluss voor The Beets en besluit Juan om solo verder te gaan. Vanaf dat moment is hij in werkelijk in staat zijn roerige zielsleven in volle glorie aan de wereld tonen. Op het Captured Tracks label brengt hij diverse solo-LP’s uit, de teller daarvan staat inmiddels op vier. De eerste twee daarvan zijn vrij sobertjes gehouden, ze laten een troubadour horen met een romantische inborst. Zo iemand met een rotsvast vertrouwen in de oneindige goedheid van de mens. De bewoordingen ‘naïef’ en ‘outsider art’ hou ik wijselijk voor me, al heeft de muziek van Juan Wauters daar zeker trekjes van.
Toch heeft Juan Wauters meer in zijn mars. Bij wijze van tussendoortje verrast hij vriend en vijand met een 12 inch die hij opneemt samen met zijn vriendin Carmelle Safdie (voorheen deel uitmakend van The Beachniks). In een 13 minuten durend akoestisch epos getiteld “Wearing leather, wearing fur’ neemt hij het op voor wezens die nog nèt een slagje onschuldiger en kwetsbaarder zijn dan hijzelf: de dieren. Carmelle zingt ook mee, en ze begeleidt hem op melodica en harmonica. Een prachtig verstild nummer is het resultaat.
Na een radiostilte van bijna drie jaar brengt Juan dit jaar plots twee soloplaten uit, nummer 6 en 7 dus. Hierop gooit hij het over een andere boeg. Deze platen zijn rijker muzikaal omlijst en voor zijn laatste plaat (‘La Onda de Juan Wauters’) onderneemt hij zelfs een rondtocht door het Zuid-Amerikaanse continent. Overal waar hij vrienden maakt maakt hij ook opnames met lokalo’s. Het resultaat is een sprankelende, veelzijdige plaat die vol staat met aanstekelijke ‘field recordings’: allerlei ritmes, instrumenten, volkeren, sferen. De levenslust straalt er van af, een waar feest voor het oor!
Zijn we weer terug in Ekko. Hoewel het zijn enige NL-optreden is van deze tour weet hij op deze doordeweekse dinsdagavond niet meer een man of 30 op de been te brengen. Lekker rustig dus! Geinig is het dat een paar landgenoten speciaal voor hem uit Eindhoven zijn overgekomen.
Het opmerkelijke van Ekko is dat ze er soms geen weet van lijken te hebben dat artiesten al eerder bij hen op de planken hebben gestaan. Zo ook Juan Wauters, in de online aankondiging laat men na te verwijzen naar het optreden dat hij daar een jaar of vijf terug deed, tijdens Le Guess Who. Maar ik weet dat nog wel hoor! Het was op dezelfde avond dat Curtis Harding en Benjamin Booker kort na elkaar memorabele, meeslepende rockshows neerzetten. Ook weet ik nog goed dat Juan zijn optreden toen kwiek afsloot met de nu al legendarische woorden: “This is my first time in Utrecht, a beautiful country!” Haha kijk, ik heb er nog een fotootje van:
In Ekko valt eens temeer op dat Juan Wauters eigenlijk consequent al jaren precies hetzelfde doet: gezegend met een zuiver innerlijk en gewapend met een onverwoestbaar optimisme zingen over de simpele zaken des levens. Over gewone mensen, over de vele vakmensen die je al reizend door Zuid-Amerika zoal tegenkomt bijvoorbeeld, zonder moeite bezingt hij er een stel: el relojero, el carpentero, el carnisero … (de horlogemaker, de timmerman, de slager…) Of over de vele soorten heerlijk sappig fruit die je in Zuid-Amerika kan kopen, in Ekko behandelt hij ze stuk voor stuk (naranjas, limones, cocos, manzanes, mangos,…) terwijl hij er bijpassende gulzige eetgebaren bij maakt. Je zou er trek van krijgen!
Comments
Related Posts
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
Bam, daar gaat het deurtje van het Tramhaus dicht →
Vreemde vogels bij Florist in Ekko →
