Kaasje voor muzieksnobs: The Scientists (AUS) en Starcrawler (USA)
Een snob zou ik mezelf niet willen noemen, maar als bands een eenmalig en exclusief optreden ergens in Nederland komen geven, liefst in een of ander uniek oord, dan sta ik wel mooi met mijn grote neus vooraan. Zo ook bij Starcrawler en the Scientists die de afgelopen week eenmalig langs kwamen hoppen.
‘We komen net uit Barcelona rijden,’ merkt bassist Boris droogjes op als het optreden net halverwege is. Tjaa, en daar sta je dan in de Kleine Zaal van Paradiso in Emsterdem, ze hebben er vast de hele rit lang naar uitgekeken. Er is deze dinsdagavond verder niks te doen in het gebouw en The Scientists hebben permissie om stipt tussen 20 en 21 uur hun dingetje te doen, waarna de tent weer schielijk op slot kan. Een beetje raar tijdstip zo vroeg op de avond. Buiten tjilpen de vogeltjes zich nog een ongeluk en dan moet er binnen een rock n roll-party gaan dampen? ‘I ain’t feelingt it yet, jullie wel?’ vraagt zanger/gitarist Kim Salmon vertwijfeld aan de redelijk gevulde tent. Jaja, rock ‘n’ roll is soms flink afzien, zelfs voor levende Australische legendes als The Scientists. Een maat van mij vertelde vooraf dat hij ze nog heeft meegemaakt bij Pandora’s Box, toch alweer zowat 35 jaar geleden. Hij weet nog goed, er hing een broeierige sfeer toen, op het podium ging een fles whiskey van hand tot hand. Te midden van destijds shithotte bands als Gun Club, Cramps en Birthday Party kwamen the Scientists met een loom klinkende swampy blues-variant die ook nog eens gemeen ‘down’ klonk in vergelijking tot die van hun soortgenoten. Anno 2018 is in Paradiso de Jack Daniels vervangen door Spa Blauw, van duisternis is geen sprake, het broeierige en neerslachtige er wel vanaf. Op het podium komen de vier zestigers opvallend monter over en zo klinkt hun muziek ook. Zanger/gitarist/oerlid Kim Salmon heeft zich zelfs à la Piet Schrijvers een olijk permanentje aangemeten. Kim ziet het goed want hoewel er enthousiast en vaardig gemusiceerd wordt voelen we inderdaad weinig meer. De heavy zuigende underground-vibe van weleer wordt nog wel gesuggereerd maar lijkt de band ooit ergens definitief ontfladderd. Behalve als je je ogen dicht doet dan … waan je je weer even in Swampland, niet toevallig ook hun meest memorabele nummer van de avond.
De achterkant van Kim Salmon bij de merch table, die vissenprint ga ik niet uitleggen hoor
Na afloop lukte het mooi niet om de setlist mee te grissen want er bleek een compleet schetsboek op het podium te liggen. Dan maar effe een fotootje daarvan gemaakt…
Het ruim van Lichtschip V11 in Rotterdam was zaterdag het decor voor STARCRAWLER, representanten van een onuitroeibare beweging, die van de LA-glam dat altijd al een typische hang heeft gehad naar Hollywood-decadentie. De band, ze staan onder Engels contract bij Rough Trade en hebben al een LP uit daar, speelt in de klassieke viermans opstelling, dat wil zeggen drie normaal ogende jongemannen die de instrumenten doen en een blikvangende, nogal ENG ogende dame op zang. 
Arrow De Wilde heet ze, zowel haar moeder (Autumn De Wilde) als haar opa (Jerry de Wilde ) zijn bekende popfotografen en haar vader (Aaron Sperske) speelde met Ariel Pink en Father John Misty. In de krant had ik weleens iets gelezen over ‘heroin-chic’ zoals dat bij fotomodellen voorkomt. Welnu, eindelijk kan ik dat verschijnsel eens in levende lijve aanschouwen, wat een mager kreng zeg! Meer botten dan vlees dat meisje, waarschijnlijk voorgoed aangetast door de anorexia. Om het death-effect nog verder aan te dikken heeft ze donkere mascara onder haar ogen gesmeerd. Het is maar niet te hopen dat zij de comments leest onder de Starcrawler-YouTube filmpjes want die liegen er niet om (‘This woman obviously needs some serious medical attention’). Maar wij diggen haar wel, zo vlak vooraan staand bij het piepkleine podium komt ze heftug over. Gekleed in een gerafelde straksatijnen broek die haar knokige heupen strak omspant doet ze gekwelde handstandjes, wurgt ze zichzelf met het microfoonsnoer en spuugt ze fake blood de zaal in. Gatsiederrie precies op mijn nieuwe onderbroek! Maar wat lul ik toch over uiterlijkheden. Zoals te horen valt aan hun ultieme 2018-anthem “I Love LA’ speelt de band aanstekelijke sleaze-rock, lekker desperaat, bad-ass, outrageous, opgefokt en outa here, ergens het midden houdend tussen Stooges, Marilyn Manson, Runaways, Alice Coooper, Black Sabbath, Courtney Love, MC5 en weet ik veel wie nog meer. Hier gaan we meer van horen, du ‘buzz’ is al gaande, een aanrader!
Kijk nou, een gitarist op de bar!
