Kan jouw poesje de hond doen?

Wat mij vanmorgen toch weer overkwam… Ik was wat oude steunkousen aan het oprollen toen er zomaar een vergeeld envelopje uitfloepte. Nieuwsgierig bekeek ik de inhoud: drie kleurenfoto’s van The Cramps! ‘Paradiso, 3 april 1986″ stond erop gekrabbeld. En daaronder in mijn eigen ouwe handschrift “Gekregen van Michel da Capo. “

Ik zette mijn scootmobiel in de ligstand en meteen kwamen spontaan allerlei herinneringen aan die bewuste avond in 1986 bovendrijven. We (dwz mijn maat Peter D. en ik) waren vroeg in Paradiso aangekomen en moesten een vreselijk, eindeloos durend voorprogramma doorstaan. Wat een beproeving! ik dacht dat ze de Primevals heetten, of de Prime Movals (?). Maar goed, daarna natuurlijk de zwaar legendarische Cramps, wat mij betreft samen met The Gun Club en The Birthday Party behorend tot de Absoluut Grote Drie van de Jaren ’80.

Door allerlei problemen hadden ze al een paar jaar geen echte plaat meer uitgebracht. Maar nu was daar hun glorieuze nieuwe album A Date With Elvis. De tour diende als promotie daarvan en als extra attractie was bassiste Fur erbij gehaald. “Een bizarre opeenstapeling van kitsch en bravoure,’” zouden de kranten schrijven. En: “…De wereld van The Cramps, waarin Elvis Presley de gekroonde keizer is, omgeven door een hofhouding van zombies met vetkuiven en schaars geklede amazones, bestaat slechts in de hoofden van de vier groepsleden.”

‘Hoe jij je kleedt op het podium, is dat niet een klein beetje sexistisch?’ , vroeg de VPRO-radio voorzichtig aan haar.
Nee, antwoordde zij heel beslist, ‘it’s the summon of feminine power”

In Paradiso klom zanger Lux – microfoon in de mond, dus waarschijnlijk tijdens Surfin’ Bird– vanuit de PA-toren het balkon op, kroop met zijn bezwete lijf over een paar angstig kijkende dames heen en sloeg een volle whiskey-fles kapot op de rand van de balustrade. Het glas spatte uiteen, over het volk beneden heen. Moet je nu mee aankomen !

Hierboven dus de foto’s van Michel, alle nog in prima staat. Zo te zien had die gozert niet alleen een retecoole platenzaak maar ook een scherp oog voor coole reten in het algemeen 🙂

Zelfde tournee, op TV in the UK (update: zie nu onderaan dit stukkie)

In principe ware het natuurlijk errug jammer geweest als er van dat concert slechts enkel deze drie fotootjes zouden resteren. Maar gelukkig is er ook een heuse bootleg van dat concert gemaakt: These Pussies Can Do The Dog heet die dubbel-LP, van oorsprong van Spaanse makelij. Het hele Paradiso-concert staat erop. Hier even alle gespeelde nummers, neurie svp even mee als je wilt: Chicken, How far Can Too far Go, The Hot Pearl Snatch, People Ain’t No Good, Cornfed Dames, What’s Inside A Girl, Blue Moon Baby, The Way I Walk, Lonesome Town, Do The Clam, Aloha From Hell, Jungle Hop, Love Me, The Most Exhalted Potentate of Love, You Got Good Taste, Can Your Pussy Do The Dog, Surfin’ Bird, Human Fly, Stay Cool, It’s Just That Song.

Even mijn memoires vervolgen. De dag erna zouden The Cramps een tweede Paradiso show doen, en de dag daarna, op 5 april volgde een afsluitend Nederlands concert in De Vereeniging in Nijmegen. Vanzelfsprekend besloten we The Cramps achterna te reizen richting Nimwegen. Alleen dit keer wilden we dat voorprogramma graag mislopen. Dat geintje zou ons duur komen te staan want eenmaal binnengekomen om een uur of 23.00, bleken the Cramps al aan hun toegift bezig! Flink balen dus. Maar helemaal zinloos was de exercitie niet want we kregen toch nog een goeie kick mee van het rauwe Oost-Nederland-volk dat de tent pas echt goed op zijn kop wisten te zetten. Totale waanzin daaro! Na afloop bleken we ook nog eens te laat voor de laatste trein naar Utrecht, zodat we een taxi moesten nemen. Aardige vent trouwens die chauffeur, voor een vast bedragje van slechts 200 gulden bracht hij ons graag weer Domwaarts… Gelukkig was de Tivoli-disco nog open.

En op 6 april in Belgenland

Zanger Lux en drummer Nick zijn inmiddels overleden, hun zielen waren ongetwijfeld ergens rond in het verre oord Kizmiaz. Even nieuwsgierig hoe het nu met Fur is. Internet zegt dat haar echte naam Jennifer Dixon is en oorspronkelijk uit Van Nuys, CA komt. Na een lange muzikale carrière (waaronder een jaartje Cramps) haakte ze 2003 aan met ene Steve Werner met wie ze sindsdien een soort folk-duo vormt: Known for their dazzling two-part harmonies, their spectacular yodeling, awesome guitar picking, wise-cracking humor all serve to compliment their old and new-timey traveling songs.

Kleine meisjes worden groot: Fur (rechts hè!) vandaag de dag

Vier jaar later zouden the Cramps terugkeren naar Nederland, dit keer in de fucking Jaap Edenhal in Amsterdam. Ze waren GROOT geworden toen, maar de indruk die ze daar achterlieten was veel kleiner dan in 1986. Het is dat het kaartje nog ergens slingert, anders was ik dat concert allang weer vergeten.