Kelley speelt zijn liedjes voor ons en die van anderen
Het was sfeervol gisteravond in de knusse Spiegelbar van Tivoli. Niet alleen omdat de lichtman met moeite twee rode lampjes op het podium aan de praat had gekregen (het zou de enige lichtshow zijn deze avond), maar ook omdat band en publiek er vanaf het eerste voorprogramma zin an hadden. En waarom ook niet. We waren immers in het gezelschap van Kelley Stoltz.
Kelley stond bij voorvoorprogramma Beginners al enthousiast mee te klappen en sprak ook op andere manieren non-verbaal zijn goedkeuring uit over de nieuwe band van Hospital Bomber Susanne Linssen. Hij is ongetwijfeld fan van haar, want toen Kelley in 2006 in Ekko speelde stond – jawel – Hospital Bombers in zijn voorprogramma. Vast geen toeval. Maar Kelley had gelijk, want Susanne lieten een paar toffe liedjes horen. Vergelijken met andere artiesten is natuurlijk een flauw trucje dat vooral luie popjournalisten toepassen, maar ik wil hier toch de naam Laura Veirs niet onbenoemd laten. Susanne sloot stoer af met een mooi akoestisch liedje, dat ze zonder band speelde. Je kon een speld horen vallen in de Spiegelbar.
Over het tweede voorprogramma kan ik niet heel veel melden, behalve dat het in de rookruimte klonk alsof ze in de Spiegelbar wat gitaren aan het stemmen waren. Toen ik dacht dat ze daarmee klaar waren ging ik eens een kijkje nemen in de zaal en zag ik William Tyler net afscheid nemen. Jammer natuurlijk, maar ik kan daar alleen mezelf verantwoordelijk voor houden.
Daarna was de man aan de beurt waar we allemaal voor gekomen waren. Sommigen noemen hem de goeroe van de San-Fransisco-garagescene en we kunnen we hem rustig bestempelen als een artists’ artist. De pr-mensen van Tivoli hielden het simpelweg bij “een van de meest ondergewaardeerde singer-songwriters”. Nooit geweten dat daar is dus ook al een klassement voor is. Gek trouwens dat Kelley daar in staat, want je mag hem voor van alles uitschelden, maar een singer-songwriter is hij allerminst.
“Maar hoe was dat concert nou, ouwe zeur?”, hoor ik je denken. Wel, dat was dus heel erg goed. Vooral omdat Kelley en zijn vierpersoons band op leeftijd (“wat een stoffig zootje” merkte een piepjonge vijftiger naast me scherp op) vanaf het eerste nummer speelden alsof wij bij hen op bezoek waren in hun garage, in plaats van zij bij ons op ons muziekzoldertje. Al snel bleek dat we weer eens te maken hadden met zo’n band die steengoed is, maar doet alsof ze er zo’n beetje met de pet naar gooien. Mac Demarco is er ook zo een. Maar daar trappen wij dus niet in!
Een sfeervol uitgelichte Spiegelzaal
Hoewel Kelley nog maar net een erg fijne nieuwe plaat uit heeft, begon hij zijn set doodleuk met wat nummers van oudere platen. Pas bij het derde nummer sneed hij zijn nieuwe plaat aan. Nieuw en oud werk klonk lekker losjes, maar tegelijk heel erg strak. De band schudde de nummer zogezegd uit de mouw. Tussen de nummers door sprak Kelley ons toe alsof we met zijn allen gezellig aan de toog van onze stamkroeg stonden. We mochten verzoekjes roepen en hij constateerde dat hij er lekker op vooruit gegaan is met het aantal bezoekers, sinds hij de laatste keer in Ekko voor die halve man met zijn paardenkop speelde.
Minpuntjes waren er niet. Wel een opmerkelijk groot aantal on-zet-tend goede covers, die een leuk popkwiselement toevoegde aan de show. De eerste was het verrassende en loepzuiver gezongen Take A Chance With Me van Roxy Music. Daarna volgde Reigning Sounds Stop And Think It Over (met een staartje van The Who’s The Kids Are Alright). In de toegift volgde nog een gierend Surrender (van Cheap Trick) en een tranentrekkend So Sad van The Everly Brothers. Dat laatste nummer – zo merkte een oplettende bezoeker op – staat ook op het repertoire van (alweer) Reigning Sound. Kelley is blijkbaar fan.
Je begrijpt, er werd nog lang nagepraat over dit concert en het duurde toch nog even voordat alle teams hun antwoordformulier juist hadden ingevuld. Maar uiteindelijk stroomde Tivoli leeg en ging een bonte stoet luid zingende bezoekers ieder huns weegs in de heldere voorjaarsnacht. Ze kropen thuis lekker in hun bedjes en droomden ervan dat Kelley snel weer terug zou komen met nog meer mooie liedjes. Of anders gewoon nog eens met dezelfde.
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
