Komen er nog goeie platen uit tegenwoordig? Ja drie!

Zijn er al puike platen uitgekomen in dit prille jaar eigenlijk? Ja natuurlijk mafkees, ik zal er even drie noemen, A Giant Dog, The Liminanas en Ty Segall. Alle drie zijn gestoken in fleurig opgemaakte en glimmend ruikende hoezen met dito binnenhoezen, posters en stickers erbij, kortom een feest op zich om dit soort spul in je pootjes te hebben.

‘Freedom’s Goblin’ van TY SEGALL is een heuse dubbel-LP, 19 nummers staan erop. Ty heeft zijn zaakjes goed voor elkaar tegenwoordig. Van het belachelijk dure SF was hij al eerder verhuisd naar het beter betaalbare LA. Deze opnames zijn gemaakt in zijn tot studio omgebouwde garage aldaar en steeds meer blijkt hij in staat een ware sterrencast aan topmuzikanten om zich heen te verzamelen. De driemansbasis daarvan bestaat thans uit wondergitarist Emmett Kelly (Cairo Gang), drummer Charles Mootheart en wunderboy Mikal Cronin die als een soort moderne Brian Jones wel met een stuk of acht instrumenten (bas, sax, mellotron, enz. ) in de weer is. Ook is er een blazerssectie te horen (‘horns aranged by Mikal Cronin’), doet Ty’s eega Denée dit keer niet alleen de hoesfotografie maar ook de lead-vocals van het nummer ‘Meaning’ en zit Steve Albini bij de meeste nummers achter de knoppen. De mosterd haalt Ty wederom voor een flink gedeelte uit het Engeland van de jaren ‘70. We horen muziekjes die afwisselend aan Bowie, Eno en T-Rex doen denken. Zijn verrassende cover van ‘Everyone’s a Winner’ van Hot Chocolate is een prijsnummer van de eerste orde!

Is er op zijn platen ruimte zat voor subtiliteiten, op het podium is Ty Segall steevast een hardrocker-pur-sang. Mijn theorie is dat hij dat punkgedoe nou eerst eens definitief van zich af moet schudden opdat hij ooit eens nog écht klassieke platen gaat maken. Een glimp daarvan ontwaarden we in 2013 toen ‘Sleeper,’ m.i. Ty’s beste plaat tot nu toe verscheen. Ook live bleek hij dat uitstekend bleek te kunnen waarmaken, zoals uniek te horen was bij Le Guess Who in De Helling. Er was toen sprake van een kortstondige, meer introspectief en akoestisch getinte periode dat in het licht stond van zijn toen net overleden vader. ‘Freedom’s Goblin’ komt af en toe in de buurt van de kwaliteiten van die plaat. Wat zeg ik, de eerste twee a drie kanten staan vol met heerlijke pop- en rockdeuntjes die erin gaan als koek. Maar ai, op Kant D gaat het lelijk mis, in het maar liefst dertien minuten durende ‘And, Goodnight’ wordt ronduit flauw gejamd en komt zelfs halverwege de complete tekst en zangmelodie van ‘Sleeper’ terug, ofwel het titelnummer van die eerdere ‘Sleeper’-LP. Ik vermoed: Ty verlangt zelf ook stiekem terug naar die ene, zijn meest persoonlijke plaat, alleen hij durft zijn fans niet teleur te stellen door geen hardrock meer te spelen. Ja kijk, zo kom je er nooit!

Over de Franse LIMINANAS raken wij hier op de Zaag maar niet uitgeluld, we overwegen zelfs ze persoonlijk naar Nederland te halen! Al een LP of zeven hebben ze uit en het lijkt wel alsof ze langzaam maar zeker naar iets heel moois toewerken. Oui, daar ginds aan de horizon zie ik een pot vol oogverblindende goudklompen voor ze klaarstaan, en met elke plaat die ze maken komt die pot dichterbij… Hoewel een vijfmansband op het podium bestaat de kern van de band uit het echtpaar Lionel en Marie Liminana. Op de plaat spelen zij tweetjes zowat alle instrumenten, zij doet alle percussie en hij lijkt wel de Franse Mikal Cronin want hij beheerst een instrumentje of acht (orgel, bouzouki, stylophone, enz.). Daarnaast maken ze tegenwoordig steeds vaker gebruik van gastmusici. En niet de minsten! Naast allerlei BF-ers (Bekende Fransozen) bast ook Peter Hook op deze plaat weer een nummertje mee (hij is fan!) en Anton Newcombe van Brian Jonestown Massacre krijgt de credits voor de productie. Desondanks, in de Angelsaksische (en dus zeker ook in onze eenkennige) wereld wordt deze band nog immer straal genegeerd en ik vind het daarom een goeie zet van ze om dan maar kopstukken uit die wereld naar je toe te trekken. Iets met de berg en met Mohammed, weet je wel..

Op deze nieuwe plaat ‘Shadow People’ staan wijselijk twee knallers gezet die eind 2017 ook al op een (bar slecht verkrijgbare) 4-nummers EP pronkten. We hebben het dan over ‘Istanbul is Sleepy’ , gezongen door Anton Newcombe en ‘Shadow People’ gezongen door actrice/zangeres Emmanuele Seigner. Qua klankkleur loopt de sfeer van ‘Shadow People’ uiteen van Morricone-achtige filmmuziek, naar Velvet Underground-achtige monotonie tot New Order-achtige melancholie, waarbij de geest van Serge Gainsbourg om de haverklap om de hoek komt kijken. Maar wat deze plaat vooral zo knap maakt is de uitgekiende gelaagdheid die je er steeds weer naar terug doet grijpen. Minpuntjes zijn er ook: de beperkte drumpartijen van Marie Liminana zijn dan wel herkenbaar maar voorspelbaarheid ligt op de loer. Voorts zingt de van oorsprong Nederlandse platinablonde vamp Nika Leeflang dit keer niet mee, boehoehoe!

Tenslotte is daar een zeer verassende plaat, ‘Toy’ van A GIANT DOG. Okay, uit najaar 2017 maar alleen kniesoren halen de kalender erbij. Ik had deze yankee band al een tijdje in het snotje, hun brutale, bijna theatrale big rock/glamrock met fraaie male-female zangpartijen klinkt mij om de een of andere reden uiterst fris en eigentijds in de oren, terwijl het op het eerste gehoor niet meer dan een gevalletje van ‘classic rock’ lijkt. Maar ja, bij deze band wordt alles met dermate veel enthousiasme, kracht, flair en goede smaak gebracht dat stil op je stoel zitten onmogelijk is. Ik durf zelfs te spreken van een schitterend, onontdekt diamantje.

Al een jaar of tien zijn deze rauwdouwers uit Austin, Texas actief. Laatst kwam ik erachter dat ze verdorie enkele jaren terug al eens een NL-toertje ondernomen hadden. Hoe dat was weet ik dus niet maar live-filmpjes getuigen van een slackerig aandoende zootje ongeregeld met een sletterig / post-feministisch (doorstrepen naar keuze) aandoende zangeres (Sabrina Ellis) die bij voorkeur in haar ondergoed op het podium staat en daarbij stoere praatjes over ouwe tampons enzo uitslaat. Of het dus zo’n geweldige live-act is hoor je mij niet zeggen maar geloof mij nou maar, ‘Toy’ staat als een huis! Al luisterend krijg je spontaan last van associaties met ouwe helden als X-Ray Spex, Slade, X, Shirts, New York Dolls, Meat Loaf, The Damned, The Rezillos. Need I say more? Achterop Kant B komen we nog een leuke cover tegen van ‘Angst in my Pants” van Sparks (die je overigens op 9 juni a.s. in TiVre kan gaan bewonderen, ga ook joh!). Dat nummer is behalve een vette 70’s klassieker in Amerika ook bekend als reclamemuziekje voor het ondergoedmerk Tommy John. Snif snif, ruik ik hier een ondergoedconnectie?

Sparks ingezet voor de commercie

Ga ik nog even van de gelegenheid gebruik maken om bij jou mijn beklag te doen over de kostprijs van het geheel. Ty Segall kostte me in de winkel 29,95, The Liminanas 27,95. Best wel pittig veel geld voor een simpele bordenwasser als ik. Die van A Giant Dog liet ik speciaal uit Amerika overvliegen, want dat kreng is hier nergens te krijgen. Bij Merge Records, de indie-gigant uit North Carolina, bestelde ik meteen ook maar twee andere LP’s van A Giant Dog, voor de schappelijke gezamenlijke totaalprijs van 53,94 dollar. Maar wat dacht je wat, toen ik bijna klaar was met het afrekengedoe, toen bleken er nog wat shipping-kosten bij te komen ter hoogte van maar liefst 54,75 dollar! Afijn, ik mijn beklag doen bij die lui want wie weet hadden ze een rekenfout gemaakt ofzo? Maar nee hoor, ik kreeg een slijmmail terug van een inpakkracht die zei dat hij normaal gesproken nooit te beroerd is om iets van de prijs af te doen, maar in dit geval… Kortom, ik kwam weer eens van een kouwe kermis thuis, uiteindelijk ben je als consument altijd de lul! Er zit nu niets anders op dan me te laven aan de schoonheid, warmte en troost die deze grammophoonplaten hoe dan ook van zichzelf uitstralen. Goodnight!