Konijnen zijn ook maar mensen
Mijn naam is der Wolfshund, en wel hierom:
Broeder Snoeischaar verwijt Nobunny en half Cali een soort van gebrek aan engagement in zijn laatste recensie.
Maar met dat engagement zit het volgens mij wel goed. Natuurlijk gaan niet alle liedjes over grote thema’s en Syrië, maar ze worden wel aangesneden, alleen op een iets persoonlijker vlak. Zoals in het liedje True Vulture:
Oorlog, maar dan tussen mensen in plaats van landen.
Zo zijn er nog meer te vinden, en alleen al het feit dat zo’n Pookie zijn schijnbaar homoseksuele geaardheid, dan wel meisjesachtige gedrag zo durft uit te dragen is een sociaal-politiek statement op zich. Net zoals de hele verkleedpartij die een optreden van Nobunny is. Daarover zodadelijk meer.
Het is een kwestie van de vorm die de inhoud verhult. Ik hoorde op de avond meerdere mensen zeggen dat ze het maar zozo vonden, vanwege die konijnenmaskers. Maar onder de rommel (ieder liedje klinkt als een niet opgeruimde kinderkamer) en achter het konijnenmasker gaan goedgeschreven deuntjes schuil, catchy, met een hoog wat-kan-mij-het-verrotten-gehalte en ze gaan wel degelijk ergens over.
Je kan horen dat Nobunny verder terugblikt op de muzikale geschiedenis dan zijn konijnenpikkie lang is. Phil Spector, rock ‘n’ roll, girl groups, 60’s punk en natuurlijk The Ramones komen allemaal voorbij.
En The Beatles…
Dit zijn kids die het verdommen om volwassen te worden en geef ze eens ongelijk. Wat een fucking tyfuszooi maken die zogenaamde volwassenen er van. Je zou ze, over al ter wereld, stuk voor stuk tegen de muren zetten waarvan zovele willen dat die gebouwd worden.
Dit is loser-muziek, voor mensen die op school het pispaaltje zijn, niet aan sport doen en geen vriendje/vriendinnetje kunnen krijgen en van alle kanten te horen krijgen dat ze er niet bij horen. Punk dus.
De lalala’s en oehoehoeh’s vliegen je om de oren, alsof je wordt uitgejouwd. Het is van een onbezorgdheid die je enkel vindt bij mensen die niks te verliezen hebben.
Laat die pestkoppen maar volwassen worden, met een kutbaan en een kutwijf, een hypotheek als een molensteen en feestjes met mensen die ze niet kunnen luchten of zien. En wat doet Nobunny? Die maakt platen, tourt de wereld rond en mag zich elke avond verkleden, of hij treedt op in een kinderprogramma. Sliep uit!
Weer een paar zieltjes gered!
Ken Kesey zei het ooit bij een anti-Vietnamdemonstratie: jullie spelen hun spel door ergens voor of tegen te zijn. Jullie spelen hun spel, volgens hun regels. Je kan er ook naar kijken, je er vanaf draaien, en zeggen: fuck it. Als die zogenaamde volwassenen ergens goed in zijn dan is ‘t het nageslacht opzadelen met problemen en ellende. Nee bedankt, hou maar en steek maar in je reet. Dan ben ik liever een konijn. Of zoals voorprogramma The Mojita’s zongen: “nobody’s waiting for another protest song“.
Tom Waits zong het als eerste, maar om het cirkeltje rond te maken hier de versie van Los Ramones:
Peace, vooral in Syrië…
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Related Posts
Widowspeak als medicijn tegen de somberte →
Cassels in dB’s: Britse belhamels met brains →
Dekselse Denen doen in doldwaze deuntjes →
