Lang leve Bobby Orlando!
Tijd voor wat aandacht voor de disco hiero. Of beter: Hi-NRG. Een term waarbij je natuurlijk automatisch denkt aan Bobby “O” Orlando, de ongekroonde keizer van het betere homodiscolied. In tegenstelling tot wat zijn naam doet vermoeden komt Bobby niet uit Florida, maar is hij een rasechte New Yorker, geboren in de mooie jaren vijftig als zoon van een schoolmeester. In zijn tienerjaren was hij een niet onverdienstelijk boxer, maar na het zien en horen van The New York Dolls viel hij voor de geneugten van de popmuziek.
Gekke combi, denk je misschien. De man die het grote publiek vooral kent van de over the top gay nummers van Divine, vond zijn inspiratie bij de protopunk van The Dolls. Nou dan zal ik je nog wat gekkers vertellen: mr. O is niet alleen streng religieus en geheelonthouder, maar ook een overtuigd homofoob. Ja, onze lieve heer houdt er eigenaardige kostgangers op na.
Paul de Leeuw doet Divine tijdens de bonte avond van de V.A.R.A.
Ondanks die gekkigheden heeft Bobby natuurlijk nogal een stempel geduwd op de dansmuziek in de late jaren zeventig en de vroege jaren tachtig. Als een soort Amerikaanse Giorgio Moroder en Frank Farian ineen nam hij artiesten onder zijn hoede. Om hun liedjes te schrijven, te produceren, er alle instrumenten op te bespelen en er met hun geld vandoor te gaan. Dat ondervonden bijvoorbeeld de heren van The Now. Dat was een veelbelovend bandje uit de CBGB-scene in New York die op het punt van doorbreken stond. Hun plaatje was volgens de hoes “produced, arranged, engineered and concieved by Mr. Orlando” en verkocht best goed. De band heeft er alleen nooit een cent van gezien.
Reserve New York Dolls
Maar laten we niet te lang stilstaan bij de schaduwkant van de heer O, want man, man, man, man, wat heeft hij ons fijne muziek gebracht. De rij met artiesten waarmee hij platen heeft opgenomen, alsmede de bandnamen en alter ego’s waaronder hij (meestal op zijn eigen “O” label) eigen muziek uit heeft gebracht is schier eindeloos.
En de lijst blijft groeien, want Bobby maakt nog steeds muziek. Zijn adagium is dan ook: liever tweehonderd platen uitbrengen die vijfduizend keer verkopen, dan één die een miljoen keer verkoopt. En gelukkig maar.
Bobby’s grootste troef
Van de meeste creaties van Bobby heb je dus vast nog nooit gehoord, maar wees ervan overtuigd dat je in iedere gay bar ter wereld minimaal een keer per avond een originele Orlando te horen krijgt. Wist je trouwens dat Neil en Chris van The Pet Shop Boys met zwetende handjes Bobby opzochten in de Grote Appel om hem te vragen om hun eerste plaatje te produceren. Nee? Nou, dan weet je het nu.
Zwetende handjes
Er is trouwens ook een heus Nederlands eerbetoon aan O. Natuurlijk door niemand minder dan Nijmeegse Bennie Liebrand. Zijn O Medley sierde in 1984 de b-kant van Bobby’s single Givin’ Up.
Wie hier op stil blijft zitten is een homo
Een artiest met zo’n uitgebreid oeuvre kan natuurlijk niet altijd origineel zijn. De invloed van Giorgio M. en Patrick Cowley is onmiskenbaar op bijna alle nummers te horen. Verder speelde Bobby minstens twee keer leentjebuur bij New Order. Love Reaction is een vrijwel exacte kopie van Blue Monday en voor Confusion nam Bobby niet eens meer de moeite om een andere titel te verzinnen. Pump It Up doet wel erg denken aan Relax van Frankie Goes To Hollywood. Zo zijn er nog eindeloos veel voorbeelden van bedenkelijk plagiaat. Die gaan we hier niet geven. Dat zou namelijk alleen maar afbreuk doen aan de glans van het genie Bobby Orlando. En dat is niet de bedoeling. Dat is zelfs een soort van heiligschennis. Daarom sluit ik gewoon af zoals ik begon, met een driewerf: Lang leve Bobby Orlando!
How Does It Feel? WTF? Die gekke Paul weer
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 11 →
Thurston Moore zo goed als lid van onze koninklijke familie →
Nederlanders deden goede zaken op het Factory-label →
Pingback: Stuart doet The Pet Shop Boys | KETTINGZAAG
Pingback: Ssst, niet doorvertellen: Italo is hip - DeKettingzaag