Le Guess Who 2017: de veilige route
Met haar WTC, haar Berlijnplein en haar vele bouwputten, is Utrecht duidelijk een stad die groeit. En Le Guess Who? groeit mee, zo bleek dit weekend weer eens. Het is allemaal weer wat groter, bonter en internationaler geworden. Zelfs de vrijwilligers die jassen ophangen en fietsparkeerders de les lezen, spreken tegenwoordig Engels. De Utrechtse Airbnb-verhuurders beleefden gouden tijden, want het publiek komt tegenwoordig uit alle windstreken. Dat dat ook voor de artiesten geldt, wisten we al langer. De cultuurrelativisten konden hun hart weer ophalen met Mongoolse mondharpen, Kalmukkische kamelenfluiten en Tibetaanse tranentrekkers. Als verklaard aanhanger van de joods-christelijke cultuur en erkend safe-surfer, koos ik voor het meer mainstream-programma op de zaterdag en zondag.
Dat bracht me om te beginnen bij Kevin Morby. De zoveelste Amerikaanse provinciaal uit Breukelen, Nieuw-Amsterdam. In hip pak gestoken, schoenmaatje 49 speelde Kevin de Grote Zaal plat. Het was zijn laatste optreden van 2017, vertelde hij, en dat was te merken. De band was een geoliede machine, zonder dat er van routine of verveling sprake leek. Die Kevin zien we denk ik wel terug op de groter podia bij de festivals in de zomer. Hij kan het aan.
Of we John Maus ooit op het grote podium van een Werchter of Lowlands zullen zien, lijkt me sterk. En dat is maar goed ook. Na uitvoerige studie van Adorno en Badiou is John tot de conclusie gekomen dat de revolutie alleen tot stand kan worden gebracht door een artiest die op het podium een zwaar geestelijk gehandicapte nabootst. John deed weer zijn uiterste best om ons bepaalde waarheden te laten inzien. Ben benieuwd wanneer deze revolutie haar eigen kind opeet…
Na korte bezoekjes aan James Holden (gaap) Pharoa Sanders (gaaap), Cate le Bon (gaaaaap) leek het al vroeg bedtijd te worden. Les Amazones d’Afrique in de Grote Zaal stookten het vuurtje toch nog een beetje aan met een wel doeltreffende combinatie van westerse arrangementen, Afrikaanse vrouwenzang en een hartverwarmende dosis derde wereld-feminisme.
De zondagavond was een avond vol dilemma’s. Werd het De Helling met Insecure Men en Black Lips of Vredenburg met Linton Kwesi Johnson en Lost Horizons? Het werd het eerste, wat mij wel een goede keuze leek. Zowel Insecure Men als Black Lips leken bijna op de tekentafel ontworpen. Bij Insecure Men luidde de opdracht: bedenk een band die zo onverschillig, onbeschoft en verveeld mogelijk oogt. Dus kregen we een in nonchalant ogende colbertjes gestoken stel Britten die lome en eigenlijk best prettige muziek maakten, zonder daarbij echter enige vorm van plezier uit te stralen. Na 20 minuten liepen ze zonder enige aankondiging van het podium af: het concert bleek te zijn afgelopen.
Bij the Black Lips luidde de opdracht; ontwerp een fijne Amerikaanse gitaarband, met puntige liedjes, veel spelplezier en een jongens-achtige piratenbranie. Een erg fijn optreden waarbij druk met pleerollen werd gegooid door de moddervette roadie. Een drummer met het kapsel van de zanger van MC5 en drie schoffies in de spits. Kunnen die Amerikanen niet in de EU in plaats van de Britten?
De programmering dwong ons dit jaar om vervolgens als de brandweer naar Vredenburg te fietsen waar ondertussen Perfume Genius was begonnen met zijn optreden. Met zijn zwart gelakte schoentjes en sexy gatenhempje was Mark Hadreas al druk bezig met zijn bekende paaldans-achtige bewegingen. Fraai optreden van dit genie uit Seattle! Hij laat ze een poepie ruiken, al die klootzakken die vroeger zijn leven zuur maakten op de middelbare school omdat hij nu eenmaal ‘anders’ is. Hij mag lekker de wereld rondreizen, terwijl zijn kwelgeesten nu schoenen verkopen of parkeerbekeuringen uitschrijven om hun aan tranquilizers verslaafde wijven en obese kinderen genoeg vreten te geven. Het leven is soms rechtvaardig. Met deze gedachte was het prettig naar huis fietsen.
ps Zie ik nu een kettingzaag in het logo van LGW?
Comments
Related Posts
Naar de andere zijde met Jaakko Eino Kalevi →
Black Lips in het Burgerweeshuis →
Wat moeten we nou met Ariel Pink en John Maus? →
