Le Guess Who dag 3, Gustaf is dè band van de zaterdag
Dit is een Bramster/Snoeyschaer/Anne-Marie van Rijn co-produktie
Een logeetje hebben we op deze zaterdag want de heer Matthew J. is speciaal uit Londen over komen fladderen om het optreden van MODEL HOME uit Washington, DC bij te wonen. Hij werkt namelijk bij platenlabel Warp en heeft voor hen hoogstpersoonlijk uit diverse mixtapes de Model Home-compilatie ‘One Year’ gecompileerd. Check zelf maar: https://modelhomedc.bandcamp.com/album/one-year ‘Otherwordly beat science from the currently vibrant Washington DC underground’ staat er te lezen. Pitchfork had er een 7,8 voor over en zoiets wordt gezién natuurlijk. Maar niet door ons helaas. Vandaag is namelijk ook de dag dat Oh Sees-frontman John Dwyer mag bewijzen wat hij als curator waard is, en daar willen we heen.
Het eerste wat Helen Brown doet als ze LE:EN via de artiesteningang betreedt is aan de bar een biertje bestellen. 13.15 uur in de middag is het en net als menig bezoeker drinkt zij zich snel even de festivalsfeer in. Zoiets geeft toch het gevoel van verbondenheid. Publiek en artiesten zitten in hetzelfde schuitje en hebben zich voorgenomen er gewoon maar het beste van te maken. Voor THE EARTH GIRL HELEN BROWN CENTER FOR PLANETARY INTELLIGENCE BAND fietst een mens met plezier naar de bekende sushitent op Rotsoord. Onze hartenkreet om haar eens naar Nederland te halen is eindelijk verhoord! Met onze voorliefde voor Helen en haar muziek scharen we ons trouwens in een illuster rijtje fans waar je u tegen zegt. Ty Segal, Mikal Cronin, Kelley Stoltz en ook John Dwyer hebben allemaal met haar samengespeeld. Geen van hen staat overigens met Helen op het podium vandaag. Maar dat doet niets af aan de kwaliteit. De eerste twintig minuten brengt de band dikke swingende grooves, waar Helen een soort van toverspreuken bij uitspreekt. Als we niet wisten dat Helen uit Californië kwam, hadden we New Orleans gegokt, want het geheel heeft een hoog Dr. John-gehalte. Verder in de set wordt het gevarieerder. Helen blijkt over een groot stembereik te beschikken. Van diep grommend tot standje Kate Bush. Daarnaast beschikt ze over zo’n mooie rock and roll-hik, zoals Elvis P. die ook had. De band komt steeds meer los en het publiek ook. Hier en daar wordt zelfs een voorzichtig dansje gewaagd. Alleen Helen had zich wat verkeken op de tijd, nu moet ze wat nummers schrappen om binnen het genadeloze tijdschema te blijven. Daardoor loopt dit feestje wat abrupt af. Had makkelijk de hele middag kunnen voortduren.
De (voormalige?) synth-punk meidenband AUTOMATIC uit LA, ook op uitnodiging van John Dwyer hier, speelde een paar jaar terug al eens in Nederland. Boven in Paradiso was dat, tijdens London Calling. Ondanks hun jeugdige leftijd hadden ze grote pretenties. In de voetsporen van Can, Neu en Suicide wilden ze treden, en daar vertilden ze zich lelijk aan was mijn conclusie. In De Helling gaan ze vanavond in de herkansing, aan de vooravond van een heus Europees toertje. En zie: de pretenties zijn afgeworpen, wat resteert is een lekker zakelijk geluid. Gitaren zijn uitgebannen, de huppelloopjes van de bassiste staan centraal en drumster is verslaafd aan de hi-hat. Toen in Paradiso speelden ze een cover van ‘Mind your own business’ van de Delta 5, en dat bleek veruit hun sterkste nummer. Mijn theorie is dat Automatic zich nu door specifiek dat nummer laat leiden, met een stijlvaste, tegen de disco aanhangende new wave-sound als resultaat. Helemaal prima dus, de dames zijn goed op weg. Over een paar jaar wil ik ze graag nog eens uitchecken!
Wat is het allerbeste optreden dat je ooit gezien hebt? Ik ken meerdere mensen die dan zonder dralen antwoorden: The Oh Sees in De Helling tijdens le Gues Who’s ‘May Day’ editie 2013. Ze hebben het dan over de gouden periode waarin de band met John, Brigit, Petey en Mike een geweldig evenwichtig viermansgeluid had, en waarbij BRIGIT DAWSON voor het vrouwelijke evenwicht zorgde. Op haar blote voeten en met haar ontwapenende zen-inslag maakte ze de band helemaal yin yan. Ze was de Dieuwertje Blok van de garagerock, alle gozers werden op slag verliefd op haar. Maar lang mocht dat sprookje niet duren, meedogenloos zette Dwyer de complete bezetting aan de kant en ging verder met andere mensen. Met Brigit bleef hij echter bevriend, geregeld staat ze hem nog bij in de studio. En nu, acht jaar later, staat ze dus wederom in De Helling. Verrassend is het dat ze met maar liefst een vijf muzikanten aantreedt. Wat we krijgen is een volle, jazzy, low-tempo rocksound-met-saxofoon en veel toetsen. De gitarist heeft niet alleen lelijke tattoes op zijn armen en veel okselhaar maar voelt zich ook geroepen allerlei gierende erupties aan zijn instrument te ontlokken. Het geluid staat hard en ook daardoor komt het geheel nogal gezwollen over. Niet mijn kopje thee, maar wel heel fijn om weer eens in de nabijheid mijn oude vlam te mogen verkeren!
Als ik de trappen naar Cloud Nine beklim om een kijkje te nemen bij Vladislav Delay dalen juist twee jongens diezelfde trap af. “Ik vind dit soort muziek wel interessant, maar moeilijk te plaatsen” zegt de ene tegen de andere. Ik ben gewaarschuwd… In de zaal is het pikdonker. Er is slechts een klein spotje gericht op een man in hemd achter een hoop knoppenapparaten. Achter hem is op een reusachtig scherm een kaleidoscoop aan kleuren te zien. De man in het hemd is de fin Sasu Ripatti, die al jarenlang onder verschillende namen elektronische muziek maakt. Het grote publiek kent hem misschien het beste als Luomo. Onder die naam had hij een jaar of tien geleden een dansvloerhit met het nummer ‘Tessio.’ De videobeelden bij het optreden zijn van Antye Greie, die later die middag ook zelf (als AGF) in Cloud Nine zal optreden. Muziek en beelden zijn nogal ondoordringbaar, er valt weinig patroon in te ontdekken. Daardoor nodigen ze luisteraars en kijkers vooral uit de eigen binnenwereld te verkennen. Een en ander is nogal conceptueel, waardoor je je meer in een museum waant dan op een muziekfestival. En dat is natuurlijk helemaal prima, want ook dàt is LGW? (om er maar eens een dooddoener tegenaan te gooien).
Als ik de Pandora binnenloop voor de show van DUMA klinkt het alsof ze een computerspel aan het spelen zijn, met het volume op oorverdovend. Het blijkt de soundcheck te zijn. Dat belooft wat! Duma is een duo uit Nairobi (!) dat een soort elektronische black metal maakt, compleet met grunter. Maar voordat die grunter het podium betreedt, jaagt de knoppenman eerst minutenlang spookhuisgeluiden de zaal in. Als de ‘zanger’ zich uiteindelijk vertoont, krijgt de muziek ook razendsnelle ratelende beats en breaks toegevoegd. Ondanks het gegrunt, doet het allemaal nog het meest denken aan Death Grips. Dat uit zich ook in het onstuimige enthousiasme dat de muziek losmaakt bij vooral jongere bezoekers. Zij dansen en springen op ritmes die ik niet eens hoor in de muziek. Uit een whatsappgesprek op de telefoon van de dame voor me maak ik op dat er een lange rij wachtenden voor de deur moet staan. Gelukkig voor hen beginnen vooral de wat oudere bezoekers de zaal te verlaten. Sufgebeukt blijkbaar door deze twee mannen uit Kenia. Het enthousiasme van het publiek lokt de band uit om er nog een schepje bovenop te doen, maar na een laatste mitrailleursalvo uit de laptop is het toch afgelopen. Met de armen triomfantelijk omhoog verlaat de band het podium. Alsof ze net een bokswedstrijd hebben gewonnen.
Dan is het tijd voor GUSTAF, New York’s favourite art-punk band. Hier hebben we wel verwachtingen bij. Ontzettend jammer is het dat het de organisatie behaagd heeft hen het veruit beroerdste zaaltje van het festival te gunnen. Want in LE:EN kun je weliswaar lekker eten maar de schoenendoosruimte erachter is niet bepaald een geschikte popzaal. Het podium is veels te laag, de PA weet alleen de voorste helft van de zaal goed te bereiken en het is er nog warm ook. Naar voren dringen en goed gebruik maken van de ellebogen is dan het enige wat er op zit. En dan blijkt wat een heerlijke band dit is. Vier fleurig geklede Brooklyn-chicks en een leuke gozer op gitaar. Hun muziek is ultra-dansbaar en klinkt urgent en actueel, het houdt midden tussen de oude B52s, Gang of Four en ESG. De boel enthousiast aan het dansen zetten met een vette party vibe lijkt hun voornaamste missie te zijn. Niet als een daad van escapisme maar eerder om in deze sombere tijden de mensheid te redden met forse injecties optimisme. Oppervlakkig is het allerminst, daar zorgt de zangeres wel voor. Lydia Gammill is een wilde blonde furie, een echt podiumdier dat ook af en toe à la Lizzo de dwarsfluit bespeelt. Heen en weer stuiterend deelt ze haar felle teksten met ons terwijl ze zichzelf af en toe in het gezicht mept. Het is haar menens! Mij mag je erop afrekenen: deze band gaat het helemaal maken. Check ook hun debuut-LP ‘Audio drag for ego slobs.’
Even uitpuffen in de Grote Zaal bij GHALIA BENALI. Deze dame geeft volgens het programma een eigen invulling aan Tunesische soefigedichten. Ik hoor er twee nummers van. Het is prachtig en de eigen invulling lijkt vooral van een Brel-achtige pathos te zijn. Maar helaas, de plicht roept, we moeten door.
In Pandora gaat namelijk rapper en producer PINK SIIFU de dag afsluiten. Hij blijkt een uitgebreide band meegenomen te hebben, compleet met twee drummers en een trompettist. Lekkere funk is de verwachting maar helaas is het eerste nummer zo hemeltergend moeilijk jazzachtig dat we met moeite de neiging onderdrukken om de zaal weer snel te verlaten. Toch nog maar even gebeleven. De band improviseert er lustig op los, terwijl Pink Siifu zelf teksten scandeert over black zijn. Waarom hij daarbij een skimasker moet dragen zal altijd wel een raadsel blijven. Later wordt het een stuk aangenamer als de band ineens naar de hardcoremodus overschakelt. Het programmaboekje had ons Bad Brains beloofd, maar dit doet vooral aan Bodycount denken. De omschakeling treft doel, want de zaal staat meteen op zijn kop. Zo vlak voor lockdowntijd wil iedereen blijkbaar nog even los alsof het 1999 was. De band speelt daar niet helemaal handig op in, want volhardt in lange intermezzo’s met oninteressant jazzgefröbel. Potsierlijk wordt het als Pink en zijn rapmaatje de zaal “fuck the police” laat scanderen. Voor de mensen van kleur op het podium heeft dat ongetwijfeld een andere betekenis dan voor het roomblanke LGW-publiek, dat hooguit eens bekeurd is voor fietsen zonder achterlicht. Maar goed, alles voor het effect blijkbaar en we moeten toegeven: het werkt als een tierelier. Een laatste stoot energie van de band zet zelfs de tribunes van de Pandora in vuur en vlam. En zo blijkt dat ook een redelijk matig optreden op het juiste moment toch de juiste snaar kan raken.
Avondtijd is borreltijd en daarom stroomt mijn arme huisje na afloop van LGW vol met drinkgraag volk. Ook de twee guys van MODEL HOME staan op de stoep. Hun optreden in Ekko vanavond schijnt heel indrukwekkend geweest te zijn. Uit Washington DC en nu helemaal komen lopen naar Hoograven. Wow, hoog bezoek!
Ik haal mijn tuinstoelen er maar eens bij, asbakken voor de jointjes alsmede een krat Hertog Jan. Als die leeg is moet m’n voorraad sterke drank er ook aan geloven. Dan is het tijd voor een experimentje: wat gebeurt er als je een Amerikaan een fles oud-Hollandse advocaat in zijn handen douwt? Gaat hij die verlekkerd leeg lepelen of zet hij het juist misnoegd opzij? Antwoord: geen van beiden, het correcte antwoord is: hij loopt met het glas naar de keuken, doet er dan voor driekwart water bij en roert het tot er een enigszins geelklonterig geheel ontstaat. Dan drinkt hij het leeg terwijl hij in de verte staart en mompelt ‘this is crazy shit.’
Comments
Related Posts
Even een toverachtig mooie middag met Spill Gold →
LGW, dag 2: fuk the lockdown, of toch maar niet? →
