Le Guess Who op donderdag: Mark en Neko

De donderdagavond van Le Guess Who was vooral de avond van het bijzondere stemgeluid. Dat wil zeggen dat de route die deze kettingzaagert nam hem voerde langs eerst Mark Lanegan en daarna Neko Case. Eigenlijk stonden ook Superhumanoids op het lijstje, maar de organisatie had besloten om ons in een rij op de Neude op te stellen zodat ome Sam en zijn luistervinken ons makkelijker op de foto konden zetten. Jammer wel dat le Guess Who zich zo makkelijk voor het karretje van het militair-industrieel complex laat spannen.

Maar ik dwaal af.

De avond begon dus in de Janskerk, waar Mark Lanegan optrad. Dat is trouwens een verdomd mooie kerk, die Janskerk. Iedereen luisterde er ademloos en soms zelfs met de ogen gesloten naar een als Franse existentialist geklede Mark Lanegan. Deze zuchtte en kreunde zijn dieselstem de kerk in, daarbij ondersteund door zogenaamd zinderend klinkende gitaren, cello en violen. Mark had speciaal voor de gelegenheid een greep gedaan uit zijn verzameling van matige, halfbakken liedjes. En die verzameling is groter dan zijn greatest hits collectie, zo bleek weer eens. Nochtans leek het publiek het allemaal prachtig te vinden.

Neko Case: de vrouw en haar kapsel

Wij gingen na een klein uurtje naar de Helling waar Neko Case optrad. Hoe zullen we Neko’s stem eens omschrijven? In NRC Handelsblad vergeleek ze haar stem zelf met een brandslang. Zelf dacht ik meer aan een espresso-apparaat. Laten we het houden op apart. Neko heeft beduidend meer goede liedjes dan Mark Lanegan (haar laatste cd is niet voor niets een van de pareltjes van 2013) en deze werden uiterst vakkundig voorgedragen. Helaas werden de stiltes tussendoor gebruikt voor het type meligheid dat je wel vaker ziet bij Amerikaanse bands die in Nederland optreden. Dan hebben ze de coffeeshop bezocht en de hele dag gekke grappen zitten maken met elkaar. ’s Avonds maken ze ons daar weer deelgenoot van. Jammer is dat…

(Wat mij daar bij opvalt – ik moet het even kwijt- is dat een deel van het publiek deze meligheid lijkt te verwarren met humor om te lachen. Blijkbaar is het gegeven dat iemand een zeker muzikaal talent heeft al voldoende om ook iedere andere expressie als geniaal te beschouwen. Quod non….)

Maar goed, ik dwaal weer af. Dit is immers een recensie. Mijn oordeel over de donderdagavond is wisselend: een matige Mark en een muzikaal uitstekende Neko.