Le Mini Who: volmaakt gelukkig in de loading dock

K-zaagvolger daasmaaktmee schreef heimelijk een anti-blog. Lees effe mee:

Voor velen een muzikaal hoogtepunt. Zoiets als Eurosonic Noorderslag. Maar Le Guess What? Ik had tot op heden voor beide evenementen nog nooit een kaartje gekocht. En nee, ik stond ook nooit op de gastenlijst. Waarom allemaal niet? Nou iets met drukte en door een blokkenschema heen rennen en dat het vermeende MUST SEE en MUST BE SEEN dingetjes waren en dan ben ik al snel weg. Ik ben dol op blokkenschema’s hoor, vooral op het gepuzzel vooraf met tegenwoordig als bonus feature dat je favorieten kunt aanvinken in een app enzo. Heerlijk, kwijl in de mondhoeken. Dus wat doet de mini rebel in de mini mens die ik ben dan: precies, die bezoekt Le mini who? Zeker, ook dat vereiste gevoel voor timing en training van je sprint skills, maar alles vanuit de menselijke maat. De bands, de venues, de shows van 30 minuten, de afstanden tussen de venues, dat werk. Dat daar de kracht van dit satelliet gebeuren ligt heeft de organisatie goed begrepen en zo werd het hele concept dit jaar verplaatst naar nieuwe wijk in ontwikkeling net buiten de binnenstad: Rotsoord! Want ja, dan ontlast je het stadscentrum, je maakt het festival toegankelijk voor de wijk, bereikt nieuwe doelgroepen en wat niet. Eerlijk, ik ben er niet bij geweest, bij de besluitvorming, maar zo moet het ongeveer gegaan zijn. Nu heb ik jaren aan de rand van Rotsoord gewoond, toen daar de Harley Club nog zat met elk jaar een vrij toegankelijk straatfeest; Pastoe nog in bedrijf was en de plek nog iets had van een vrijhaven. Dus het laat zich raden dat ik me tussen de huidige high rises in het aangeharkte gebied wat minder thuis zou voelen. Maar mij pakken ze niet zo snel, dus dan kies je voor de minst geëigende plek met de minst gepolijste band en dan kom je uit in het loading dock van De Helling bij J.C. Thomaz & The Missing Slippers. Joh? Gaat het toch nog over muziek? Ja joh, ik ben de beroerdste niet op je favoriete muziekblog. Dus, ik zag een show met een in zijn soort best charismatische frontman, die niet blij was met het geluid, drie (!) drummers waarvan twee elkaar nog te lijf gingen, sowieso muzikanten die ondanks wat dan ook prima wisten wat ze aan het doen waren, in een volgepakt dock met blije mensen. Ik stond vooraan, ik danste, ik kreeg bier en er waren vrienden. Ik was volmaakt gelukkig.