Leer staccato gitaarspelen met the Strypes en Wilko Johnson
ZZzzz…nog een paar weekjes winterslapen, dan opent MOTEL MOZAIQUE in Rotterdam haar deuren weer. Het zou eens tijd worden ook, de laatste maanden is het akelig stil aan het concert-front!
Motel Mozaique zou MM niet zijn als daar niet veel van de gebruikelijke arty farty shit tussen zou zitten. Dus opnieuw veel theatermakers, kunstenaars, petomanen en weet ik veel wat meer. Het is dan de kunst om daar dwars doorheen te prikken (poepvinger!), het gaat immers om de krenten in de pap, en daarvan zitten er elke jaar wel een paar tussen. Ook meer letterlijk gesproken wordt het weer een kwestie van goed doorprikken, want het heeft organisatie behaagd om (net als vorig jaar) de leukste acts in van die hopeloze pijpenla-zaaltjes neer te zetten (Minimall, Bird, Rotown). En dat terwijl het in R’dam wemelt van de puike locaties. Nou goed, dat wordt dan weer ellebogenwerk van het stevige soort dus, ze kunnen het krijgen zoals ze het willen hebben! Al die kleine alt-grietjes die in de weg staan en lopen te piepen dat ze niks kunnen zien, die douw ik gewoon achter het behang dit jaar. Mama Snoei heeft het me niet voor niks jarenlang op het hart gedrukt: je mot altijd voor jezelf opkomen!
Maar we hadden het dus over krenten en over pap. Te midden van al dat je-moet-nog-maar-zien-of-het-beklijft-spul is er dit jaar in ieder geval één band die er uitspringt: THE STRYPES. We hebben het dan over een viertal puberts met een onwaarschijnlijke gemiddelde leeftijd van amper 15 (!) jaar .Zij maken – heel curieus- een tradioneel, bijna reactionair soort muziek. Het soort pop dat halverwege de jaren 60 helemaal en vogue was en sindsdien maar niet wil afsterven. Geschoeid op de leest van de aloude rhythm & blues, en nog helemaal uit de tijd dat je niet hoefde uit te leggen welke soort R&B je eigenlijk bedoelt.
Op de Britse eilanden is er momenteel het een ander te doen rondom the Strypes. Types als Dave Grohl, Jeff Beck en andere fossiele, gefôhnde vlerken komen uit hun kapitale holen gekropen om deze pre-schaamhaarboys alle lof toe te zwaaien. Sir Elton John heeft ze zelfs liefdevol in zijn management opgenomen. En dan komen ze ook nog eens uit Cavan, het Woerden van Ierland.
Hey hey hey, op de Ierse TV
Veel fysiek bewijs van hun kunnen is er nog niet, op dit moment hebben ze slechts één ep’tje uit, Young, Gifted & Blue heet dat ding. Op Young, Gifted & Blue is te horen dat the Strypes muzikaal-historisch verdomd goed onderlegd zijn. Behalve dat ze nummers coveren van gasten als Slim Harpo, Billy Boy Arnold en Bo Diddley (welke 15-jarige van nu heeft überhaupt enig benul van blues?) grijpt de gitarist qua speelstijl ook terug op een gave staccato-traditie. Het gitaarspel van gitarist Josh McClorey lijkt namelijk verdacht veel op dat van WILKO JOHNSON van Dr. Feelgood.
Deze Wilko Johnson (hoe kom je erop, echte naam: John Wilkinson) was onlangs in het nieuws omdat hij een ongeneeslijke vorm van alvleesklierkanker blijkt te hebben. Een chemo-behandeling wil hij niet. Wel gaat hij nog even levenslustig als altijd het land rond met een serie afscheidsoptredens. En dus doet Wilko in de maanden die hem nog resten precies waarvoor hij in de wieg gelegd is: spelen tot hij erbij neervalt.
Met kortgeknipt haar en met ongekend rauwe, directe en dampende R&B was Dr. Feelgood een vreemde snuiter in de popwereld van 1974. Daar kwam bij dat ze niet uit het hippe Londen, maar rechtstreeks van Canvey Island kwamen, het Pernis van Engeland. Rond 1975 deed Dr Feelgood een kort NL-tourtje met Wilko Johnson in de gelederen. Het toertje baarde weinig opzien, maar ja, ook in die (pre-punk) periode hing iedereen nog behaaglijk in zijn/haar 70s winterslaap natuurlijk. Deze jongen zag Dr. Feelgood pas later –diep terug in de jaren 80- in de Vrije Vloer, maar toen was Wilko al vervangen door John Mayo. Hoewel ook zeer energiek, ontbeerde dat optreden de angel van Wilko’s spel. Ook van de befaamde Dr. Feelgood lichtshow (spots met hard wit voetlicht waardoor er lange schaduwen geworpen worden op de achterwand) resteerde helaas niet zoveel meer op dat moment.
Een paar jaar geleden draaide op het IDFA de Dr Feelgood documentaire Oil City Confidential van regisseur Julien Temple. Daaruit kwam de hedendaagse Wilko naar voren als een zeer humoristiche, aimabele en nog immer maniakale psycho. Als zo’n ouwe vent die je dolgraag tot je eigen kennissenkring zou willen rekenen. In die docu komt ook Andy Gill van the GANG OF FOUR aan het woord, en die onthult dat hij zijn staccato manier van spelen, zijn stabbing guitar style, rechtstreeks van Wilko Johnson afgekeken heeft. Zoals inderdaad hier goed te horen is op dit klassiekertje:
Gang of Four, Atlanta, Georgia, 1980. Jezus, wat een opnamekwaliteit, het lijkt verdorie wel zo’n natuurfilm met ondergrondse beelden van een vossenhol ofzo
Wacht, we laten Wilko zelf even aan het woord. Hier legt hij zijn manier van spelen uit, afgelopen zomer opgenomen.
Je hoort het hem zelf zeggen, op zijn beurt is Wilko weer beïnvloed door Mick Green, de gitarist van de Britse early 60s act JOHNNY KIDD AND THE PIRATES. Deze band had een nummer dat Dr. Feelgood heette…
Leg je the Strypes naast Wilko Johnson en naast Gang of Four en naast Johnny Kidd and the Pirates dan zijn de raakvlakken helder. En dat terwijl de tijden zo enorm van elkaar verschillen. Ja mensen, dat is de wijze les van vandaag: de geschiedenis is niets meer dan één rechte lijn van actie en reactie, oorzaak en gevolg, beïnvloeding en teruggrijpen. Beter gezegd: Wilko kan met een gerust hart gaan sterven nu, in de wetenschap dat zijn nalatenschap in veilige handen is bij The Strypes. Is dat geen fijne gedachte?
The Strypes, 6 april in Rotown, 5 april in Kleine Zaal Paradiso.
3 Responses to Leer staccato gitaarspelen met the Strypes en Wilko Johnson