Lekker door rood fietsen in Barcelona
Elke keer als wij Kettingzagers in Barcelona neerstrijken worden we overvallen door het gelukzalige besef in het Hof van Eden beland te zijn. Ja man, de zon straalt je altijd vriendelijk tegemoet en het eten is er altijd achterlijk lekker. Architectonische schoonheid vind je op iedere straathoek en waar je ook loert: alleen maar bloedmooie vrouwen. Automobilisten worden eigenlijk alleen maar boos als je vlak voor hun neus door rood fietst en zo ken ik nog wel 600 geneugtes opdreunen. Barstjes in het paradijs zijn er echter ook want welbeschouwd zijn het uitgerekend types als wij die er debet aan zijn dat de stad geleidelijk aan zijn eigen karakter aan het verliezen is. De vent van wie we het appartement huren drukt ons op het hart om vooral niet tegen los vecinos te zeggen dat we via AirBnB huren, hij heeft namelijk net een boete van 10.000 Euries aan zijn pantolones gehad. En dan het Primavera Festival… in La Vanguardia lezen we na afloop dat dit jaar maar liefst 55% van de ruim 200.000 bezoekers uit het buitenland afkomstig is (tegen 52% vorig jaar). De voertaal is er dan ook steeds meer Ingles, het lijkt verdomme Amsterdam wel…
El Kettingzaag wordt kennelijk goed gelezen daar in Hispanje, want allerlei bands die recent door dit medium omhoog geschreven werden zijn nu op de grote podia te bewonderen. Sleaford Mods en Whitney bijvoorbeeld, voor minder dan 5.000 man doen ze het niet. Om over The Growlers en Mac deMarco maar te zwijgen, die staan voor zeker 20.000 zielen. Yep, de Kettingzaag pluim van de week steken we deze maand maar eens in ons eigen achterwerk.
Een potsierlijk hoedje, met daaronder een zonnebril en een gangsterpak, daarmee heb je VAN MORRISSON wel grotendeels getypeerd. De vlezige ouwe knar die eronder schuil gaat zingt knorrig zijn liedjes. Enige emotie is hem vreemd, de passie van een loodgieter die voor de zoveelste maal het kraanleertje komt verwisselen… Muzikaal krijgen we wat medleys en wat covermateriaal voor onze kiezen (Here Comes the Night, Baby please don’t go, Jackie Wilson said, enzovoorts). Maar het moet gezegd: her en der ontwaar ik Spaanse chicas die -respect voor oudjes wordt hen daar met de paplepel ingegoten natuurlijk- de traditionele jazzy soul-blues van Van the Man wel degelijk weten te waarderen. Zij zetten het op een bailar, en tezamen met het zwoele avondwindje geeft dat best wel een goeie sfeer eigenlijk.
Het beest uit Jamaica in actie
Ook van de ouwe stempel is Greet Jansen, beter bekend als GRACE JONES. Net als Van Morrisson had ik haar nooit eerder live mogen aanschouwen, en dit soort buitenkansen laat ik mij niet meer ontgaan hoor hee. Helaas steekt er zaterdagavond een fikse zeewind op zodat veel van Grace’s klanken weg dwarrelen van het Heineken-podium alvorens zij de oren der toeschouwers kunnen bereiken. Wel weet ik eruit op te maken dat anno 2017 de puntige reggaesound uit haar ‘Nightclubbing-’periode nog steeds bepalend is. Ofwel, muzikaal is het nog steeds erg 1981 bij haar, en door evergreens als ‘Pull up to the Bumper’ en ‘Love is the Drug’ lang uit te spinnen kun je het resultaat moeilijk spannend noemen. Wat het toch genietbaar maakt zijn de extravagante uitmonsteringen waarmee het kreng over het podium paradeert. Zij schroomt daarbij niet om opzichtig haar 69-jarig oude billen en borsten in de strijd te werpen, via twee grote schermen kan het voetvolk daar met volle teugen van meegenieten. En het moet gezegd: genoemde intieme delen zijn bij haar net zo aerodynamisch gestyleerd als die van een jonge hinde.
Glasgow’s finest: Teenage Fanclub
Nog meer ouwe lullen gezien? Ja joh, het houdt niet op gewoon. Bij TEENAGE FANCLUB bijvoorbeeld pakt dat goed uit. Hun samenzang is nog steeds loepzuiver en hemels, en ze hebben er ook nog eens zin in vanavond (zal ook wel door die Schotse vlaggen komen die her en der wapperen). De aanwezigheid van een toetsenist zie ik voor deze ene keer door de vingers.
Maar het kan ook minder. Voor het gemak gooi ik SHELLAC en (het heropgerichte) ROYAL TRUX nu even op één hoop. Twee US-bands, die allebei opkwamen rond 1990 met zwaar alternatieve gitaarrock. Destijds hing ik aan de lippen van dit soort bands, ze hadden immers verrot veel attitude aan hun kont hangen, daar kon ik mij met al mijn onzekerheden mooi achter verschuilen. Maar anno nu valt op dat beide bandjes vooral uit matige muzikanten bestaan en dat ze zich nauwelijks ontwikkeld hebben. Ik bedoel ook: al dat opzichtige gerook en gepunk en bierblikgezuip op het podium, al dat fucking-dit en fucking-dat. En dan die consequent in mineur gespeelde nummers…. je ziet de jeugd er ongeïnteresseerd voor weglopen. Dus tja, best wel leuk voor eventjes, maar neen: dit heeft geen toekomst, en dat is het punt.
Gezellige heroïne reünie met Royal Trux (dus met Jennifer Herrema en Neil Hagerty)
Een heuse revelatie daarentegen vind ik WHITNEY. Ze lossen de verwachtingen die hun wonderschone 2016-debuut “Light upon the Lake’ wist op te wekken moeiteloos in. Hun goed gespeelde soft-rock met trompet en falsetvocalen verveelt geen moment en weet zowaar enige ontroering te weeg te brengen. Net als bij The Carpenters destijds zit er een nachtegaaltje achter de trommels en hij is dan ook het stralende middelpunt van het gezelschap. En een verassing is er ook: ineens staat Mac DeMarco op het podium, hij komt gezellig een instrumentaal nummertje mee riedelen.
Het scherm bewijst het: Mac speelt een nummertje mee met Whitney
En wat dacht je wat, nog geen uur later staan de jongens van Whitney weer bij MAC DE MARCO mee te spelen, want tja, de ene dienst is de andere waard. Zoals te verwachten excelleert Mac met nonchalant gespeelde maar oh zo knap in elkaar zittende slacker-swing. Bedenkingen heb ik ook: Mac was altijd al een grapjas by nature maar nu heeft hij van mallotigheid een hoofdthema gemaakt. Grappen en grollen wisselen elkaar in rap tempo af, de drummer zit in zijn blote reet te spelen en op een gegeven moment staat Mac in zijn onderbroek bovenop een versterker met een aansteker zijn bilharen eraf te branden! Het publiek ligt links en rechts hikkend op de grond van het lachen maar ik zeg: oppassen Mac, al die ongein begint dwangmatige trekjes te krijgen. 
Oh, en heb ik je al verteld dat in het plaatselijke design-museum dat reizende David Bowie circus is neergestreken? Het valt mooi samen met Primavera natuurlijk, maar zo fraai als Groningen het trof (het overlijden van de hoofdpersoon genereerde een massa extra bezoekers ) kan in Barcelona onmogelijk herhaald worden. Best wel een aardige expo en lekker binnen fietsafstand. Okay, een beetje greatest hits allemaal maar je steekt er nog wat van op.
Een optreden waar ik persoonlijk zeer naar uitkeek is dat van HAMILTON LEITHAUSER. Als zanger van The Walkmen had hij al eens eerder diepe indruk gemaakt in Barcelona, dat was ten tijde van hun sublieme emo-uitbarsting ‘The Rat.’ Een poging om die kick nogmaals in ontvangst te nemen strandde later in het oude Tivoli. Dat optreden bleek een teleurstelling, het beste was toen duidelijk al uit de band gesijpeld (en kort erna gingen ze dan ook wijselijk uiteen). Daarna is Hamilton solo gegaan. En nu dan, als een soort Elvis ten tijde van ‘Teddy Bear’ staat hij daar soepel wijdbeens met een akoestische gitaar in de aanslag. Even slikken toch. De nieuwe bandleden lijken vooral op hun zangkwaliteiten geselecteerd, voor de rest zijn het tamelijke gezichtsloze lieden en de drummer blijkt een houthakker. Niet dat Hamilton er iets aan kan doen, maar met slechts one solo-plaat under his belt heeft hij nog maar weinig troeven in handen. Als de meezinger ‘A 1000 Times’ achter de rug is houdt een deel van het publiek (zoals ik) het voor gezien.
Ronduit onstuimig is het bij the SLEAFORD MODS. Het begin van hun optreden gaat volledig de mist in als blijkt dat er geen enkel ‘zaalgeluid’ is. We horen enkel wat podiumgeluid en the Mods hebben daar aanvankelijk geen erg in. De bedoeling van het gejoel uit het publiek ontgaat ze en pas na een minuut of vijf gaat bij hen het lampje branden. ‘Zanger’ William ontsteekt vervolgens in woede en stiefelt de coulissen in. Als ze het daarna opnieuw proberen gaat het opnieuw mis en opnieuw verdwijnen ze van het podium. Net als we beginnen te vrezen voor een afgelasting komt het alsnog goed en barst het optreden los. Wiliam is inmiddels heerlijk opgefokt en gooit er een paar tandjes extra tegenaan. De zweetdruppels en spuugspetters vliegen dan in het rond. De vonk slaat over op het publiek dat het op een wild hopsen zet, en wat krijgen we nou zeg, even later zie ik bijna de complete K-zaag posse in die kluwen verdwijnen.
Je raadt nooit wie de eerste persoon is die in dit clipje verschijnt
Een andere loudmouth uit de UK is KATE TEMPEST. Deze jongedame blinkt uit in goed verstaanbare rants, die ook nog eens literair verantwoord zijn. En niet alleen dat: ze heeft ook een heuse roman op haar naam staan, in het kraampje van Rough Trade kopen we meteen maar een gesigneerd exemplaar. Het publiek krijgt ze makkelijk mee, maar wij kettingzagers hebben de last van het verleden als een molensteen om onze nek hangen en moeten vaststellen dat Kate vooralsnog erg veel weg heeft van good old Anne Clark.
Comments
Related Posts
Teenage Fanclub in De Helling: nachtegaaltjes zonder pretentie →
Dankzij Herbert Grönemeyer kun jij lekker naar je plaatjes van Neu! luisteren →
Gus Dapperton kan de volgende keer beter met de toegift beginnen →
