Lekker naar Incubate 2013, part 1
Incubate vs. Le Guess Who, wat is eigenlijk het verschil nog tussen het Tilburgse en het Utrechtse festijn? Hm, goeie vraag… Want het komt feitelijk op hetzelfde neer: allerlei locaties in een stad worden volgeplempt met de hipste bands, zonder dat er veel samenhang valt te bespeuren. Toch zijn er -eerlijk is eerlijk- wat mij betreft een aantal punten die in het voordeel spreken van Tilburg. Ga maar na: 1) alles is er compacter en meer op loopafstand; 2) Incubate is als festival veel zichtbaarder met overal banners enzo; 3) bij Incabate kun je probleemloos OVERAL binnenlopen (geen bomvolle zaaltjes).
Ook wordt er 4) bij Incubate meer gedanst en ge-krautsurft. Maar het belangrijkste verschil is toch: 5) de meisjes van Brabant! Hulde aan hen! Zij – ik heb het met eigen ogen gezien- maken er een goede gewoonte van om in een rap tempo veel gerstenat tot zich te nemen. Dat ze van Onze Lieve Heer daar als tegenprestatie een dikke kont van het zuipen aan overhouden, dat deert ze in het minst, zo heb ik me laten vertellen. Ze aanvaarden dat juist in grote dankbaarheid. Geen satanische afslankprogramma’s voor deze heldinnen, ze bestellen gewoon nog een rondje! Heel wat anders dus dan dat Randstedelijke met-een-zuinig-mondje-nippen-aan-de-droge-witte-wijn. Nee, voor een echt GEZELLIG festival moet je naar Tilburg!
Maar laten we thans trachten ons op de muziek te concentreren. Even kijken wat drie dagen Tilburg nou zoal opgeleverd heeft.
Om te beginnen de opener van het festival. Het doorgaans goed geïnformeerde NRC Next tipte ons vorige week onder het kopje ‘ Waarom je naar Incubate moet’ de band LAMBCHOP, ‘een populaire triphop band’ . Nou nou, gniffel gniffel, dat wil ik wel eens zien dan! (waarschijnlijk verwarden ze Lambchop met Lamb!). In de Tilburgse schouwburg zien we een zittende band voor een zittend publiek. Luisterliedjes zijn het. Met de instrumenten wordt zeer economisch omgesprongen. Veel weggelaten overbodigs vertaalt zich in stiltes en dat kleurt de muziek. Zeker wel fraai bij vlagen, al zeg ik het zelf. Frontman Kurt Wagner gaat verscholen onder een baseball-petje en concentreert zich verder op zijn werk . Zodoende heeft hij – om met W. van Hanegem te spreken- de uitstraling van een poffertje zonder suiker. Iets te duf als openingsact hoor.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=2SiLTQRdRbk&w=560&h=315]
MUJERES. Zeer puntige en zonnige tiki-taki-punk uit Barcelona. We hadden deze band al eerder op Primavera gespot, alwaar ze juichend werden onthaald door een opgetogen, 1000-koppig thuispubliek. In Tilburg staan ze in een cafeetje voor 25 man en het speelplezier is er niet minder om. Erg aanstekelijk en vrolijkmakend! Dit is nou typisch zo’n band die in onze contreien allang een household name was geweest indien hun wiegje in pakweg Brooklyn had gestaan in plaats van aan de Ramblas. Een zwaar onrecht !!!!!!
Mujeres met zijn drieën: de zanger was in Barca achtergebleven, hij moest werken…
ANNA VON HAUSSWOLFF. Tjonge zeg, is dit ook al populair tegenwoordig? Een Zweedse Pink Floyd anno 1974 met op zang een Kate Bush met aambeien. Dusdanig uitgesponnen en zwaarmoedig dat we ‘m maar gauw smeren.
IMMORTAL. Tjonge zeg, is dit OOK al populair tegenwoordig? Een Noors blackmetal-trio dat alle metal-cliches nog eens door de metal-gehaktmolen haalt. Maar wel een volle bak daar in de grote zaal van 013. Ze hebben zich opgemaakt als Kiss vroeger, kijken er vervaarlijk bij en spuwen ondertussen vuur. Komt best wel komisch over bij een buitenstaander als ik. Maar oei, als ik effe omkijk zie ik dik 1.000 bloedserieuze metal-gezichtjes naar het podium staren. Misplaatse devotie… geen humor die metalheadz.
Wat mot je van me joh?
In de Kleine Zaal van 013 is SHONEN KNIFE bezig met een ware triomftocht. Dit is toch de ultieme feelgoodmuziek wat deze Nippon-chicks produceren. Waren de Ramones al een cartoonband, Shonen Knife gaat daar nog eens dwars en vooral dubbel overheen met een minstens zo cartoonesk blokje Ramones-covers, aanstekelijk als we van ze gewend zijn natuurlijk. Curieus: als ze nog enkele NL-tourdates aankondigen steekt er een gejuich op als ze het optreden in Db’s noemen. Huh, Db’s populair in Tilburg?
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=M_ePBLj5mlA&w=420&h=315]
De PSYCHIC ILLS, ja, terwijl alle aandacht nu uitgaat naar bands uit Californië lijkt er aan de Oostkust een tegenbeweging te broeien. Die gedachte krijg je althans wanneer je Psychic Ills aan het werk ziet. Duister, monotoon, nonchalant… In alle opzichten het tegenovergestelde van een band als The Allah Las eigenlijk. ‘The hippy thing never hit New York,’ zei ome Lou Reed al eens toen hij de opkomst van The Velvets probeerde te verklaren. Wie weet beleven we nu 45 jaar later iets soortgelijks.
Hoogtepunt van een festival is toch wel COCOROSIE. Een ware explosie aan creativiteit is het, waarbij je als luisteraar continu nieuwe prikkels krijgt toegediend. Ademloos toekijken is het enige dat je dan nog resteert. Met ritsen fraaie muziekjes en zangpartijen, inventieve videobeelden, olijke pirouettejes, een decor van een waslijn en een kaptafel die gewoon worden gebruikt alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En dan ook nog een human beat boxer op de achtergrond, je komt oren en ogen tekort. Ja, een ware trip door de psyche van de vrouw is het: grillig, blootsvoets, lichtvoetig, koket, onberekenbaar, babbelziek, verleidelijk, doortrapt….
Shannon & the Clams (met Shannon bescheiden op de achtergrond)
SHANNON & THE CLAMS. Hier hadden we al goede verhalen over gehoord, dus nog even gecheckt in onze favoriete locatie van dit festival: café Cul de Sac aan de Heuvel 48. Shannon valt vooral op door haar fantastische basspel, waar de speelse liedjes van de band zo’n beetje omheen gebreeën worden. Het vaatje waar ze uit tappen staat met de pootjes diep in de periode 1959-1962 geworteld, ofwel in de USA rock n’ roll uit het pre-Beatles tijdperk zeg maar, met acts als Dion & The Belmonts, Del Shannon (toeval?) en The Hollywood Argyles. Wel heel jammer is dat de poffertjesbakker achter het mengpaneel er maar niet in slaagt het geluid onder controle te krijgen. Of zit ik nou weer te zeiken? En ontwaren we daar niet de dames van Shonen Knife in het publiek?
Wordt vervolgd, morgen of overmorgen denk ik
Comments
Related Posts
Widowspeak als medicijn tegen de somberte →
Willis Earl Beal op Incubate 2013, pt 3 (slot) →
Ha fijn!, naar Incubate 2013, part 2 →
4 Responses to Lekker naar Incubate 2013, part 1