Let’s Eat Grandma wordt de beste band ter wereld
Dag drie begint voor een deel van onze redactie op de platenbeurs alwaar een Nederpunk-reissue gepresenteerd wordt.
Ex-leden van een stuk of tien van die bandjes uit die ver vervlogen tijd zitten paraat om handtekeningen te plaatsen. Het zal er wel mee te maken dat de publieksaanloop matigjes is, anders kan ik het niet verklaren dat de almaar aangerukte schotels met gratis broodjes voortdurend gulzig leeggevreten worden. Kijk, ik zie het zo: eens een punkert, altijd een punkert. Het systeem fucken begint met broodjesroof, simpel zat.
Van een andere orde is de band IVY GREEN. Hun waanzinnig klassieke debuut-LP (alleen onnozele sukkels hebben die niet in de kast staan) komt ook vandaag uit in de vorm van een leuk vormgegeven re-issue. Drie van de originele leden zijn op komen draven om het ding te signeren. Ze zien er nog opvallend patent uit. Echter, de vraag die iedereen zich wederom stelt is: waar is Tim? (= Tim Mullens, de zanger/gitarist/componist). Bijna ritueel vraag ik het zelf ook maar. “Ja jammer, hij is er niet bij,’ klinkt het vaag uit de mond van een van de drie. Hij woont toch nog wel in Nederland hè, vraag ik, afgaande op allerlei geruchten. “Ja, hij woont in Leiden,’ krijg ik er nog uit. Ach ja, bedenk ik me, misschien maar beter zo, de legendevorming neemt zo alleen maar vettere proporties aan.
Eén handtekening te weinig
Vervolgens maar eens de binnenstad ingetrokken alwaar massa’s mede-Utrechters zich wensen te beperken tot de geneugtes van Le Mini Who. In Loudmouth is het optreden van de TRAUMAHELI’S net afgelopen en staat DJ DER WOLFSHUGO leker plaatjes te draaien in afwachting van DRIVE LIKE MARIA. Wat een drukte zeg, naar binnen dringen is onmogelijk. Dan mijn tijd maar zo efficiënt mogelijk zien te besteden door allerlei struise dames onder de indruk te brengen van mijn net-gesigneerde IVY GREEN LP. Het lukt aardig…
Goed ingeburgerd
In eettentje GYS staan een stel Syrische asiekzoekers/vluchtelingen aangekondigd en dat wil ik wel eens met eigen ogen aanschouwen. Er wordt daarbinnen flink geouwehoerd natuurlijk maar een 5-koppig orkestje, dat allerlei mij onbekende instrumenten bespeelt, weet de handen toch op elkaar te krijgen. Maar nu komt het: na afloop hoor één van die lui letterlijk in het Nederlands tegen het stagemanagementsmeisje zeggen: ‘Ik wil het nu cash krijgen anders ga ik aangifte doen’ (!) Gewoon een zwaar verhollandst type dus. Bootvluchtelingen my ass!
In het programma van LGW? kom je af en toe mindere goden tegen, maar is er ook plaats voor Echte Goden van de popmuziek. De heren van DINOSAUR JR vallen in die categorie. Iedereen van boven de veertig heeft ooit in zijn leven tenminste geprobeerd deze band te diggen. Al was het maar omdat al je vrienden vertelden dat ze te gek zijn. De band kan intussen dus wel een potje breken bij zijn publiek, zo bleek gisteravond. Er was van alles aan te merken op de 90 minuten die de band met ons doorbracht. Zo was de zang van Lou noch J goed verstaanbaar, stortte Murphs drumkit om de haverklap in, waren er flink wat technische uitdagingen met de gitaar en bijbehorende effectpedalen en weigerde de band het eerste uur ook maar één gouwe ouwe te spelen (okee, wel The Wagon). Het publiek bleef er opgewekt onder en ging onverstoorbaar door met priemvingeren en fistpumpen. Je vergeeft je lievelingsopa immers ook dat hij af en toe in slaap valt of een beetje kwijlt. Met die vergelijking willen we overigens niets vervelends suggereren over de leeftijd van de band. We moesten zelfs heel goed kijken om in de energiek rondspringende bassist met woeste haardos inderdaad Lou Barlow te herkennen. Die gast is leeftijdsloos.
J, Murph en Lou op zijn sokjes
Wat krijg je als een ouwe retroband uit de mottenbalen haalt? Het antwoord: dan krijg je de muziek van BLACK MOUNTAIN. Want was hun logge Black Sabbath-achtige early 70s riffrock-met-female-vox van zichzelf al een anchronisme, nu hebben ze er zes jaar over gedaan om met een vierde album te komen. Zodoende (?) klinken ze in de Ronda vooral vermoeid en uitgekakt. Ons advies: gauw kappen maar met deze shit!
Nog meer retro-in-de-herhaling bij DIGABLE PLANETS in de Grote Zaal. Een goed bezocht en vooral prettig concert horen we zeggen van meerdere kanten. Okay, maar of hiphop ook daadwerkelijk prettig hoort te zijn is een vraag die bij ons blijft knagen. Vergelijken lukt echter niet want meer hiphop staat er dit jaar niet op LGW.
Cate is great
Reuze spannend is het als CATE LE BON het podium bestijgt. Als grote onbekende moet zij de Pandora voor zich zien te winnen. Welnu, het publiek kijkt even de kat ook de boom maar de muziek is zo prachtig consistent minimalistisch poppy vormgeven dat het moment weldra daar is dat de hele zaal overstag gaat en we Cate uiteindelijk met een triomfantelijke blik in haar ogen de kleedkamer weer zien opzoeken. Hup Cate, wij geloven in je! We zien je deze zomer wel weer terug op allerlei festivals!
Hollands glorie
Van een compleet andere orde dan hun bovengenoemde tijd- en genregenoten Ivy Green is THE EX. Wow, wat zij doen is even simpel als briljant als wereldschokkend: gewoon het podium op basis van totale gelijkwaardigheid delen met muzikanten uit totaal andere culturen, in dit geval de Ethiopische. Waarom is nooit eerder iemand op dit idee gekomen? Het grappige is ook: die lui van The Ex zijn eigenlijk non-muzikanten, iedere professioneel geschoolde muzikant lacht zich waarschijnlijk drie scheuren in zijn onderbroek bij het aanschouwen van dit zootje ex-krakers. Maar man, man, man, man, man, wat een zeggingskracht!
Om op te vreten
Op dringend aanraden van Zager Frank gingen wij een kijkje nemen bij hype du jour LET’S EAT GRANDMA. Deze band bestaat uit twee zeventienjarige vriendinnen uit Norwich en ze zijn niets minder dan een sensatie. Belief the hype, mensen. De dames bespelen de complete inventaris van een muziekschool. Van synths tot xylofoon en van mandoline tot blokfluit. En dan heb ik het nog niet eens over de saxofoon, de gitaar en het drumstel gehad. Als je wilt vergelijken dan zijn hun nummers een zeer smakelijke mix van Pink Floyd, New Order, Tom Tom Club en Grimes. Hun podiumpresentatie – uitdrukkingsloze blikken gecombineerd met schoolplein handjeklap en gechoreografeerd doodliggen en grondrollen – voegen een lekkere extra laag weirdness toe aan de naief onnavolgbare muziek. Deze dames moeten een half jaartje mee in het voorprogramma van Grimes of Ariana Grande en zullen daarna Heel Groot worden.
CANSHAKER PI is een leuk Nederlands bandje, dat net een goed ontvangen debuutplaat uit heeft. Helemaal niks mis mee, maar tussen al het internationale aanbod van LGW? (en zeker na Let’s Eat Grandma, dat gewoon zijn eigen popwetten schrijft) klinkt het wat braaf en dertien in een dozijn.
Shjips in space!
Over WOODEN SHJIPS struikel je op ieder festival wel eens een keer, maar ik had ze nog nooit een complete set van ze gezien. Gisteravond wel en dat beviel eigenlijk best goed. Ieder nummer is ongeveer hetzelfde. Drummer en bassist zetten met een repeterende krautgroove het fundament van het nummer neer, waar gitarist en orgelspeler dan zo’n beetje rondomheen spelen. Ondanks de voorspelbaarheid blijft het lekker om naar te luisteren. Of om lekker een beetje bij voor je uit te spacen, zoals ik menig bezoeker om me heen zag doen. De vraag is wel wat de toegevoegde waarde is van hun nu werkelijk keiharde geluid. Ik bedoel, de pijpen van mijn lange onderbroek sloegen spontaan aan het wapperen
We eindigen de regenachtige nacht in Ekko alwaar CATE LE BON en TIM PRESLEY een gezamenlijke DJ-set verzorgt. Op dat moment is het (naar verluidt puike) optreden van HORSE LORDS net achter de rug. Het zaaltje stroomt leeg en zal niet echt mee volstromen. Maar geen nood, Cate heeft haar bandleden + aanhang meegenomen die maken er een vrolijke boel van op de dansvloer. De aanstekelijke doch obscure elektro-pop van tante Kate gaat erin als cook. Voor mij een mooie gelegenheid om die drummer eens aan te spreken en te feliciteren met zijn gigs op LGW?. Want gisteren namelijk blufte ik hier over mijn hoogstpersoonlijke ontdekking, namelijk dat het de ex-drummer van garagerockers Cheap Time betreft. Hij kijkt me echter schaapachtig aan en ik moet het drie keer uitleggen. Van Cheap Time heeft hij nog nooit gehoord! Blijkt een compleet andere gozert te zijn! ‘You got a lookalike, man’ probeer ik me uit de netelige situatie te redden. ‘Well I hope he’s a handsome man,’ lacht hij.
DJ’s Cate en Tim
(Bepaalde teksten en foto’s door Snoeischaar)
Comments
Related Posts
Cate le Bon is toppie, en toch kan ze beter →
Spinvis stort zich op de Utrecht Punks →
Canshaker Pi wil effe die handjes zien →
