Letterenrock in Doornroosje; the Decemberists

De avond dat het Maagdenhuis werd bezet, was ook ik reeds bezet. In Doornroosje zag ik the Decemberists, zo’n beetje het vlaggenschip van de Amerikaanse letterenrock. Letterenrock? Ja, ik bedoel van die bandjes die ambachtelijke liedjes maken met teksten waarin ze graag een stukje diepgang aanbrengen in de vorm van kennis. Historische en culturele kennis wel te verstaan. R.E.M. had er al een handje van, the Shins mogen we ertoe rekenen, the Mountain Goats misschien, the Dresden Dolls/ Amanda Palmer zeker ook.

We bevinden ons in muzikale kringen waar namen als Flaubert, Kierkegaard, Rosa Luxemburg en La Pasionaria in de mond worden genomen. The Decemberists bijvoorbeeld noemen zich naar een groepje Russische opstandelingen uit de negentiende eeuw. Ze zingen over La Infanta, over Shankill Butchers, er is een liedje over een moeder die een rondreizende Chinese trapeze-artiest is, er komen zeemanliedjes voorbij. En jawel, ze zijn meer dan bekend met de Lomax-catalogus.

Kortom, er wordt lekker gekokkerelleteerd bij onze decemberisten. Colin Meloy, de zangert, heeft zich voor de gelegenheid als een soort vooroorlogse Franse intellectueel aangekleed, met glaasje rode wijn in de hand en zo’n Graziano Pelle-scheiding in het haar.

Dus je vond het allemaal maar pretentieuze kitsch? Geenszins! Prima concertje hoor! Niets mis mee. Het verzorgen van een aangename show, professioneel, muzikaal pico bello in orde; dat kun je gerust aan die Amerikaanse letterenrockers overlaten. Dat ze geen idee hebben in welke stad ze zijn (‘Something with an N’) doet daar niets aan af. ‘De stad van cineast Joris Ivens over wie jullie ook maar eens een liedje moeten maken’, wilde ik nog roepen, maar ik hield me in. De nieuwe Doornroosje gaat Nijmegen trouwens wel op de kaart zetten, let op mijn mots. Lekkere zaal, goede bar. The Decemberists waren kortom een prima excuus om geen universiteitsgebouwen te bezetten