Leukste uitje met de trein: Indietracks festival!
Rondje langs de velden
De trein, mijn doordeweekse ergernis, is één keer per jaar de beste reden om het leukste indiepopfeestje te vieren. Alweer acht jaar wordt met de opbrengsten van Indietracks het herstel van prachtige karakteristieke stoomtreinen mogelijk gemaakt. Mooie bijkomstigheid is dat de leukste, nieuwste en friste bandjes bijeen zijn tussen de heuvels van Derbyshire. Verdeeld over ‘het grote podium’, een schuur, de kerk en in de treinen spelen er zo’n 50 bandjes.
Hup Indietracks!
Extra uitdaging dit jaar was het kamperen (inclusief elke avond indiepopcampingdisco) en om de dochter te injecteren met het festivalvirus. Gingen de prikjes bij het consultatiebureau nog wat moeizaam, de vaccinatie hier liep zonder tranen of bijeffecten. De hindernissen zaten dit jaar vooral bij de bandjes zelf. Nog nooit zoveel niet werkende apparatuur, fout aftellen en slecht afgesteld geluid op een festival gezien. Nou is dat natuurlijk de charme, maar het had hierdoor wel een erg hoog ‘uit-je-hok’ gehalte. Zo had het Spaanse Linda Guilala een houthakker als drummer meegenomen en die overstemde met ferme klappen de rest van de band. De hard werkende gitarist deed flink zijn best en ook de zangeres had in de verte een mooi stemgeluid. Het was alleen niet te horen. Later werd duidelijk wat de reden daarvan was. De geluidsman was overvallen door de hongerklop, want hij zat tijdens het optreden gulzig het diner naar binnen te slokken. Spijtig een tegenvallend optreden waar ik, door het prettige plaatje, hoge verwachting van had.
Glaasje warme ale d’rbij
Die verwachting werd zonder problemen ingelost door het perfect ingespeelde Allo Darlin’. Waar onlangs nog een vernietigende column was over de ukulele, is dit voor Allo Darlin’ juiste hun favoriete wapen. Zo zeer zelf dat je volgende dag in een workshop binnen 45 minuten hun nummer Talllulah op de ukulele onder knie kon krijgen. Allo Darlin’ was de heerlijke afsluiter voor de vrijdagavond. De cover van The Just Joans had voor mij niet gehoeven en had graag Europe of Polaroid Song gehoord.
Covers genoeg. Cosines (Rod Stewart), The Royal Landscaping Society (Alpaca Sports) en Just Joans (Pulp), maar de leukste was van Mega Emotions. Mega Emotions is een uitgekleede versie van Bearsuit en is daar alleen maar beter van geworden. Ze omschrijven zich zelf als ‘two girls drumming over a sequenced beat, A guy screaming his guts up. Part Pixies noise-fest, part 80s synth sunset‘. Even een vreemde eend in de indiebijt, maar erg welkom. Zij coverden Madonna’s La Isla Bonita op magistrale wijze waarmee de The Material Girl graag nog eens nummer één hitje mee had willen scoren. Achteraf kun je zeggen dat het een merkwaardige keuze was om hen in deze (te) kleine kerk te zetten.
Flatmates met Bouvier
Er waren wel meer vreemde keuzes. The Flatmates, eens toch eens snel opbrandende ster aan de Indiehemel, stond nu in de middag weggestopt. Er is weliswaar nog maar 1,5 flatmate over (drummer is toetsenist geworden). Zangeres Lisa Bouvier verving Debbie Haynes en deed dat niet helemaal tot mijn genot. Genoeg energie maar ze kon het rauwe punkstemgeluid van Debbie niet evenaren. De nieuwe nummers paste beter op haar vibrato. Toch mooi om ze te horen en te zien.
Lange rij voor de kerk, Manhattan Love Suicides lummelt op de achtergrond nog wat aan.
Nog eentje om naar uit te kijken is The Manhattan Love Suicides. In 2009 waren ze er wel met hun maatjes van Downdime, maar traden uiteindelijk toen niet op. Door relatieproblemen bleek later. Van echtelijke spanning was nu in de kerk niks meer te merken. Bezonnebrild deden ze een robbertje Velvet Underground vs Black Tambourine. Toch ook vreemd dat ze met hun oorverdovende sound in de kerk stonden, waar waarschijnlijk een ander podium meer recht gedaan had.
Hoofdschudden en filmen gaan niet samen bij Manhattan Love Suicides
Dat laatste gold ook voor The Proper Ornaments. De band, bestaande uit Max Claps en James Hoare (Veronica Falls), heeft net zulke mooie liedjes als The Temples en Allah-Las. Zo stookte met hun heerlijke hypnotiserende samenzang de temperatuur nog wat op tot een zwetende sauna.
The Hobbes Fanclub
Een van de Grote Namen van dit festival waren THE CHILLS. De band uit Nieuw Zeeland is momenteel even op bezoek in Europa voor een klein toertje. Of nou ja band… Het draait natuurlijk vooral om zanger en liedjesschrijver Martin Phillips. Hij speelt op het buitenpodium een dwarsdoorsnede van zijn werk. Pink Frost en het toepasselijk getitelde Heavenly Pop Hit zijn natuurlijk klassiekers, maar ook de nieuwe nummers die hij speelt mogen er zijn. Phillips arrangementen doen je op het ene moment aan The Ramones denken en dan weer aan Bach – en dat binnen hetzelfde nummer. Desondanks wil de vonk niet echt overslaan op het publiek. The Chills komen vast beter tot hun recht in een zaaltje met alleen maar fans.
Joanna zet haar beste beentje voor
JOANNA GRUESOME kon op voorhand al niks verkeerd doen. Hun elpee Weird Sister is een van de leukste van 2013 en gelukkig speelt de band die precies na. Het piepjonge JoannaGruesome klinkt als een manisch depressieve Veronica Falls met borderline. Dan is het weer lieflijk, dan klinken er weer flink wat dissonanten. Helaas kampt de band met nogal wat technische problemen, waardoor de gezichtjes op het podium steeds sipper gaan staan. Gelukkig mag de band als toetje Galaxie 500’s Tugboat spelen met Dean Wareham op gastzang. De band is zichtbaar onder de indruk en weet daarna nog ternauwernood hun megahitsingle Sugarcrush tot een goed einde te brengen.
Spearmint met twee fans
Vanwege hun plaatje Scottish Pop had ik altijd het idee dat SPEARMINT uit Schotland komt. Het programmaboekje geeft mij ongelijk: de band komt gewoon uit Londen. Hun nummers liggen lekker in het gehoor. Het geluid kruipt zelf heel dicht tegen dat van The Lightning Seeds aan en dat is toch echt een heel populaire band in de UK. De heren van Spearmint missen echter, naar goed indiegebruik, de uitstraling van een echt succesvolle band. Iets meer charisma en deze band had niet op Indietracks, maar op het hoofdpodium van Glastonbury gestaan.
The Yawns: gezellige viespeuken
De verrassende outsider van het festival zijn THE YAWNS uit Glasgow. Omdat “indie” een zeer rekbaar begrip is passen ze op het festival, maar met hun spiegedelische Ariel-Pinkachtige composities vallen ze toch een beetje uit de toon. En dat bedoel ik positief. Niet alleen schudt de band het toch wel erg lieve publiek wat wakker, een portie tegendraadse klanken viel bij mij ook wel goed in de smaak. Precies wat ik even nodig had zo halverwege het festival.
Indieroyalty (foto: fullofwishes.co.uk)
De Amerikaan DEAN WAREHAM is de eerste artiest die wij op dit festival horen klagen over het warme bier. Speciaal voor de toeristen is het ongekoelde blikbier dit jaar leverbaar met een glas ijs. Een traktatie die Dean daarvoor naar eigen zeggen alleen in Libanon was tegengekomen. En dat was nog maar een van de verhaaltjes en moppen waarmee de ontspannen “Neil Young van indie” ons vermaakte. Met Dean had het festival gewoon echte indieroyalty in huis. Meer indie van Galaxy 500 kon je eind jaren 80 immers niet zijn en een flinke schare grijsharige mannen met bierbuik zongen klassiekers als Tugboat, Blue Thunder, Strange en When Will You Come Home uit volle borst mee. Voor indiebegrippen speelden Dean en zijn band trouwens loepstrak. Waar alle andere bands minimaal één cover speelde, verzuimde Dean juist om zijn geweldige cover van Joy Division’s Ceremony te spelen. Een piepklein smetje op een optreden om je vingers verder bij af te likken.
Glitter + glamour
De Schotse dames van TEEN CANTEEN hadden vrijdag de eer het festival te openen. Dat deden ze vol enthousiasme en met vrolijk geverfde snuitjes. Het repertoire is hevig geinspireerd door het werk van Phil Spector en single You’re Still Mine en bijbehorend B-kant Vagabond maken behoorlijk indruk. Naderhand in de merchtent raken ze zelfs bijna uitverkocht en de dames liepen het hele weekeinde rond met lamme polsen van het signeren.
Gezellig bende met Bordeauxxx
Het Londense BORDEAUXXX was op voorhand een van onze favorieten van het festival. Hun zonnige Beachboyssurfpopbelleandsebastianallegaartje The Beach Girls And The Monster was opener van het traditionele indietracksverzamelplaatje en met kop en schouders favoriet in ons huishouden. Op het podium was het allemaal wat minder coherent, maar niet minder vrolijk. Muzikaal gaat het alle kanten op en de band lijkt soms vier afzonderlijke liedjes tegelijk te spelen. Het spelplezier is aanstekelijk en bij hun cover van All Saint’s Pure Shores ging het spreekwoordelijke dak eraf.
De helft van Cosines
COSINES stonden twee jaar geleden ook al op Indietracks, maar hebben in de tussentijd met Hey Sailor Boy! een wereldhit te pakken. Het was dus druk in de schuur waar ze optraden. Ook Cosines had nogal wat problemen met de techniek. Het publiek leefde intens mee met de schuchtere bassist, die keer op keer in de belangstelling stond vanwege een haperend instrument. Hij sloeg zich er kranig doorheen. Het gedoe met de bas leidde gelukkig weinig af bij het luisteren naar de grotendeels spiksplinternieuwe nummers. Als toetje kregen we nog een cover van Rod Stewart’s Young Hearts voorgeschoteld.
Naaktlopers
Als Grote Afsluiter had de festivaldirectie THE HIDDEN CAMERAS ingehuurd. De band uit Canada stelde niemand teleur door halfnaakt een professionele set uit hun mouw te schudden. De band maakt naar eigen zeggen “gay folk church music” en vooral dat folkgedeelte ging erin als koek bij het Britse publiek. Op de nieuwe plaat Age slaat de band voorzichtig een wat elektronische pad in. Floorfiller Carpe Jugular van die plaat, waarop zanger Joel Gibb precies als Matt Johnson van The The klinkt, was het hoogtepunt van een set met louter hoogtepunten. Een mooie afsluiter van weer een lekkere editie van het gezelligste festivalletje ter wereld. Maar ssst, mondje dicht. Blijft ons geheimpje.
Comments
Related Posts
The Tubs kwamen, zagen en overwonnen nèt niet →
Last Night At Club Vinex, Vol. 10 – The 2019 Edition →
Indietracks festival: de Britse jeugd doet van zich spreken →
