LGW dag 1: ga zo door!
De mens is niet geneigd van verandering te houden. Voordat er nog maar een festivalnoot gespeeld was, gonsde het op de burelen van De Kettingzaag al van angstscenario’s. Acu is bijna geheel uit de programmering verdwenen en dat terwijl dat toch de plek was waar we steevast om drie uur ’s nachts met een biobiertje in de hand eindigde bij een of ander hip kutbandje uit Portland. En was dat muziekpaleis niet veels te steriel voor een vuig festival?
Gelukkig bleek gisteren weer eens dat de mens dikwijls het meest lijdt onder het lijden dat hij vreest. Het viel allemaal flink mee. Ondanks de groei (meer dan twee keer zoveel bezoekers als vorig jaar) en de nieuwe locatie leek de organisatie de boel piekfijn onder controle te hebben. Aan alles leek gedacht.
Landerige sfeer in TivoliVredenburg
Bij de ingang van TivoliVredenburg loop je bijvoorbeeld in de armen van de leuke zeefdrukmarkt georganiseerd door de Utrechtse postermaker Joris Diks. De komende dagen gaan we dat eens beter bekijken. Wie weet treffen we daar de Vlaamse ontwerper van ons eigenste Kettingzaaglogo nog. Verder blijkt ook de inwendige mens niet vergeten. De hipsterbaardkoffieverkopers van The Village Coffee & Music zijn op diverse plekken in het pand aanwezig en verkopen zelfs hamburgers op de verdieping tussen Ronda en Pandora. Tel daarbij op dat je overal je jas graties kwijt kan in de vestiaire en je hebt op papier een topfestival.
Maar het gaat natuurlijk om de muziek. Collega Snoeischaar heeft al het een en ander uit de doeken gedaan over het muzikale aanbod op de eerste avond in TivoliVredenburg. Muzikaal allemaal prima in orde, maar de sfeer was daar nogal landerig.
Xiu Xiu
Heel anders was dat in De Helling. Daar cureerde lachebekje Michael Gira het festivalonderdeel Mouth To Mouth. XIU XIU uit Anaheim opende daar de feestelijkheden. De muziek van Xiu Xiu hangt ergens tussen Dirty Beaches en Jacques Brel. Of tussen Psychic TV en Perfume Genius voor mijn part. Dat zanger Jamie Stewart een eigenaardig sujet is hadden wij al begrepen van zijn platen. Op het podium doet hij er nog een schepje bovenop. Kwa psychopathische gekte komt het niet in de buurt van een, zeg, John Maus, maar je maakt je toch onbewust een beetje zorgen om de man. Gelukkig heeft hij de onverstoorbare Angela Seo naast zich op drums. Jamie maakt zich zo druk dat het zweet van zijn hoofd gutst. Tussen nummers door moet hij flink boenen om kortsluiting in zijn apparatuur te voorkomen.
Maar dan gaat het tegen het einde van de set elders mis. Een speaker brandt door. Jamie lijkt kort van slag en begint bij wijze van plan B alvast wat instrumenten aan het publiek uit te delen. Mogen we het zelf gaan afmaken? Nee, Jamie bedenkt zich en speelt toch nog maar twee nummers zelf op de speaker die het nog wel doet – met maximale inzet. Als het duo het podium verlaat beseft een uitzinnige zaal dat zij getuige waren van het eerste hoogtepunt van LGW 2014.
Silver Apples
Dan is het tijd voor opa SILVER APPLES. Ik zeg dat met het grootst denkbare respect, want Silver Apples waren belangrijke grondleggers van alle denkbare electronische muziek. Hun elpees Silver Apples en Contact zijn baanbrekend. Je moet ze wel uitsluitend beluisteren met de oren van 1968. Toen was er een computer met de omvang van een Boeing 747 nodig om een geluid te produceren dat je tegenwoordig zo uit je telefoon tovert. Ik zou zeggen: ga vooral die platen luisteren en laat de magie niet verbreken door een concert van de oude heer Apples. Het heeft enige amusementswaarde, maar weinig – hoe zeggen ze dat in Oor ook alweer? – urgentie. Na drie nummers ben ik afgedropen. Daarbij moet ik aantekenen dat ik een minderheidsstandpunt vertegenwoordigde, want ik liet een afgeladen zaal achter me.
Eerste begin is natuurlijk kattengespin, maar doe mij nog drie van deze avondjes en mijn investering in het passe-partout is eruit.
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
