LGW, dag 2: fuk the lockdown, of toch maar niet?

Bizarre tijden. Dag 2 van Le Guess Who begint in de namiddag, met een drankje doen met een Britse maat van me. Tweemaal per jaar komt hij over naar de platenbeurs in de Jaarbeurs. Als ‘VIP’ heeft hij dan toegang tot de vrijdagbeurs die er alleen is voor dealers en voor VIP-kaarthouders. Op zaterdag en zondag volgt het grote werk, dan stroomt het ‘normale’ publiek toe en worden er niet misse omzetten geboekt. Maar daarnet is tegen sluitingstijd bekend geworden dat de organisatie in al haar wijsheid heeft besloten om de complete beurs per direct dicht te gooien. Voor veel (internationale) dealers komt dit aan als een mokerslag, voor hen is deze beurs de kurk waarop hun business kan draaien. Plus ze hebben veel kosten gemaakt voor vervoer, hotel, etc. Vandaag valt alles in het water en een grommende woede steekt de kop op, zowel in de hotels-aan-de-andere-kant-van-het spoor waarin deze mensen bivakkeren als op de sociale media’s. Ze begrijpen er helemaal niks van, er wordt dan ook flink afgegeven op de ‘Dutch government. ’ Want zaterdag overdag zou de beurs toch gewoon open kunnen blijven? Maar ja, ze hebben geen poot om op te staan. Het verlies pakken en met de staart tussen de benen afdruipen is het enige wat hen resteert, vrees ik. Nee, dan de organisatie van de LGW, die is een stuk creatiever bij het zoeken naar oplossingen. Die heeft bedacht: gewoon het bijna complete programma van de zaterdag- en zondagavond naar de middag verplaatsen! Een enorme logistieke operatie natuurlijk maar het schijnt te gaan lukken. Een persoon als John Dwyer (Oh Sees) bijvoorbeeld wil per se komen en heeft gewoon zijn vlucht uit LA omgeboekt / vervroegd. Kijk, zo hoort het!

Maar goed, we hadden het over Dag 2 van Le Guess Who, de vrijdag dus. Goede dingen had ik over het Italiaanse duo OvO gehoord, dus hup erheen dan maar. Maar oh shit, da’s waar ook, dagelijks dient er vooraf op het Vredenburg een nieuw polsbandje afgehaald te worden ten teken dat je gevaccineerd bent. Daardoor kom ik, pufpuf, rijkelijk laat aan in De Helling, sterker nog: van OvO zie ik slechts de laatste minuut! Twee dingen kan ik er wel over melden: ze maken ongelooflijke teringherrie en de dame van het gezelschap heeft ultralange crusty dreads, ze raken met gemak de hakken van haar kistjes.

Le Guess Who is goed voor je conditie, dat blijkt wel weer als ik vervolgens FELIX KUBIN in Ekko wil halen. Een end fietsen en daar blijkt een rij voor de deur te staan, maar geduld wordt beloond. Via YouTube had ik al kennis met Felix Kubin gemaakt. Een kortgeknipte en gestropdaste Duitser die obsessief met elektronica en drumcomputers in de weer is, da’s altijd interessant! Al vanaf zijn vroege jeugd is hij bezig met de mogelijkheden die de synthesizer biedt. Hij is geen jonkie meer. Al een jaar of 15 geleden bijvoorbeeld maakte hij samen met de Rotterdamse impro-freaks van Coolhaven een cd. In Ekko presenteert hij zich nu als eenmansband, omgeven door allerlei apparatuur en met bewegend beeld als decor. Lekkere knapperige en ‘uplifting’ electro is wat we krijgen. Dus niet van dat sleperige, doemerige soort maar juist meer puntig en aanstekelijk. Oftewel luchtige doch smaakvolle synth-deuntjes a la The Sillicon Teens, als je dat nog wat zegt, ondersteund door rake beats. Verdraaid jammer dat er geen platen van hem te koop liggen!

Anderhalve meter en 75%-capaciteit of niet, ook Pandora is rammetje vol als VANISHING TWIN ten tonele verschijnt. Ook over deze ‘mystical psych’ band had ik vooraf gunstige meningen vernomen, dus dat maakt nieuwsgierig. Zelf ken ik ze totaal niet, dus hmm, lekker fris kan ik er in gaan staan. Opvallend overigens, hoe weinig hedendaagse UK-rockbands er ook dit keer op LGW te vinden zijn, terwijl er daar toch massa’s interessante dingen gebeuren, heeft men hier soms een aversie tegen? Maar goed, bij de les blijven jongen, Vanishing Twin is kennelijk de uitzondering op de regel. Al snel wordt duidelijk dat je deze band kan opknippen in een rechter- en een linkerhelft. Aan de rechterzijde van het podium zijn een bassist en een drumster ongelooflijk lekker groovy aan het spelen. Hij speelt onverstoorbaar aanstekelijke loopjes en zij… zij speelt jazzy, heel verfijnd en veelzijdig, zonder dat het haar bakkenvol energie kost, precies zoals het hoort. Maar links van het podium wordt de bodem die rechts gelegd wordt maar zwakjes ingevuld. De veteraan achter de keyboards geeft af en toe wel originele aanzetten maar het is de zangeres naast hem die de boel verknolt. Een podiumpersoonlijkheid is ze niet, ze beweegt vaag wat met d’r armen en teksten lijken er bij haar niet toe te doen, met veel lichtgewicht ooooehs en aaaahs. Kortom deze band zou beter voor de dag komen met een uitgesproken type aan het roer. Advies aan de band: ga je licht eens opsteken bij stukken meer veelzeggende UK-acts als Porridge Radio, Dry Cleaning, Yard Act, TV Priest. een hele andere slag bands natuurlijk, maar toch…

3 x Vanishing Twin (foto’s Anne-Marie van Rijn)

We vervolgen vervolgens het spoor dat Phil Elverum voor ons met denkbeeldige broodkruimels heeft uitgestrooid. Die leiden omhoog, naar zaaltje de Hertz dit keer. MARIEE SIOUX, nog nooit van gehoord, vermengt haar Middel-Europese roots met die van de ‘Native Americans (aha, vandaar die achternaam natuurlijk!) en van de Andeslanden, alwaar ze ook een tijdje gewoond heeft. Samen met een slungelachtige hippie op blote voeten bestijgt ze het podium. Allebei spelen gitaar, zij akoestische hij elektrisch. Een bloedserieus menstype blijkt Marietje te zijn. Afgaande op haar aan- en afkondigingen gaan de meeste liedjes wel over verlies, dood, natuur, twijfel, hoop… Dat moet zij natuurlijk helemaal zelf weten maar het laat nou niet bepaald een diepe indruk na. Zeker wel mooi, maar… En dan te bedenken dat dit duo helemaal uit Californië overgevlogen is.. Gelukkig brengen ze geen liedjes over duurzaamheid anders was ik misschien nog verontwaardigd opgesprongen.

2 x Mariee Sioux (foto’s: Anne-Marie van Rijn)

Voor lekkere rauwe hiphop is gelukkig ook plek op Le Guess Who. Voor PA SALIEU stroomt een aanmerkelijk jonger publiek binnen, waar komt dat ineens vandaan? Zijn dat allemaal dagkaarthouders ofzo? Pa Salieu komt oorspronkelijk uit Gambia maar resideert in de Midlands, zo lezen we. Zijn optreden gaat vanwege falende techniek wat later van start en als het eenmaal start dan duurt het nog een minuut of 20 voordat de boel echt losgaat. Zijn muziek klinkt behoorlijk old-skool, the return of the boom bap zogezegd, en daar is helemaal niks op tegen. Maar ook meer modern aandoende jungleritmes horen we erin terug. Meestal valt hiphop in een live-setting wat tegen maar dit is lekker krachtig en aanstekelijk. Acht ruige kerels op het podium stuiteren energiek heen en weer, “Come on Utrecht!.. fuck the lockdown!’ En het werd nog lang gezellig. Dat wil zeggen: tot 00.15 uur, want toen hielden ook zij het wijselijk voor gezien.