Le Guess Who dag 2, shifting up gear
De organisatie had het nog wel zo mooi gepland: ’s middags een verontrustende documentaire over junkie-met-uilenbril BOB FORREST, gevolgd door een louterend optreden van hem in de Leeuwenbergh-kerk later in de avond. Maar het mocht niet zo zijn, het optreden werd een halve week ervoor afgezegd om onbekende redenen. Dan toch maar naar die docu in het LHC gegaan, er is verder toch geen reet te doen in de stad. “Bob and the Monster” heet het ding, de titel slaat natuurlijk zowel op zijn band THELONIOUS MOINSTER als op de drugsdraak die Bob te slayen had.
De docu begint waar het ook zo’n beetje mee eindigt: met een optreden van Thelonious Monster op Pinkpop. We zien en horen Jan Douwe Kroeske in een freak language de band aankondigen waarna het vervolgens helemaal fout gaat met Bob. Hij ligt als een dolle te kronkelen op het podium, is onhandelbaar, van zingen komt niks, klimt het dak op. En Willem Venema er maar achteraan hollen… Vermoedelijk is het voor Amerikaanse ogen tamelijk bizar om dit bandje te zien optreden voor een dergelijk groot publiek want de band was thuis niet meer dan een bar-band. Anyway, echt sympathie krijg je door deze docu niet voor Bob want het is en blijft een rare, egoïstische lul. Al krijg je wel wat meer begrip voor zijn situatie als zijn jeugd ter sprake komt: op zijn 13e kreeg hij de horen dat zijn zus eigenlijk zijn moeder is en zijn moeder dus eigenlijk zijn oma. Het schijnt dat na zo’n schrikmomentje drank & drugs ineens heel goed smaken… Een happy end is er ook want tegenwoordig is Bob min of meer van de troep af en helpt hij anderen van hun verslaving af. (En grappig: de makers hebben er ook nog een VPRO-stukje John Frusciante in gesmokkkeld).
Na een uiterst gezellige pitstop bij de pizza-Ferrari van de familie P., vervolgen wij ons avontuur bij TITUS ANDRONICUS in de Ronda. Dit blijkt een fikse tegenvaller. Alle bekende rock-poses, alle vette rock-cliches passeren de revue. Gezwollen spierballengitaarrock a la Bruce Springsteen maar dan up-tempo, soms brullen wel vijf van de zes leden tegelijkertijd in hun microfoon. Halverwege worden even heel popi de bandleden voorgesteld om er vervolgens nóg een tandje bij te zetten. Band met Pinkpop-ambities. Foute band, hier totaal niet op zijn plek.
Protomartyr in Pandora
Stukken beter is het bij PROTOMARTYR in Pandora. Zit ik eerst nog naar mijn broertje te appen dat dit Editors-achtige shit is, nog geen 10 minuten later rectificeer ik mijn eigen berichtje en hang ik aan de lippen van de Detroitenaren. Yep, want ook al betreft het hier net als bij Titus mannelijke gitaarrock, het zijn de gedrevenheid en de intensiteit van deze band die ze ver boven de beperkingen van het idioom doen uitstijgen. Aan deze band kunnen we nog een hoop plezier gaan beleven!
Pandora is op dat moment al achterlijk druk, dus besluiten we onze heil te zoeken in andere oorden. Naar de Helling dus, we nemen de gok om de CRAZY WORLD OF ARTHUR BROWN te aanschouwen. Nou dat pakt niet verkeerd uit. Van alle honderden artiesten op LGW is hij de enige met een bona fide Top 40-hit in zijn achterzak (’Fire’ uit 1968) , en met dat nummer eindigt hij dan ook triomfantelijk. Maar alles daarvoor is ook awe-dropping, en tegelijkertijd niet uit te leggen. De late 60s komen in ieder geval weer goed tot leven, een soort Engelse Herman van Veen is het die volledig en prettig maniakaal opgaat in zijn variant van prog-rock. Op papier een uiterst gedateerd genre maar vanavond in zijn handen even levendig als fris. Ondanks zijn 72 (!) jaar is Arthur nog akelig goed bij stem, zijn gillende uithalen en vibrato houden het midden tussen Ian Gillan en Ben Cramer, als je begrijpt wat ik bedoel. Zijn band met louter jonge gasten staan met zichtbaar plezier de ouwe knar te ondersteunen. Ondertussen kijken we onze ogen uit want aan theatrale effecten geen gebrek. Hoogtepunt is wel een bizar ‘gevecht’ met de keyboarplayer waarbij Arthur het instrument dreigt te vernietigen terwijl de toetsenman gewoon doorspeelt. De danseres-op-leeftijd (ms. Brown?) lijkt met haar onnavolgbare bewegingen, haar slanke verschijning en glitter-outfits meer op wijlen Penney de Jager dan op Stacia, als je begrijpt wat ik bedoel. “Mooi, mooi und lekker’ stelt Arthur in keurig Nederlands tevreden vast.
A
Alles is voor Bassie: Arthur Brown in de Helling
Ondertussen krijgen we het bericht door dat we met de HOOTON TENNIS CLUB in de Moira echt iets gemist hebben. ‘Hele goeie gasten zelfs, die verdomde Engelsen kunnen het altijd weer goed brengen, het is alsof de bandjescultuur hen in het DNA zit. In de UK word je hiermee geboren…..ontspannen & met humor,’ zo meldt onze correspondent ter plekke.
Hooton Tennis Club in Moira
Ook uit het ACU komen goeie berichten: ‘Slechts een handjevol bezoekers is hier getuige van één van de pareltjes waarna je op zoek bent als een festival als deze. Het betreft J. FERNANDEZ, een onooglijke nerd uit Chicago. Hij maakt met zijn drie nog onooglijkere vrienden ingetogen spul. Zo mooi, zo puur dat een kippenvelletje niet ver weg is. En achteraf begint hij nog bescheiden te giechelen ook wanneer een geknakte fan om een cd-signering vraagt.’
J. Fernandez in ACU
Wijzelf hebben meer pech als in De Helling de (door 3voor12 nog wel zo warm aanbevolen) CHELSEA WOLFE het podium opstapt. Logge bombast is dit van vier in het zwart gehulde heren/dames. Noise & metal, alles gekunsteld en bedacht, nergens is een hart of een ziel te bekennen. Typisch zo’n ‘project-band,’ die – nadat het conceptuele eitje eenmaal is gelegd- gedoemd is om voor de eeuwigheid in de vergetelheid te verkeren. Een driewerf bah, al na een kwartiertje houden we het niet langer uit. ‘Nekschot,’ zou Gordon zeggen.
Ana Meredith in Cloud Nine
Van bovenuit de nok van Tivoli fladdert een berichtje neer, precies in mijn handen: ‘Altijd al willen weten hoe je met echte instrumenten een house concert kunt bouwen, dan had je naar de Schotse ANA MEREDITH moeten gaan in de fijnste zaal van Vredenburg: Cloud Nine. Met onorthodoxe middelen als tuba, cello en fagot, gecombineerd met drums en gitaar + de geluiden die Ana zoal uit haar toetsenbord tovert, laten vijf geschoolde muzikanten horen hoe je nummers interessant kunt houden, ook al duren ze 10 minuten. Klassiek en house en rock & roll, zullen we maar zeggen. Kennelijk slechts interessant voor een halfvolle zaal, de meeste mensen gaan liever het gedrang in om Pandora in te komen voor VIETCONG, dat overschatte bandje van vorig jaar. Pfff.’
Evil Superstars in Ronda
Naarmate de avond vordert en de rijen bij deur, plee en bar aanzwellen wordt alles een brei in het hoofd, precies zoals het hoort. Wie heeft het er niet over? en het siddert nog lang na, Swervedriver, Metz, Evil Superstars, A Place to Bury Strangers….zzzzzz
(Thanx: Julien, Bandi, Jeroen, Joni, Familie P.)
Comments
Related Posts
Misty Fields laten wij voortaan niet meer links liggen →
Die Nerven, je nieuwe favoriete band →
Le Guess Who en de mosterd na de maaltijd →
Pingback: Le Guess Who, dag 2 – Utrecht, 20 nov 2015 #LGW15 | darthfaber