LGW, dag 2: The Raincoats zijn schattig en Björk houdt van gabber

Geheel tegen onze gewoonte en wens in bivakkeren we deze gehele Dag 2 van LGW in de grote zalen van de TiVre-bunker. Dat komt omdat daar goede dingen te zien zijn terwijl we bijna met geen mogelijkheid iets aansprekends kunnen ontdekken op de andere, kleinere locaties. Ja ja, je mot wel, dus.

Bradford Cox bijvoorbeeld is een aansprekend type. Met zijn band DEERHUNTER is hij momenteel op Europese tournee met Cate le Bon als supporting act (zij speelt op zondag bij LGW). Deerhunter heeft een sterk garagerock-verleden (ze namen bijvoorbeeld een jaar of tien terug een split 7 inch op met Jay Reatard waarbij ze van elkaar een nummer coverden) maar tegenwoordig afficheren ze zichzelf als ‘ambient punk’ of ‘art-rock.’ Onlangs leverde de band uit Atlanta, Georgia al hun achtste album af (geproduceerd door Cate le Bon!). Wederom op 4AD en wederom onder luid gejuich van de Angelsaksische persjongens. In de Ronda blijkt evenwel welk een mainsream-pad Deerhunter tegenwoordig aan het bewandelen is. De muziek kabbelt rustig voort en is bijna behaaglijk te noemen. De soulvolle stem van Brandon Cox is best wel een tijdje boeiend, de man is een podiumpersoonlijkheid. Het zaalgeluid van Ronda is uitmuntend, hier kun je prima met je eerste biertje van de avond naar luisteren.

Kicken is het als hij plots tussen de nummers door opmerkt: “….. the best record store I have ever been to here is called DIG IT!” gevolgd door “Maybe I should send those records back and leave my body here! ” Zoiets moet je niet zeggen waar den Snoeyschaer bij is want ik ga zoiets natuurlijk onmiddellijk door-appen naar die platenzaak. De reactie van Dig It: “Waaaaaaaat!?”. En in een tweede appje: “Whahaha wat gaaf. Ze waren net idd in de winkel en Bert heeft de idiote stapel platen die de zanger heeft gekocht met de bakbrommer naar hun tourbus gebracht…. blijkbaar werd het gewaardeerd.” Prachtig!

Het einde van Deerhunter wachten we niet af want we willen niet het risico lopen bij THE RAINCOATS voor een dichte Pandora-deur komen te staan. Het verhaal van The Raincoats moge zo onderhand als bekend worden verondersteld. In de wilde punkjaren van de late 70s vormden deze dames een onbetekenend bandje dat platen uitbracht op het destijds zeer marginale Rough Trade-label. Als ze al werden genoemd dan was dat steevast in één adem met die andere girlband, The Slits. Maar in de UK waren het toch voornamelijk punkchicks als Siouxsie, Poly Styrene, Pauline Murray en Gaye Advert die alle aandacht naar zich toetrokken. Als bijna vergeten band omarmde Kurt Cobain ze een jaar of twaalf later. Kurtje had het goed gezien en gehoord want hun debuutplaat ‘The Raincoats’ uit 1979 is with the benefit of hindsight een waar meesterwerk te noemen. Nog meer roem zou The Raincoats ten deel vallen toen de kleine punkertjes van destijds boeken over het verschijnsel gingen schrijven en The Raincoats naar voren schoven als zijnde een grote inspiratiebron voor vrouwen die iets wilden betekenen in deze wereld.

Inmiddels zijn de dames flink ouder geworden natuurlijk. Wat zeg ik, zangeres/ gitariste Ana da Silva heeft de 71 al aangetikt, zegt ze zonder enige schroom. Samen met zangers/bassiste Gina Birch maakte ze al deel uit van de oerbezetting, veertig jaar geleden. Hun hele debuutplaat ‘The Raincoats’ spelen ze integraal vanavond (voorafgegaan door hun debuutsingle “Fairytale in the Supermarket’ en gevolgd door twee nummers uit een latere periode). Puur door dit te doen, daar ligt meteen de grote kracht van The Raincoats anno 2019: dat ook ouwe knarinnen lak aan alles kunnen hebben en heel punkrock precies kunnen doen wat ze zelf willen. Want dat Neil en Bob en Keith op hoge leeftijd nog wat kunnen, dat wisten we al, maar het inzicht dat ook vrouwen op hoge leeftijd gewoon kunnen rocken in een goeie band, dat is een ware gamechanger.

The Raincoats / de violiste die hier gitaar speelt

Eerste LP van The Raincoats (1979) met hoes getekend door een 9-jarig Chinees meisje, zoals destijds gebruikelijk volledig geïndoctrineerd door de maoïstische leer. Van eerder dat jaar de debuutsingle ‘Fairytale in the Supermarket. En de tweede LP ‘Odyshape’ met op de hoes een schilderij van Malevitsj.

In Pandora blijkt het een ware verrukking om ze aan het werk te zien. Zo fragiel, spontaan en ontwapenend zoals die plaat destijds klonk, zo klinkt het nog steeds en zo komen de dames zelf ook over. Gina blijkt halverwege het optreden verbaasd dat er bovenin de zaal ook nog tribunes met mensen zijn. Ja, ik heb mijn bril nu niet op verexcuseert ze zich, ik zie alleen maar a pink blur. Het intro van ‘Lola’ (Kinks-covertje) wordt halverwege stopgezet als blijkt de violiste vergeten is om haar gitaar erbij te pakken. Hartstikke punk en de hele zaal in een deuk natuurlijk. Niet ‘gespeeld’ en uiterst charmant dit! Maar buiten dat weten The Raincoats het muzikaal ook boeiend en buiten de retro-sfeer te houden. Van de aanstekelijke samenzang/koortjes kan menig moderne band nog wat leren terwijl het knap krasssende vioolspel hun sound boven het modale gitaargerammel uittilt. Petjes af!

Als we weer wat bijkomen en bijtanken bij de Ethiopische veteraan Ayalew Mesfin (“It’s great to be in Amsterdam!”) begint om 23.08 uur plotseling de Kettingzaag-amber alert vervaarlijk te piepen: ‘Het lijkt erop dat BJORK om 23.30 naar Cloud Nine komt, wat ze gaat doen weet ik niet, ws dj set. Niet doorvertellen.’ Als de wiedeweerga spoeden we ons naar boven, alle 87 trappen die naar de Cloud Nine leiden nemen we met gemak. Daarbinnen lijkt het wel tuincentrum Koningsdal, het podium staat vol met manshoge palmplanten in grote potten. Als je goed gluurt zie je daarachter iets van een dj-boothje staan. Zou het dan toch waar zijn, komt la Björk hier? Ja, het is waar, daar heb je d’r al, sensatie!

Curator Iris van Herpen (een NL mode-icoon) heeft de IJslandse diva kennelijk zo gek gekregen om naar Utrecht af te reizen, zo zouden we achteraf begrijpen. Wij posteren ons aan de zijkant van het podium en hebben zo redelijk goed zicht op het fenomeen. Ze ziet er nog jong uit, echt een meisje nog. Zoals je mag verwachten van de voormalige echtgenote van Matthew Barney (duivelskunstenaar, bekend van de ‘Cremaster-cycle’ films) heeft ze zich exorbitant uitgedost, een bizar soort Maja de Bij-pakje met space-masker. Een glansrol is er weggelegd voor de kamerplanten want die zorgen ervoor dat honderden smartphones en telelenzen in de aanslag blijven, vastbesloten om een glimp van Haar op te vangen.

En wat deed Bjork in die dj-booth? Niet veel kan ik je melden. Haar handen rustten slechts op een tafel, behalve af en toe een slokje water nemen konden we geen bewegingen ontwaren die wezen op zoiets als een creatieve daad. Dat betekent: Björk kwam naar Utrecht gevlogen om doelloos achter een tafel te staan! Ik doe haar daarmee iets te kort want af en toe deed ze een paar stappen achterwaarts om een kort mini-dansje uit te voeren. En welke muziek ‘draaide’ Björk dan? Hm tja, ik herkende niks eerlijk gezegd, ik zou het hippe catwalk-beats willen noemen. Maar kordate kornuit als ik ben ging ik terstond mij Shazam erbij pakken. Een kwartiertje lang rapporteerde deze mij de volgende liedjes:

Koffee – Toast

Gabber Modus Operandi – Sangkakala

YMTK – Take & Give

Abida Parveen – Aaj Rang Hai

Mary J. Blige feat. Nas – Thriving

Gabber Modus Operandi – Hey Nasfu

Quay Dash – Queen of this shit

Opmerkelijk in dit rijtje is de Indonesische (!) act Gabber Modus Operandi. Hun variant op gabber heeft nu kennelijk ook hip Manhattan bereikt. Paultje Elstak valt zijn hele leven al van de ene verbazing in de ander en deze kan er ook wel bij. En, even terzijde, dan heb ik het nog niet eens gehad over dat maffe Russische gabber-nummer “Love Netherlands” van de Russian Village Boys, ken je dat? Check YouTube, je weet niet wat je hoort/ziet! Waarom staan zij eigenlijk niet op LGW? Ze zijn nu op toernee door Netherlands!

GIRL BAND is geen onbekende in Utrecht, deze Kettingzaag-favorieten stonden al eens in Ekko (2014) en daarna ook een keer in ACU, al ging dat laatste niet door vanwege de geestesgesteldheid van de zanger. En dan nu ineens in die grote Ronda. Vooraf bazuinde ik rond: let maar op, na een kwartier stroomt de hele zaal geheid leeg! Maar neen, ik zat er weer eens faliekant naast. Het tegendeel gebeurde.

Maakten we ons na hun Bitterzoet-optreden van een jaar of twee terug nog zorgen over hun overrompelende, geheel met gitaren dichtgemetselde sound (hoe verder?), in Ronda blijken de Dubliners het antwoord al op zak te hebben. Nog steeds uiterst dreigende maar nu meer ‘open’ muziek. Spannend tot het bittere eind en afgesloten met een knalfinale wanneer ze hun schitterende versie van ‘Why do they hide their bodies under my garage?‘ inzetten. Let maar op, hiermee gaat Girl Band de wereld veroveren! Onze jarige foreign correspondent Arjan van O. pende op zijn fb-pagina na afloop: “Wat wil een man nog meer dan een optreden van een band als Girl Band op zijn verjaardag tijdens Le Guess Who? Loeistrakke ritmesectie, een zanger die zijn Weltschmerz de zaal in slingert, maniakaal kolkende millenials. Uitstapjes naar techno met nog nooit eerder aan (bas) gitaren ontrokken sounds. Techno met traditionele instrumenten zeg maar. Maar ook met poëtische teksten. Na het concert nog even met de zanger gekletst die me hugde en feliciteerde. Als kers op de taart. “ Gaaf!

Alle live foto’s hier zijn van Anne-Marie van Rijn