LGW Dag 3: het gerucht over Moon Duo en de mimiek van Aldous Harding

Met optredens in diverse kerken en rijksmonumenten is Le Guess Who tegenwoordig ook een soort Open Monumentendag, zo lijkt het. Wij kozen voor de zaterdagavond echter voor het megalomane muziekwarenhuis dat Tivoli Vredenburg heet. Klokslag acht uur trapte DOUG HREAM BLUNT af voor zijn optreden in de Pandora. Na het succes van Sixto Rodriguez, Seasick Steve en Charles Bradley is er een zekere behoefte ontstaan aan oudere artiesten die na een leven lang ploeteren op de pechtstrook van het leven plots doorbreken. Het lijkt er sterk op dat iemand bedacht heeft dat Doug Hream Blunt wel eens de volgende in het rijtje van legendarische laatbloeiers kan worden.

In The Guardian lezen we dat Doug zijn halve leven lang een gefrustreerde muzikant was die in een bejaardenhuis werkte en daar zijn ’s nachts geschreven liedjes voorspeelde aan kwijlende ouderen met een slabbertje voor. Spotify beweert dat er voor een in de jaren tachtig door hem gemaakte plaat tegenwoordig ‘ridicously high sums from record collectors’ wordt neergelegd maar uit betrouwbare bron weten we dat dat reuze meevalt. Het concert blijkt echter behoorlijk tegen te vallen. De muziek die Doug maakt is een soort Status Quo-versie van funk; ofwel zeer eenvoudige nummertjes die allemaal dezelfde slaapverwekkende opbouw hebben. Misschien leuk voor bejaarden, maar voor de kritische volger ligt de lat hoger. Ik moest zelf denken aan muzieklesjes op de middelbare school waar iedere leerling een minimaal partijtje moest spelen op triangel, xylofoon en trommel, waaruit dan als door een wonder een liedje uit voortkwam. Kijkend naar de leeftijd van zijn bandgenoten kreeg ik overigens de indruk dat we naar Dougs eigen muziekklasje zaten te kijken. De enigszins op Jesse Jackson (leeft die nog?) lijkende Doug brabbelde ondertussen wat hijgerige tekstjes samen met een, het moet gezegd, best wel aantrekkelijke zangers/violiste. Zij was eigenlijk de enige reden die dit matige concert nog enigszins verteerbaar maakte.

Snel door dus naar MOON DUO, de psycho-rockband die net als Doug afkomstig zijn uit San Francisco. Helemaal zeker dat ze ook daadwerkelijk aanwezig waren ben ik trouwens niet. Wat we zagen was een soort gigantisch aquarium op het podium waarop we allerlei fraaie beelden en schimmen geprojecteerd zagen. Daarachter meende ik een drietal muzikanten te onderscheiden, wat wel vreemd is voor en duo. Boze tongen beweerden dat we slechts naar drie hologrammen keken die tegelijkertijd ook op festivals in Praag, Toronto en Perth aan het spelen waren. Zo kon Moon Duo zelf gewoon in San Francisco blijven, wat weer veel CO2-winst oplevert. Een bijzonder duurzaam optreden kortom, waarvoor chapeau. Die Californiërs liggen zoals altijd weer lichtjaren op ons voor, want in tijden van vliegschaamte kan het natuurlijk niet anders dan dat we nog slechts hologrammen gaan zien optreden (zoals we ook kweekvlees gaan eten en op zonlicht gaan rijden). Was er muzikaal nog iets te melden over dit optreden? Niet heel veel: gewoon goede psychedelische rock met gitaar, synths en drums.

Het hoogtepunt van de avond stond van tevoren al een beetje vast: ALDOUS HARDING. Het Nieuw-Zeeuwse meisje dat met geheel eigen klederdracht furore aan het maken is, onder andere met dat fantastische nummer The Barrel. Aldous heet eigenlijk Hannah Sian Topp en komt uit een klein dorpje gelegen aan de woeste kust van het zuidelijke eiland. Zou het daar zijn dat ze haar merkwaardige mimiek heeft opgedaan? Haar vreemde gezichtsexpressies doen soms wat denken aan die Haka-achtige rituelen waarmee Maori boze geesten willen verdrijven. Met haar benen wijd als een stukadoor zit ze op een stoel als een oud besje gebogen over haar gitaar ondertussen gekke bekken trekkend als Linda Blair in The Exorcist. Ik verwachte ieder moment dat haar hoofd om haar as ging draaien.

Of het nu angstaanjagend, lachwekkend of spannend was, wil ik even in het midden laten. Je hebt soms de neiging om heel hard te schreeuwen ‘doe normaal, mens’, maar aan de andere kant is het weer eens iets anders. Bovendien vergoedt de muziek veel. Hoewel niet alle nummers even sterk zijn en de drummer soms iets te dominant aanwezig is, blijft het muzikaal steeds boeien. En uiteindelijk waren we daar toch voor gekomen. Zo was de vangst van de zaterdag met deze grote vis toch heel behoorlijk te noemen.

Alle foto’s hier zijn van Anne-Marie van Rijn