Lonnie Holley “Thumbs up for Mother Universe”

Vandaag een mooie bijdrage van Coen (niet te verwarren met Koen):

Elke rechtgeaarde (Black!-)Gospel liefhebber, wat ik toevallig ben, houdt met een scherp oog de verrichtingen van het Dust-to-Digital label uit Atlanta, Georgia, in de gaten. Dat komt dan vooral door de allereerste uitgave van dit label, het fenomenale project ‘Goodbye Babylon’. Dit project is een soort van “Boxset to end all Boxsets.”

“I recently got a gift from Bob Dylan, a good old friend of mine. He gave me a gospel collection of great old American music and early country roots from old 78s. It’s the original wealth of our recorded music; it’s the cream of the crop and has the history of each recording. It’s a great old set called Goodbye, Babylon, and it’s incredible. It’s in a wooden box and everything, and it’s just so beautiful.” — Neil Young on Weekend Edition

Dan weet je het wel.

Het is een houten box, met 6 CD’s, een uitgebreid boekwerk erbij met beschrijvingen van de songs, een uitgelezen set bijzondere en bijzonder mooie muziek, en to-top-it-all-off, enkele bollen echt katoen erin.

Dust-to-Digital is vrolijk doorgegaan met bijzondere dingen uitgeven, maar dit jaar kwamen ze met iets nieuws; geen re-release van obscure 78-toerenplaten, maar twee platen van een nog levende artiest; Lonnie Holley, en ook nog op enkele songs bijgestaan door Cole Alexander van The Black Lips, en Bradford Cox van Deerhunter. Dat klinkt interessant. Uitgecheckt, blijkt behalve een interessante muzikant bovenal een interessante allround Kunstenaar te zijn.

Platen besteld en enkele weken geleden kwamen ze binnen, je moet er even inkomen zal ik maar zeggen, maar duidelijk was wel; “dit is iets bijzonders”. Soort van soulvolle improvisaties, met hele lappen tekst en interessante titels als “Six Space Shuttles and 144,000 Elephants”. Sun Ra maar dan anders, eigenlijk niet goed te omschrijven.

Afgelopen donderdag ging ik mijn polsbandje voor LGW13 halen op De Neude, en nam ik het programmaboekje eens beter door, het duurde even maar toen realiseerde ik me dat we het hier over dezelfde Lonnie hadden, dat had ik me helemaal niet gerealiseerd. Hij kwam naar Utrecht, yes!

Verder bestudering van het programma leerde me dat er ook nog een Volkskrant, of, om in Kettingzaagtermen te blijven; een groot landelijk studentenblad-interview op zaterdag gepland stond. In Ekko, bij mij om de hoek, 2 uur ‘s middags, met Gijsbert Kramer. Om half twee dacht ik: ik ga gewoon even kijken. En, ik neem die platen mee, en ook wat stiften die ik nog had liggen, misschien kan hij ze wel signeren. En iets leuks erbij tekenen. Zo gedacht zo gedaan.

Ik stapte Ekko binnen en daar zag ik hem al zitten, er was verder ook bijna niemand; ”Hello Lonnie, I’m Coen and a big fan of your work and would you be so kind to sign my records”. “What’s your name; Big Fran?” Nee, ik ben een grote fan en heb je platen bij me, wil je die signeren. Nou, dat wilde die wel. Ik gaf hem het doosje Edding 3000-stiften in 10 verschillende kleuren dat ik bij me had.

Kijk, dat vond hij leuk. “Oh wow, great”. Toen kwam het genius-moment, zonder ook maar 1 seconde te aarzelen haalde hij alle 10 de stiften uit het doosje, begon 1 voor 1 de dopjes er vanaf te halen, nam ze in één hand vast en begon te tekenen op mijn platen. Het was meteen goed, het resultaat zag eruit alsof het altijd zo geweest had moeten zijn.

Nou, ikke blij. En ik zag dat hij blij was met de stiften dus ik genereus: “Lonnie, you can have those markers, it’s a gift from me to you.”.

Ik moest alles vastleggen, en hij wou er ook nog van alles bij vertellen, dat moest ik allemaal gaan filmen. Het is dat ik niet weet hoe je filmpjes op WordPress zet, anders waren ze nu meegekomen. Komt nog wel een keer. Ik heb het hem ook beloofd dat te doen, alles moet op The In-Ter-Net.

Daarna pakte hij een kleerhanger die toevallig achter hem hing erbij, vroeg aan iemand of hij die mocht hebben, dat mocht, en pakte de zwarte stift en begon te tekenen. Hij creëerde ter plekke een kunstwerk, en die ging hij aan mij geven, ik voelde hem al aankomen.

Eerst ging hij me nog uitleggen wat het allemaal betekent. Schitterend verhaal. Ik heb het allemaal vastgelegd, Lonnie vertelt op camera wat het allemaal precies betekent. En de titel van het kunstwerk (door hemzelf omschreven als ‘a very powerful work”):

“I didn’t come in to life to be hanging around”:

Hij had me ook al zijn handshake geleerd, het was een soort van bro-shake, niet als gewoon handen schudden maar duimen om elkaar, of eigenlijk in de Lonnie-handshake duimen tegen elkaar omhoog gericht (je zou de video moeten zien), waarbij je dan zegt;

“Thumbs Up for Mother Universe”.

Hij overhandigde me de kleerhanger-turned-into-art, en we deden de Lonnie-handshake.

“Thumbs Up for Mother Universe”.

Thumbs up, Lonnie!

Mijn dag kon niet meer stuk.

Ondertussen was het tijd geworden voor het interview, binnenkort(?) te bewonderen op de Volkskrantsite. Hij verzint het gewoon ter plekke eigenlijk, maar dat is ook het idee. Concert in de Janskerk natuurlijk nog meegepikt, echt mooi, goeie plek toch ook die ouwe Janskerk. Ik hoorde allemaal componenten van het interview van die middag langskomen. Waar hij het ook eerder over gehad had tijdens ons gesprek, o.a over C.T.M. -> Cold Titty Movement, oftewel Computer Technology Management.

HAHAHA, en zo is het maar net.