LGW dag1: het Nirvana-meisje, het wortelvrouwtje en de koddige fratsen van een Japanse Björk

Een Snoeyschaer / Bramster / Anne-Marie van Rijn co-productie

Donderdag is dag 1 van LGW, het begint vrolijk bij het polsbandjes ophalen. Daar loop ik mijn bloedeigen nichtje tegen het lijf. Ze moet helpen de bandjes te controleren want die moeten natuurlijk goed om de pols zitten. Ze is ‘subcoördinator’ zegt ze met nauwelijks verholen trots, oftewel een soort magazijnchef mompel ik erachteraan. Een paar dagen achtereen gaat ze geheel op vrijwillige basis dit ondankbare werk doen. Dus kom op kettingzaaglezers, wees niet zo krenterig en geef haar een vette fooi als je haar ziet, dat verdient ze!!

Allereerst gaat het in de namiddag naar het Springhaver Theater want daar draait de docu ‘A Vision of Paradise’ (2015) over het in augustus jl overleden fenomeen LEE PERRY. Zaal 2 is maar een bedompt zaaltje, en die bedomptheid wordt nog eens benadrukt door de samenstelling van het publiek want dat bestaat voor het leeuwendeel uit ouwe eenzame blanke mannen. Een flink contrast met het promo-voorfilmpje dat we vooraf voorgeschoteld krijgen, daarin wordt LGW voorgesteld als één groot multiculti-festijn. Hm, ik heb zo mijn twijfels… Wel buiten kijf staat het feit dat Lee Perry als inventor van de dub-reggae een arkvol moois op de mensheid heeft losgelaten, al waren zijn platen en live-shows de afgelopen tientallen jaren voornamelijk een aanfluiting. Deze docu (van de Duitser Volker Schaner) staat jammer genoeg nauwelijks stil bij Lee Perry’s muzikale nalatenschap en zoemt vooral in op de zielsroerselen van ‘de geniale gek.’ Veel wijzer word je daar niet van, de genialiteit is ver te zoeken en die eeuwige uitlegjes bij het rastafari-geloof kunnen me sowieso gestolen worden. Een lange zit.

De donderdag is de dag van ‘curator’ PHIL ELVERUM, daarover hieronder meer. Eén van de artiesten die op zijn voorspraak op LGW mag komen optreden is LORI GOLDSTON. Zij is een klassiek geschoolde celliste uit Seattle, USA. Haar kennen we met name van NIRVANA’s fantastische album ‘MTV Unplugged in New York,’op de hoes daarvan is ze goed zichtbaar. Met haar spel hielp ze mee die plaat tot hemelse hoogtes op te stuwen. Maar ja, dat ding is alweer zo’n 27 jaar oud. Het huidige (solo)werk van Goldston moeten we meer in de experimenteel-klassieke hoek zoeken, waarbij het bij tijd en wijle aanschurkt tegen de psychedelica, zo lees ik ergens. De cello is een intrigerend instrument dat in de popmuziek vaak met succes ingezet wordt (denk ‘Wonderwall’ ‘Strawberry Fields Forever’ ‘Something in the Way’) en daarnaast ook een fraai curvy dingetje om te zien, het wordt niet voor niks het meest sexy instrument op aarde genoemd. Goldston bespeelt haar instrument afwisselend tokkelend als een gitarist, dan weer strijkend met de strijkstok, waarbij ze niet draalt om vervormende effectapparatuur in te zetten. Geen psychedelische ervaring, hou op zeg, maar best wel mooi.

In de Pandora speelt om 18.45 uur de band KING HANNAH uit Liverpool. KING HANNAH is het brainchild van frontvrouwe Hannah Merrick en volgens diverse media’s is het een band om in de gaatjes te houden. Eén liedje van hen kende ik al, dat is ‘State Trooper,’ hun knap in de buurt van The Kills komende cover van Bruce Springsteen. Niet zomaar een nummer van ‘Nebraska’ natuurlijk want het is eigenlijk het enige nummer van Bruce waarin zijn voorliefde voor Suicide, of eigenlijk zijn vriendschap met Alan Vega in doorklinkt. Maar Pandora binnenkomen blijkt nog niet zo eenvoudig want vroeg tijdstip of niet, er staat gewoon een rij wachtenden van zo’n 15 meter voor de deur! Het lukt me nog net om het staartje mee te pikken. Een weinig hip ogende UK-band is het, met nummers die steevast in een laag tempo worden gespeeld en waarbij heavy gitaarstukken afgewisseld worden met meer ingetogen werk. Jammer, meer kan ik er effe niet van maken.

*2 x King Hannah (foto: Anne-Marie van Rijn)*

Net als Lori Goldston speelt ook SHANNON LAY in de Hertz en ook zij is geen onbekende. Het wortelvrouwtje noemen wij haar altijd vanwege haar knaloranje geverfde sluikhaar. Toen TY SEGALL in oktober 2019 de Patronaat in Haarlem twee dagen lang in vuur en vlam zette maakte zij deel uit van zijn begeleidingsband. Heel stoer en veelzijdig stond ze daar afwisselend akoestische accenten te leggen, dan wel op een elektrieke gitaar te beuken, terwijl zij van zichzelf toch eigenlijk een folkie is. Een paar maanden later zagen we haar opnieuw, nu als solo-voorprogramma bij Mikal Cronin in Bitterzoet (die op zijn beurt ook in Ty’s band zit). In die kroegsfeer verzoop ze enigszins, wellicht daardoor kwam zij nogal bedeesd over en wist ze het bekende meisje-met-akoestische-gitaar idioom niet te overstijgen. Dus interessant om te zien of zij zich op LGW staande weet te houden. Welnu, dat lukt haar wonderwel, ze heeft nu een zittend publiek dat aandachtig luistert (of wegdroomt, zoiets is lastig te zien) en dat past haar als een ouwe jas. Zichzelf minimaal tokkelend begeleidend bezingt ze zelfbewust, zelfverzekerd, zonder enige schroom en uit volle borst wat haar zoal bezighoudt in dit leven. Een gulle, ja her en der staande (!) ovatie is haar deel. Goed gedaan meissie!

*Shannon Lay (foto Anne-Marie van Rijn)*

In Cloud Nine, ons favoriete zaaltje van TiVre, maken de Japanse indiegrootheden TENNISCOATS hun opwachting. Ook dit optreden is onderdeel van het door Phil Elverum bij elkaar bedachte programma. Tenniscoats maakt een spontaan soort oriëntaalse montessori-pop. Het is een duo en bestaat al een dikke twintig jaar. Vaak spelen ze samen met gastmusici en af en toe maken ze (in duo of ieder apart) plaatjes met andere bands, met The Pastels en Deerhoof bijvoorbeeld. Zangeres Saya is ook te horen op de laatste plaat van The Notwist (Lees hier over hun concert in Paradiso). Met leden van die band vormt Tenniscoats weer de band SPIRIT FEST, dat ook al (op vrijdagavond) op het programma van LGW staat. Vandaar dus dat ineens Markus Acher, de voorman van The Notwist, even opduikt achter het drumstel bij Tenniscoats! Saya doet in al haar onbevangenheid af en toe aan de vroege Björk denken. Ze zingt, bespeelt keyboard, melodica en een soort Japans harpje. Haar partner Takashi speelt gitaar en verbergt zich verder achter een grote bos Japans haar. En zo introvert als Takashi is, zo extravert dartelt Saya over het podium. Met haar olijke dansjes heeft ze al snel de lachers op haar hand. Hilarisch wordt het als ze liedjes met Japanse teksten van Engelse ondertitels gaat voorzien. De mondhoeken van het toch vrij serieuze LGW-publiek gaan er spontaan van omhoog krullen. Muzikaal zit het, ondanks de koddige fratsen van Saya, allemaal prima in elkaar. Lekkere indie-liedjes, soms ingetogen, soms met een fijn bossanovaritme. Tenniscoats weten ook goed te relativeren, een beetje zoals bijvoorbeeld een Belle & Sebastian dat ook kan. Dat deze lichtheid de toon moge zetten voor LGW 2021!

*Tenniscoats (foto: Anne-Marie van Rijn)*

Ook dringen geblazen is het bij De Grote Zaal als het concert van AROOJ AFTAB ophanden is. Arooj Aftab is een geboren Pakistaanse, maar woont al een tijdje in Brooklyn. Ze studeerde aan het Berkeley College of Music en volgens een NRC-stukkie over Arooj is het daar erg prestigieus. In ieder geval leerde Arooj er jazz te combineren met folk en Pakistaanse soefimuziek (wat natuurlijk ook een soort folk is). Dat alles is duidelijk te horen op het album Vulture Prince, dat dit jaar verscheen en op lovende recensies kon rekenen. Op het podium staan een man met een contrabas (en een baard), een harpiste en Arooj met haar loepzuivere stem. Al na één nummer waarschuwt Arooj ons dat haar muziek weliswaar over de acceptatie van verlies gaat, maar dat we vooral geen meditatief of verheven geheel moeten verwachten. Die vergissing maken blijkbaar veel van haar concertbezoekers want ze complimenteert ons ermee dat wij ‘alive’ lijken. Wow, dat kunnen we in onze zak steken! Vervolgens is het fijn om drie kwartier te mogen vertoeven in de nabijheid van Arooj en haar muziek. Het lukt me niet om het meditatieve helemaal te vermijden, maar gelukkig weet het toegewijde LGW-publiek me af en toe uit een sluimer te wekken door luid te applaudisseren wanneer een van de muzikanten een solo heeft volbracht. Is dit wederom een aanwijzing dat het LGW-publiek dat van North Sea Jazz begint te overlappen? Ook daar is het immers gebruikelijk om iedere natte scheet van een muzikant van applaus te voorzien. Maar goed, de bijzondere stem van Arooj zal me nog wel een tijdje bijblijven. Om nog maar te zwijgen over de sensueel wiegende heupen van de harpiste.

*Arooj Aftab (foto: Anne-Marie van Rijn)*

Opmerkelijk, bij THE MICROPHONES lijkt de Grote Zaal minder afgeladen dan bij Arooj Aftab. Toch is voorman (en enig vast bandlid) Phil Elverum een grote naam, hij is niet voor niks curator van het festival. Nu kon The Microphones natuurlijk nooit op een heel groot publiek rekenen maar trouwe LGW-bezoekers krijgen nog steeds kippenvel tot aan hun bilnaad als ze terugdenken aan het concert dat Phil vier jaar geleden onder de naam MOUNT EERIE in de Jacobikerk gaf. Een half jaar na het overlijden van zijn vrouw speelde hij toen nummers van zijn ‘rouwalbum’ A Crow Looked At Me en dat ging door merg en been. Het was zo’n magisch moment waarop alles op zijn plaats viel en waarna eigenlijk alleen maar stilte paste. Blijkbaar was Phil zelf ook onder de indruk van dat optreden want hij zou het nadien uitbrengen als live-dubbelalbum (After). Maar vanavond staat hij dus onder zijn oude bandnaam The Microphones op het podium en de grote vraag vooraf is: wat de hel gaat hij spelen? De laatst ons bekende plaat van The Microphones dateert alweer van ergens midden jaren 0. En waarom nu ineens weer optreden als The Microphones en niet als Mount Eerie?

*2 x The Microphones (foto’s Anne-Marie van Rijn)*

Het antwoord volgt snel en wel in de vorm van één song van bijna een uur lang! “Hi, I’m Phil and this is Jay” kondigt Phil aan en daar moeten we het mee doen. Beide heren gespen een akoestische gitaar om, achter hen staan een elektrische gitaar en een basgitaar opgesteld. Het duo ontsteekt in een simpel twee akkoorden-intro dat eeuwig lijkt te duren. Uiteindelijk gaat Phil zingen, de teksten zijn strikt autobio, ze behandelen jeugdherinneringen, filosofische bespiegelingen, landschapsbeschrijvingen en het ontstaan van zowel The Microphones als Mount Eerie. Ook horen we anekdotes voorbijkomen over een bezoek aan de film Crouching Tiger Hidden Dragon en de invloed ervan op zijn muzikantenbestaan. Ook verhaalt Phil over een bandstop op een parkeerplaats in Noord-Italië, waar toevallig ook Bonnie “Prince” Billy en band halt hielden. Alleen waren Bonnie en band gekleed in matching trainingspakken. Nou ja, dat soort dingen. Het is muisstil, het publiek hangt aan Phil’s lippen. Voor een paar ruige intermezzo’s pakt Jay de elektrische gitaar erbij en Phil de bas, en ondertussen blijft dat nummer maar onverdroten voortgaan. Een vervreemdende ervaring. Hoe onthoudt Phil in godsnaam de tekst van een nummer dat een uur lang doorgaat? Na afloop heb ik, net als destijds in de Jacobikerk, de behoefte om naar huis te gaan. Thuisgekomen nog wat gegooglet en wat blijkt: we hebben gewoon een release van Phil gemist. Wat hij gisteren speelde was Microphones in 2020. Een nummer dat niet op Spotify te vinden is, maar wel op Youtube – met bewegende beelden en al. En er is natuurlijk vinyl. Spijt jongen, dat ik gisteren die merch-stand zomaar voorbij ben gelopen…

Microphones in 2020 kun je hier bekijken.

(sorry folks, dit filmpje direct doordelen naar onze site lukt niet. Want net zomin als Phil het nummer op Spotify wil (hij gelooft niet in het verdienmodel) wil hij dat de film op andere sites dan Youtube te bekijken is. Je kunt zijn principes alleen maar bewonderen).