LGW editie 2013 komt geweldig uit de startblokken
Gatverdamme, wat was dat allemaal akelig goed gisteren! Ik knijp mijzelve nog even in de arm, herbeleef nog even dat moment in het gangetje naar de plee van ACU, alwaar ik zomaar zowel King Kahn als (enkele meters verderop) Ty Segall tegen het lijf loop!
Vanmiddag gaat het festijn alweer straf verder, dus geen tijd te verliezen nou, gewoon een kwestie van effe snel uitslapen! Hier een snel overzichtje met o.a. input van de Bramster plus enkele foto’s van Franky P. en fish-eyed Coen.
Dirty Beaches, nu ook met saxofoon
DIRTY BEACHES hebben de ondankbare taak het spits eraf te bijten in Tivoli (bah, wat een Volkskranttaal eigenlijk, effe opnieuw beginnen:) DIRTY BEACHES maken het zichzelf niet bepaald gemakkelijk, ze zouden zo iedere zaal plat kunnen spelen met hun tofste nummers. In plaats daarvan zoeken ze het experiment, ze spieden liever rond in nog ongeëxploreerde oorden van het onderhuidse geluidsspectrum, ahum. Al met al zeker wel een puik optreden met een perfect zaalgeluid, maar ergens driekwart het optreden loopt de spanningsboog ten einde en floddert het nog een tijdje door.
Cheap Time in Automobiel Centrale Utrecht
Tjonge, die gasten van CHEAP TIME zijn stukken beterder geworden sinds hun laatste NL-toertje van drie jaar terug. Nu met een bassiste, en het kreng is as cool as a cucumber. Wat zeg ik, ‘beter’ geworden…. ‘strakker’ is wellicht een betere omschrijving. ‘Zo strak als een kaalgeplukt angorakonijn’ schrijft een sadist zelfs op FB, en dat is geheel niet bezijden de waarheid. Tussen de nummers door nu eens niet van die clichématige applaus-/plaspauzes, waardoor je zodoende het effect krijgt van een duizelingwekkende punkrock-opera. ‘Een stoomwals in de vijfde versnelling,’ schreeuwt iemand na afloop in mijn oor.
Cheap Time na afloop van het optreden in de ACU-kleedkamer, met – dames let op- in het midden Jeffrey Novak aan de appelsap. De jongens blijken overigens Nederglam-fans, zowel Jeffrey als de drummer begonnen over ‘The Lemmings’ (!)
Ondertussen is ook het Fall-publiek binnen komen vallen, er kan geen kip meer bij in ACU (sommige kippen komen er zelfs niet in). Tijdens de Seattle psych-rockers NIGHT BEATS gaat de zaal helemaal uit zijn bol. En hola, wat is dat nou weer, aan het eind vliegt de kleedkamerdeur open en stort ook de voltallige Pharmacy (zie verderop) zich in de feestvreugde, inclusief krautsurfen. Wat een gitaargoden dit! Kwam Sjimmie Hendrix ook niet uit Seattle?
The lonely lover
Helemaal aan het eind van de rit, rond een uur of 3, mag DJ AL LOVER zijn kunsten nog even vertonen, Maar wat lullig zeg, de meeste aanwezigen zijn dan al voldaan huiswaarts gekeerd, de avond is eigenlijk al afgelopen. Ook ik trek het niet meer, terwijl ik mijn jaquet aantrek hoor ik nog net hoe Al Lover de 13th Floor Elevators kunstig door zijn laptop-mangel haalt. Echt kut dit, moest die jongen hiervoor helemaal uit de US of A overgevlogen worden?
Ok, nu gaan we weer terug naar het begin van de avond en geef ik het woord aan de Bramster, die heeft ook het een en ander beleefd:
Het Berlijnse KING KHAN & THE SHRINES brengt een rhythm & blous garage soul revue waar je u tegen zegt. Het is natuurlijk wel een ultra light versie van een pak hem beet Baby Huey & The Babysitters, maar het swingt de spreekwoordelijke pan uit. Het podium is bijkans te klein voor de drie blazers, gitarist, ritmesectie, keyboardspeler en percussionist. En dan moet de kolossale King Kahn er zelf ook nog bij. Geen wonder dat verschillende bandleden er op verschillende momenten bij verschillende nummers voor kiezen om wat ruimte op te zoeken tussen het publiek. Verrassend genoeg zijn er voldoende bezoekers die het zeer op prijs stellen om op deze manier in contact te komen met de pronte hangbuik van de vrijwel naakte zanger.
King Kahn in volle glorie (click to enlarge, en dat geldt ook voor alle andere foto’s hiero)
Hoogtepunt van de set is het opzwepende So Wild, dat een eerbetoon is aan de ons helaas te vroeg ontvallen Jay Reatard, maar ook de spiegedelische afsluiter waarvan de titel me even ontschoten is mag niet onbenoemd blijven. O ja, speciale aandacht hier voor de al eerder genoemde percussionist. Dat is namelijk niemand minder dan Ron Streeter, een befaamd studiomuzikant, die in eerdere levens een bijdrage leverde aan het geluid van Stevie Wonder, Curtis Mayfield en Ike & Tina Turner. Een stukje muziekgeschiedenis dus, zomaar op het podium van ons oude vertrouwde Tivoli.
Nog meer muziekhistorie is er bij THE FALL. Deze band, en meer in het bijzonder de heer Smith, behoeft geen verdere introductie vanwege godgelijke status. Een wereldberoemde journalist van een wereldberoemde studentenkrant kraaide via twitter al bij het derde nummer dat dit het beste concert van The Fall in vijftien jaar was. Later nam hij dat terug en verlengde de termijn tot twintig jaar. Ik kan dat niet beoordelen, want ik heb niet, net als deze journalist, alle concerten van de band sinds 1993 gezien. In tegendeel: dit is de eerste keer dat ik Mark E. en band zie.
En wat ik zag beviel mij zeer. De gang van zaken op het podium is nogal onconventioneel te noemen. Er is van alles te beleven voor oog en oor. Allereerst vanwege het beeldschone orgelmeisje, dat ook vocaal de nummers luister bijzet. Maar bovenal natuurlijk vanwege het natuurwonder Mark E. Smith. Hij is best goed bij stem voor een man van 66 die oogt als een man van 88. Verder doet hij zijn best om met flink wat kattenkwaad band en publiek lekker te ontregelen. Na een paar nummers verdwijnt hij bijvoorbeeld pardoes achter de gitaarversterkers, om van daaruit onzichtbaar voor het publiek verder te zingen. Even later komt hij weer tevoorschijn met blaadjes tekst in zijn hand. Dat kan twee dingen betekenen: hij had gewoon even zin om even rustig een nieuw nummertje te schrijven, of hij heeft wat hulp nodig om zijn eigen teksten te kunnen zingen.
Hey, waar is Mark E. nou gebleven? Je ziet hem bijna zitten links achter de versterkers. Naar verluidt zat hij daar met leesbril op zijn teksten voor te lezen/ declameren
Kijk, daar zit-ie!
Hoe dan ook, Mark heeft het naar zijn zin achter die gitaarversterkers en pendelt de rest van de show vrolijk heen en weer tussen center stage en zijn schuilplaatsje. Op het podium legt hij een grote interesse in techniek aan de dag. Hij probeert alle knoppen op de versterkers van bassist en gitarist uit (terwijl ze spelen!), test alle microfoons van Tivoli even (liefst tegelijk) en doet zijn best om alle snoeren zoveel mogelijk in de knoop te krijgen. Zijn band, je moet het ze nageven, speelt intussen strak en stoïcijns verder alsof er niets aan de hand is. Het publiek krijgt er intussen geen genoeg van. De moshpit heeft een omvang die je anders alleen ziet bij concerten van Rowwen Heze. Als bij de toegift Tim Presley van White Fence ook nog eens gaat meespelen, ontploft Tivoli. Nog nooit zag ik zoveel 45-plussers zoveel bewegingen per seconde maken. Als wij het pand vlak na de laatste noot verlaten zien wij dat de ambulancebroeders al klaar staan met zuurstof en defribillators. Ook dat is Le Guess Who, mensen.
De apotheek, ACU
In Acu vallen we midden in een dampende show van THE PHARMACY. Had ik nog nooit en nog niks van gehoord. Een van de bezoekers fluistert me in dat ze uit San Fransisco komen. Nou, dan is het meestal wel goed. Bij deze band ook weer. De drie heren ogen alsof ze zojuist uit een van Utrechts coffeshops zijn getrokken, maar misschien hebben ze gewoon de slaap nog niet uit. Hoe dan ook: ze brengen prachtige muziek die mij bij vlagen wat doet denken aan Nirvana. Het brengt de kids flink in beweging, waardoor de helft van mijn biobiertje op mijn zorgvuldig gestreken overhemd terecht komt. Geeft niks hoor jongens, daar is de wasmachine voor! Als slagroom op de vis gaat tenslotte de bassist op de schouders de zaal door en wordt na een ererondje door de zaal netjes weer op het podium neergezet. Alleen maar keurige mensen daar op Le Guess Who.
Comments
Related Posts
Le Guess Who, Dag 4: is Model/Actriz de nieuwste rock-sensatie? →
Le Guess Who, dag 3: de levenslust van ESG maakt indruk →
Dag 2 van LGW: Palestina brengt de boel in beroering →
One Response to LGW editie 2013 komt geweldig uit de startblokken