Lol in een konijnenhol
Toen een concurrerend evenementenbureau in 2013 het festival Best Kept Secret begon te organiseren, wist marktleider MOJO niet hoe snel ze een nieuw festival uit de grond moest stampen om de kaper op de kust wind uit de zeilen te nemen. Dat festival werd “Down The Rabit Hole”. Kwa locatie (aan een watertje) en omvang (rond de 15.000 bezoekers) leek het precies op de kleine concurrent in Hilvarenbeek. Met zijn feeërieke, op Lewis Carol geïnspireerde aankleding richtte het zich tegelijkertijd op het meer romantische – en daarmee jeugdiger – bezoekersvolk. Omdat wij wel van een avontuurtje houden en dol zijn op konijnenvlees, besloten we de stoute teenslippers aan te trekken en een kijkje te nemen bij het minilowlands van Beuningen.
Het was nog best nog zoeken naar leuke bandjes op het programma, hoor. En om de een of andere reden had de programmeur ze allemaal op het kleinste podium ingeroosterd. Dat scheelde wel weer een hoop geloop. We zetten wat hoogtepunten op een rij.
De donderdag begon goed met het Deense duo RANGLEKLODS. Wat dat betekent weet ik niet, maar het smaakte lekker. Een langharige jongen en een kortharig meisje, beiden met een ietwat gothic voorkomen, trakteerden ons op een fijne portie elektronische popmuziek, met dikke bassen en een snufje EDM. Het maakten de heupen lekker los. Dat kwam goed van pas toen later op de middag FLYING LOTUS ons plat sloeg met een zijn funkie dansmuziek. Over de kwaliteit daarvan was hij blijkbaar wat onzeker, want hij verstopte zich achter een scherm waarop hij psychedelische lichtbeelden liet projecteren. Het hallucinogene einde van 2001 A Space Odyssey verbleekte erbij en het maakte alle vormen van geestverruimende drugs overbodig. Om ons te bewijzen dat hij echt bestond kwam de heer Lotus op het einde nog wel even een stukje live rappen. Zaal op zijn kop natuurlijk. Het was niet de enige keer dat wij een publiek uit zijn dakje, danwel plaat zagen gaan die dag. Het gebeurde bijvoorbeeld ook bij het hoogtepunt van die eerste dag: de set van CLARK. Deze ster van het WARP-label ranselde de ene na de andere climax uit zijn MacBook en bracht de complete tent in euforische extase. Wij lieten Ryan Adams en Patti Smith er graag links voor liggen en gaven Damien Rice erbij kado.
Happyness
Vrijdag van de dag van Iggy. Wij trapten die af met het Britse HAPPYNESS. Dit zootje ongeregeld is er een om in de gaten te houden. Ze hebben leuke liedjes, brengen ze alsof ze geen fuck geven en doen er van alles aan om het publiek op het verkeerde been te zetten. Die lol op het podium werkt aanstekelijk. Lol was er een stuk minder bij BENJAMIN BOOKER. Die neemt zijn eigen en zijn nummers dan ook bloedserieus. We kenden dat al van Le Guess Who?, waar hij ons vorig jaar al liet zien dat hij dingen kan. Dat ondergingen we met plezier nog een keer. De revelatie van de dag bleek het psychedelische hoempa- en mariachiorkest MERIDIAN BROTHERS. Hun optreden was zo aanstekelijk dat zelfs bezoekers in rolstoel met hun voetjes van de vloer gingen. De band heeft er dus in ieder geval een fan bij.
Om ons op de hoogte te houden van wat het gemiddelde jonge mens beweegt, gingen we daarna nog even snel een kijkje nemen bij CAT EMPIRE. Wij hadden tot voor kort nooit van deze Australische band gehoord, maar het schijnt onder jongeren de zgn. bom te zijn. Wij waren vertederd door al het jeugdige enthousiasme, maar minder onder de indruk van de artiesten, die een soort potpourri brachten van muziek van over de hele wereld. Muziek waar jonge wereldreizigers dol op zijn en waar eerder Manu Chao het patent op leek te bezitten. Strontvervelend!
IGGY POP had Beuningen uitgekozen voor zijn terugkeer op het podium zonder Stooges. Deze onsterfelijke legende en allemansheld wist alle bezoekers moeiteloos om zijn vingertje te winden. Het zal je niet verbazen dat we over zijn show alleen maar in superlatieven kunnen praten. We houden er dus snel over op. Het was gewoon alles wat je je erbij voorstelt en dan nog beter.
Op de laatste dag besloten wij onder het genot van een verse flat white eens te gaan kijken of die hype rond BØRNS terecht is. Daar zijn we nog niet helemaal uit. De band heeft enerzijds alles in zich om heel groot te worden: een charismatische, Marc-Bolanachtige zanger, twee frisse meisjes op orgel en drum en een paar pakkende liedjes. Wat ze missen is overtuigingskracht als band. We zagen duidelijk aankomen dat de frontman binnen twee jaar solo verder gaat. Voor die tijd moeten ze dan nog wel even wat meer eigen nummers schrijven, want twee covers in een set van een half uur is wel wat veel van het goede.
NATALIE PRASS wist ons zeker twintig minuten te boeien met haar foutloze cocktailsoul met bijpassende jurk. Daarna sloeg de verveling toe. Behoefte aan wat meer pit bracht ons bij JUNGLE BY NIGHT. Deze groep sympathieke tieners met een voorliefde voor afrobiet is uitgegroeid tot een volleerd stelletje volksmenners. Dat is een beetje jammer, want al dat geroep om handjes in de lucht, meeklappen en –springen en andere vormen van publieksparticipatie, leidt flink af van de groovende nummers uit de mosterdpot van Fela Kuti. Anderzijds: het publiek schijnt ervan te houden. Dat viel ons het hele festival trouwens al op. Een artiest hoeft maar een hand op te steken en het merendeel van het publiek volgt het voorbeeld. Wij zijn blijkbaar een nogal meegaand volkje. We zouden hier een vergelijking kunnen trekken met de volgzaamheid van een ander Germaans volk in de jaren 30 van de vorige eeuw, maar zo cynisch zijn wij niet.
Al met al hebben we ons lekker vermaakt daaro bij Nijmegen. De organisatie had dan ook kosten noch moeite gespaard om ons het gevoel te geven dat wij zeer speciale muziekliefhebbers zijn en uniek in onze eigen zelfgekozen festivalbeleving. Ondertussen krijg je in hapklare brokken opgediend wat je graag eet. Nergens gaat het buiten de lijntjes en onverwachte verrassingen zijn uitgesloten. De garagerock die DJ’s op het “Vuige Veld” draaien is prettig voorspelbaar en de nacht-DJ’s zorgen ervoor dat ze platen opleggen die iedereen kent en waar iedereen graag een feestje bij viert. Dat is een uitstekend verdienmodel. De vlekkeloze uitvoering verdient niet minder dan respect. Wij voorspellen nog veel winstgevende edities!
Comments
Related Posts
Toen Giorgio bas speelde bij de Rolling Stones →
Hey, ga je mee naar de English Disco op de Sunset Strip? →
The Monochrome Set in dB’s →
One Response to Lol in een konijnenhol