Lolita’s uit Nippon knallen hard

Omdat het Le Guess Who festival nu echt voor de deur staat (vanavond al beginnen we in Ekko met Colin Stetson), neem ik geheel ongevraagd nog snel even de gelegenheid te baat om stil te staan bij mijn persoonlijke HP-tje van vorig jaar, het Japanse meidentrio NISENNENMONDAI.

Op die kille novemberdonderdag van 2011 hadden de dames de zeer ondankbare taak om vroeg in de avond het spits van het festival eraf te knauwen. In een kwartvol Tivoli trokken de lolitajurkjes en kniekousen op het podium zich daar echter niets van aan en deden hun eigen ding: polyritmische, zuigende, hypnotiserende en instrumentaal gelaagde trancekraut-postpunk waarin ook disco-invloeden (!) te herkennen zijn, alles gecentreerd rond de even woeste als precieze drumpartijen van mevrouw Sayaka Himeno. Hoorden we daar niet de geest van Can en Neu! door? De geheime dochter van Rat Scabies en Jaki Liebezeit? Hearing is believing, zeggen de Fransen:

De volgende dag speelden ze bij wijze van verrassing nogmaals, dit keer op een láát tijdstip in De Helling. Afijn, ik natuurlijk iedereen optrommelen om die gig niet te missen, maar kut zeg, wat luisteren mensen toch slecht tegenwoordig. Uiteindelijk stond ik in mijn eentje uit mijn dak te gaan daaro, mopper de mopper…

Wat we al vaker gezien hebben bij Japanse meidenbands (Shonen Knife, 5678’s): het bizarre verschijnsel dat je eerst omver wordt geblazen door een stoere muur van professionele herrie, vervolgens aan het eind van het optreden stapt er dan een zo’n mini-vrouwtje naar voren en dan komt er een dankwoordje uit, en dat klinkt dan als een schuchter muisje dat net drie dagen Engels kent (thank you wordt er dan gefluisterd). Een waanzinnig contrast!.

Nisennenmondai komt voort uit de universiteitsscene van Tokyo en bestaat al dik 10 jaar. Opnames komen voornamenlijk uit op cassettes en CD-r’s. Over hun invloeden doen ze niet zo moeilijk: nummers heten gewoon “This Heat,” “Sonic Youth” of “Pop Group” . Heeft de naam “Nisennenmondai” van zichzelf al een fraaie klank, de letterlijke betekenis ervan is Millenium Bug. Weet je het nog? de millenium bug? dat fictieve en destructieve ding waar de halve wereld eind 1999 doodsbang voor was? De apocalyptische dreiging, het zou alle computers wereldwijd op hol doen slaan…. Nooit meer wat van gehoord, maar wel een goeie naam voor een band hoor.

Die poppenkleding moeten we overigens in een maatschappelijke context bezien, zo las ik laatst. Het wordt namelijk gezien als een reactie op de verstikkende Japanse maatschappij, waar jongeren onder druk staan om geforceerd snel volwassen verantwoordelijkheden op zich te nemen. Het dragen van kledij die geïnspireerd is op kinderkleding vormt hierop een tegenreactie! Aha…. juist ja, sympathiek!… dus misschien toch dit weekend mijn kippenleren Donald Duck-onderbroek maar weer eens uit de mottenballen halen.

Een paar weken terug stond er een leuk artikel over de dames in The Japan Times.