Loose Ends editie 2024 biedt een fraaie postpunk-staalkaart
Loose Ends begon ooit pre-corona op het Amsterdamse NDSM-terrein. In juni 2019 was dat. De aanwezigen zullen zich die snikhete dag en de betonvlakte-zonder-enige-schaduw nog wel heugen, en anders wel de welhaast legendarische line-up, bestaande uit een keur aan alternatieve bands. Onder andere Fontaines DC, Lewsberg, Sleaford Mods, Personal Trainer, Metz, Pip Blom en Ploegendienst kregen we voor de kiezen. Het leek echter eenmalig bij die ene versie te blijven, en toen vorig jaar alsnog een tweede editie werd aangekondigd werd dat met instemmend gejuich begroet. Opmerkelijk was wel de switch naar Utrecht als standplaats. Dat had ongetwijfeld alles te maken met het feit dat de drijvende kracht achter het festival Friendly Fire BV (vooral bekend van Best Kept Secret) een samenwerking was aangegaan met TiVre.
Afijn, het concept is nu verder verfijnd en dat komt erop neer: net zoals bij London Calling zijn er twee podia waarbij om-en-om opgetreden wordt, dus zodra het op podium A afgelopen is gaat het op podium B alweer van start. Veertien bands in totaal, een band speelt niet meer dan 40 minuten. De vaart zit er zodoende goed in, en dat gaat dan zo door van 14.00 tot 22.00 uur. Dus jawel, een potje doorzettingsvermogen en een goeie conditie zijn eerste vereisten!
Heel benieuwd was ik naar het Amsterdams/Haarlemse kwartet HIPQY, want alom worden ze getipt en geprezen als een nieuwe Nederpopsensatie. Ze hebben een bandnaam waarmee je online makkelijk vindbaar bent. Maar op Spotify of Bandcamp zul je ze niet tegenkomen om de simpele reden dat er nog geen muziek van hen aan een geluidsdrager is toevertrouwd, behoudens een alweer rap uitverkocht Record Store Day singletje. Daarmee doemt het gevaar op van ‘too much, too soon’ natuurlijk, want een wezenskenmerk van hypes is tenslotte dat ze snel overtrekken, daar helpt geen lieve moer en zelfs geen nieuw plaatwerk aan. Maar buiten dat is Hipqy een band die buitengewoon prettig in het gehoor ligt. En oogt, want onmiskenbaar middelpunt is de jeugdige zangeres/gitariste/frontvrouwe Abir. Zij is echt een plaatje. Ze gaat gestoken in smaakvol zwart en haar roodkleurige gitaar past mooi bij haar rooie laarsjes, terwijl ze met heur geblondeeerde haar absoluut Deborah Harry-quality uitstraalt. Haha ja, de band oogt een beetje als een leerlinge van de Herman Brood Academie die zich laat omringen door een paar van haar docenten. Maar boeiend, stevig, emotioneel geladen en verrassend dynamisch is Hiqpy’s muziek zondermeer. Doordat hun pop allerlei slinkse bochten naar links en naar rechts neemt wordt je aandacht als vanzelf vastgehouden & dat is knap. Iemand naast me merkt op dat dit aardig in de buurt komt van Bettie Serveert, en ja hoor, daar kan ik me prima in vinden.
Een knetterende verrassing vormen THE PSYCHOTIC MONKS. Ze komen uit Parijs en zeggen dat ze er 15 uur over hebben gedaan om in Utrecht te komen, hetgeen de vraag oproept welke route ze dan in godsnaam gepakt hebben? Maar afijn, het was allemaal de moeite waard. Zeer on-Frans klinkt deze band, al kan dat ook liggen aan mijn zeer beperkte kennis omtrent de underground scene aldaar. Het is ultrastrakke industriële funk waar ze mee komen, en dat in combinatie met met prominent jazzy drumwerk en met een verbetenheid waar je ‘vous’ tegen zegt. Het knarst en het schuurt en het piept en het spuit… Applausje voor de organisatie dat ze het aandurven om voor dergelijke ‘moeilijke’ muziek een plek in te ruimen op het grote podium! En oh ja, de Monks zijn ook de enige band van het festival die het waagt zich expliciet politiek te uiten. De Palestijnse zaak wordt bepleit en de Palestijnse vlag wordt even tevoorschijn gehaald. Het publiek reageert echter opvallend tam, alsof het ze geen ene reet kan schelen wat daar in Gaza plaatsvindt.
Ook een optreden waarnaar het reikhalzend naar uitkijken was is die van MALICE K. Bij London Calling had ik dit LA-wonderkind gemist dus heel fijn dat er nu deze herkansing is. Malice K is een echte zanger, eentje van het klassieke soort die eigengereid is en de potentie heeft om in de buurt te komen van types als Bowie, Buckley of Cohen. Op de plaat echter lijkt zijn stem vooral als twee druppels water op die van Elliott Smith, en wel dermate dat het meer overkomt als een imitatie dan als een eerbetoon. Luister voor de gein eens naar zijn song ‘Radio’. Maar goed, welke artiest is nou niet begonnen met na-apen? Uiteindelijk kan er zomaar iets heel moois uit voort bloeien. Bij Loose Ends begint hij met met een ‘klein’ liedje dat hij solo zingt, zichzelf zittend begeleidend op de akoestische gitaar. Daarna treedt zijn vierkoppige begeleidingsband aan, het is vooral gitaarrocken wat zij doen. Maar na een minuut of 20 minuten mogen zij alweer inrukken, de bedoeling is een paar extra kampvuurliedjes. Maar ai, dat lukt hem niet. Het publiek kletst er teveel doorheen is zijn excuus, hij kan zichzelf niet goed horen. Zwak hoor. En zo zien we Malice K jammerlijk afdruipen. Wat resteert is een onbevredigend gevoel, hééft hij het nou of heeft hij het niet? Hopelijk biedt zijn nieuwe plaat ‘Avanti’ (dat deze week verschijnt) meer duidelijkheid.
Terwijl Malice K afsluit begint het heel omineus te regenen, te waaien en te donderwolken. Hier en daar flikkert er al wat omheining omver. Reden genoeg voor de organisatie om het festival stil te leggen en iedereen met klem naar een naastgelegen boulderhal te dirigeren. Dat gebeurt probleemloos en na een kwartiertje is het ergste leed alweer geleden en kan de boel hervat worden. Nou ja, best wel grappig dit soort dingen. Het maakt een festival gedenkwaardig, nietwaar?
In de UK noemt men bands van vroeger ook wel ‘dad rock,’ en dat is uiteraard enigszins smalend bedoeld. Bij de leden van de Ierse band NEWDAD (uit Galway, daar ben ik geloof ik weleens op vakantie geweest) was het vooral The Cure die vroeger bij hen thuis op de draaitafel lag, en het is met name die muziek die nu als basismateriaal dient (zo coverden ze al eens ‘Just like Heaven’ van The Cure) Vandaar die wat curieuze naam ‘NewDad’ dus… Met hun soort dreamy pop ligt het dertien-in-een-dozijn-gevaar al gauw op de loer, maar NewDad weet dat goed te pareren. De hemelse zangmelodieën en de fraaie samenzang van de twee frontladies zorgen ervoor dat zij schijnbaar moeiteloos uitstijgen boven de meute. Hm, hier gaan ik zeker vaker naar luisteren.
Temidden van al het gitaargeweld is het af en toe snakken naar ‘iets anders’ en precies in die behoefte voorziet MASTER PEACE. Het is party-muziek in de hoogste versnelling waarmee dit Britse trio komt. De hele tent staat binnen een handomdraai op zijn kop, precies zoals onlangs ook op Lowlands gebeurde, las ik ergens. Het is een beetje The Streets meet The Vengaboys, maar dan alles hi-energy en ultra-dansbaar. Daar staat tegenover dat al hun muziek pre-recorded is, bandleden fungeren slechts om het publiek op te jutten (in gedachten zie ik ze al triomfantelijk een USB-stickie overhandigen aan de geluidsman). Zeker wel leuk voor een kwartiertje, maar de aandacht verslapt al gauw en voordat je het weet sta je effe verderop gedachteloos doch nog naglimlachend een Surinaams broodje te bestellen.
Volgens mij het enige niet-Engelstalige liedje van het hele festival komt van MELTHEADS uit Antwerpen. Bijna al hun liedjes zijn dan wel in het Engels gesteld maar hun beste nummer is toch “Ik Ben Niet Naief,’ en juist daarmee zetten ze de boel even goed in de fik. Dat zou toch te denken moeten geven… Maar ja, ze willen zo graag internationaal en dat is de pest. Zes weken terug op Valkhof vonden we het nog zo’n leuke en ontwapenende goedvoelband, maar kennelijk is er een bandvergadering geweest en lijken ze nu in te zetten op grootser, harder, professioneler en (veel) meer knipperlicht. Met dergelijke overvaltactieken vloeit het speelplezier zienderogen weg en lijken ze door te schieten naar de verkeerde kant. Mijn welgemeende oproep is dan ook: hou het toch klein en gezellig, jongens, er is niks leukers dan dat!
Ook bijzonder is HOTWAX, een heavy guitar trio uit Hastings, UK. Twee wilde, nog jonge foxy ladies nemen Guns n Roses gitaarposes aan alsof het de gewoonste zaak ter wereld is. Zoals ze laatst ook al op London Calling lieten zien zijn dit geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken. In het begin zie je nog een legertje mannen vooraan staan om naar hun in korte broekjes gehulde kontjes te loeren, maar na verloop van tijd zie je hun aandacht als vanzelf verschuiven naar het muzikale kunnen van de dames, en die is niet mis! Vingervlug en uiterst gedreven en best wel gemeen zijn ze. Maar ja, een kat met fluwelen pootjes vangt nou eenmaal geen muizen… Met een uitstekende drummer achter zich en met behulp van allerlei randapparatuur zorgen ze voor een grote veelzijdigheid aan rocksounds. Wow zeg, HotWax rockt als de tyfus, ga ze zien, de toekomst ligt aan hun voeten!
Nog meer bands gezien? Jazeker, maar over DITZ, GHOSTWOMAN, TEXOPRINT, BEIGE BANQUET is hier al eerder uitgebreid gekrabbeld. En andere (KNIVES) spraken weer niet zo tot de verbeelding. Dus je mot het hiermee doen.
Afsluitend: het was weer een verdraaid mooi festival! Utrecht mag zijn handjes dichtknijpen met een festival als Loose Ends. Het is dan ook te hopen dat Loose Ends een blijvertje is want tot nu toe komt het behoorlijk ‘footloose’ over. Ik bedoel, het kan volgend jaar zomaar ergens anders plaatsvinden. Ofwel, wat nu nog node gemist wordt is een duidelijke binding met de stad. Waar festivals als Left of the Dial en ESNS duidelijk ‘scene-driven’ zijn en er tal van lijntjes lopen met bestaande lokale initiatieven, daar lijkt in bij Loose Ends vooralsnog nauwelijks sprake te zijn van enige samenwerking met andere plaatselijke podia of horeca. Maar hey, wat is nou een festival zonder verbeterpuntjes?
