Lowlands 2013

Ook dit jaar was mijn persoontje wederom jaar present op het lowlands-festival om namens de kettingzaag de sfeer te proeven en het gebodene te beoordelen. Omdat ik dit jaar tevens op de festivalcamping stond kon ik tevens de hygiene inspecteren en de Brabants groepshumor bestuderen. In beide gevallen is er weinig progressie te melden. Geldt dit ook voor de muziek?

De bloedhete Lowlands van 2012 was een fraaie editie wat niet zozeer lag aan het nieuwe talent maar vooral aan de uitstekende optredens van de gevestigde namen. In 2013 waren er wederom enkele goede optredens van ‘gevestigde namen’ . Zo was daar Nine Inch Nails van het fenomeen Trent Reznor wiens beroemdste bijdrage aan de popmuziek het nummer ‘Hurt’ is (zie Johnny Cash). Het is inderdaad muziek voor mensen die van pijn houden, zo veel werd wel duidelijk na de uur durende martelsessie die mij volledig in strijd leek met de Geneefse Conventie. Waarom zo boos? , zou Bramster zeggen.

Nick Cave gaf op Lowlands zijn laatste optreden van een lange tour en hij had er duidelijk zin in. Een zeer gedenkwaardig optreden onder meer ook dankzij de gitaarpartijen van die kleine August die ook al bij PIL meespeelde.

Empire of the Sun eet hart van Peter Gabriel uit.

Van de minder gevestigde namen viel Mikal Cronin op vrijdag een tikkeltje tegen. De plaat komt hoog in de eindejaarslijstjes maar live schort er toch nog e.e.a. aan. Op een of andere manier weet hij dat mooie unieke tempo van de plaat niet te pakken te krijgen op het podium. Ofwel, hij speelt gewoon te snel waardoor hij zich in weinig onderscheidt van zomaar een gitaarbandje. Behalve Cronin waren er nog een paar jonge talentjes op lowlands, waarvan we veel nog zullen gaan horen de komende jaren. De pas 23jarige Michael Kiwanuka heeft al een paar goede soulnummers op zijn naam staan en blijkt ook een innemende podiumpersoonlijkheid. Dat geldt weer niet voor de introverte, wat chagrijnige Jake Bugg (20 jaar jong), maar deze heeft dan weer wel meer goede nummers op zijn repertoire. De Ier Conor O’Brien doet met zijn Villagers veel denken aan die andere Conor, namelijk Conor Oberst van Bright Eyes. Mooi optreden!

Werd er ook nog gedanst? Jazeker, bijvoorbeeld bij Austra. Deze Canadese band deed er veel aan om mij weg te jagen met hun kunstacademie-imago en Bjork-achtig zangeresje, maar toch moest ik toegeven dat ik fijn aan het meedansen was in het kleine achteraftentje waar ze stonden geprogrammeerd. Foals gaf eveneens een uitermate swingend optreden weg, hoewel mogelijk de drank hier begon op te spelen. Bij Empire of the Sun meende ik zelfs een oude bekende te zien, namelijk de zanger van de Sleepy Jackson. Deze heeft zich van de weeromstuit omgetoverd tot een soort Inca-koning die MGMT-achtige liedjes blert te midden van een stel artistiek dansende glimwezens. Gelukkig was daar de roots-reggae formatie Indignation op het kleine Lima-podium om mij weer enigszins tot bedaren te brengen. Dank Jahweh, voor reggae.

Een muzikaal meer dan goede Lowlands derhalve met als hoogtepunt niet alleen Nick Cave maar ook Heartless Bastards, die op zaterdag als eerste stonden geprogrammeerd. Wat een vrouw, die Erika Wennerstrom. Over haar ga ik een volgende keer meer vertellen (8 september in Paradiso).