Lowlands-recensie 2011

Een van de kenmerken van de moderniteit is de neiging van zowel oud als jong om hun hoogst persoonlijke individualiteit in massaverband uit te leven. Met originele t-shirts voorzien van ludieke teksten, aparte uitdossingen en spontaan opgevoerde sketches viert men polonaisegewijs de ik-figuur. Ook in 2011 bleek Lowlands voor deze rituele zelfverheffing een ideale achtergrond te zijn. Vanuit het oogpunt der cultuursociologie, antropologie en massapsychologie was het kortom een interessant festival. Maar was het ook in muzikaal opzicht een goede lowlands? Uw nog originelere en uiterst individueel unieke recensent was ter plekke!

Het was door de heren en dames muziekkenners en zuurpruimen vooraf al menigmaal gezegd: het programma van Lowlands 2011 was uitermate magertjes. De heren en dames muziekkenners en zuurpruimen die nochtans naar het festivalterrein waren gegaan herkenden elkaar dan ook direct aan de ietwat sombere en kritische blik van de sceptische toeschouwer. Heel wat gesprekken die ik met soortgenoten voerde, gingen dan ook over de teloorgang van het festival dat, zoals de Volkskrant-recensen schreef, door uitgaanspubliek leek overgenomen. Wat uw recensent deze lowlands het meeste miste, waren niet eens de grote namen of het echte muziekpubliek maar vooral de grote persoonlijkheden. Ja, er waren naast de usual suspects (Arctic Monkeys, Offspring, Interpol e.d.) best aardige bandjes te zien op lowlands. Cage the Elephant bijvoorbeeld hebben iets weg van de Beastie Boys, Cloud Control is zeker een van de ontdekkingen van het jaar (met die wulps dansende toetseniste), Noah and the Whale kan (als de zanger wat zanglessen neemt) zomaar de nieuwe Belle & Sebastian worden en de The Fleet Foxes overtuigden nu wel itt in Barcelona. Easy listening-acts als het wufte Twin Shadow, het vrolijke Will and the People en het relexte Destroyer (met alcoholische zanger die tijdens het concert een grote fles wijn soldaat maakte) pasten goed bij het fraaie weer.

Allemaal heel aardig, allemaal een ruime voldoende zeker. Maar wat eerlijk gezegd ontbrak was een beetje spektakel, een beetje theater en een stukje persoonlijkheid, een Johnny Lydon, een Jarvis Cocker, een Iggy Pop. Ik noem het maar even de Jarvis Cocker-factor. Braaf is het woord. Alleen Beady Eye en The Deaf hadden iets van die J.C. factor. Liam Gallager van Beady Eye is een eerste klas eikel, die zo lijkt weggelopen van een nachtelijke plundering van de Footlocker. De liedjes zijn uiterst mager (want zijn broer schreef toch de beste Oasis-liedjes) maar er is in ieder geval wel wat te zien op het podium! The Deaf is de hobbyband van de Hagenees Spike, nog zo’n eikel bekend van televisie en van Di-rect. Maar The Deaf speelde een fijne set met rammelende beatliedjes en het zag er allemaal erg vrolijk en dynamisch uit. En daarvoor komen we toch ook naar een festival!

Kortom, waar het publiek louter uit originele persoonlijkheden bleek te bestaan, leek het podium grotendeels overgenomen door inwisselbare eenheidsworsten. Een merkwaardige Umwertung aller Werte die schreeuwt om een cultuursociologische beschouwing. Wie gaat die schrijven?