Lucius: de duivel op het Neude
Bijna was het compleet langs mij heen gegaan, maar dankzij het kordate optreden van de lieftallige jongedame D. werd ik er tijdig op geattendeerd: op het Tweetakt festival, in kassen op het Neude, trad afgelopen zondag zomaar de ALLERhipste band van New York op, LUCIUS!
Op het eerste gezicht doet Lucius aan de roemruchte B52s denken: ook veel percussie, ook grotendeels basloos, ook vijf leden waaronder ook twee zéér in het oog springende frontvrouwen/ zangeressen. Jess Wolfe en Holly Laessig heten de twee schoonheden in dit geval. Als je niet beter wist zou je zeggen met een tweeling van doen te hebben. Op het podium gaan ze althans vrijwel identiek gekleed en gekapt, ja zien ze er ook nog eens (alweer a la The B52s) smaakvol uit, met glitterpanties, glazen muiltjes en knalgele hupsahopsa-jurkjes.
“Kijk, dat is nou een vinger”
Ook zingend doen ze alles perfect samen en – let wel- dat doen ze niet tweestemmig maar in unisono, zoals dat zo mooi heet. Aldus creëren ze één machtige zangstem, qua vernietigende schoonheid slechts overtroffen door het gezang van de Lolerei, daar bovenop haar rotsje bij Wiesbaden.
Het Neude als Planet Claire
Muzikaal gesproken valt het echter om den drommel niet mee om Lucius in woorden te vangen. Daar zijn ze live eenvoudigweg te veelzijdig voor, en wel dusdanig dat ze – net zoals de duivel zelf- meerdere gedaantes kunnen aannemen. Om precies te zijn drie gedaantes in dit geval.
In het eerste half uur namelijk staan de hemelse zang + drums+ toetsen centraal en zijn ze (ik citeer hier The Guardian) “a cross between Haim en Arcade Fire.” Maar halverwege het optreden gaat het tempo plots omhoog en doen dansbaarheid en een zekere party-vibe hun intrede, kortom feest! Op dat moment dringen de danslustigen naar voren en beginnen The B52s-meets-Kate-and-Ann McGarrigle-associaties zich verder op te dringen. En als ze vervolgens aan het eind terugkomen voor een toegift dan begeeft de band zich onder het publiek en doen daar een intiem, akoestisch setje. Alweer wonderschoon gezongen, maar wederom over een andere boeg gegooid. Want horen we daar niet een cover van Goodbye van Mary Hopkin? Alsof The Beatles en The Andrew Sisters een sinister verbond zijn aangegaan, mooi hoor.
Akoestisch setje
Even geografisch duiden: Lucius komt niet alleen uit New York, ze komen ook nog eens uit Brooklyn. Nog niet zo lang geleden was dat enkele feit alleen al een kwaliteitsgarantie op zich, Brooklyn = cool! Maar dat gold dan vooral voor Nederlanders met een schattig-naïeve kijk op dat lieve wijkje, niet beseffende dat er in Brooklyn MEER mensen wonen dan In A’dam, R’dam, Den Haag en Uutje bij elkaar, namelijk 2,6 miljoen mensen!
Maar goed, even terugschakelen naar ’t Neude: ik begon me al een hele (hippe) bink te voelen met zoveel hipheid zo pal mijn neus. Maar na een paar nummers roept de ene gitarist dat ze blij zijn nu voor de tweede keer in deze mooie stad te spelen. Wat krijgen we nou? Voor de tweede keer? Denk ik getuige te zijn van een vette primeur, blijken ze al EERDER in Utrecht gespeeld te hebben! Maar waar dan? en wanneer dan? Google weet het wel: in de Spiegelbar van Tivoli, en wel op 13 november 2013.
De vorige week in Europa verschenen debuut-LP Wildewoman (zoals ‘wildebeest’ dus, goeie titel!). De afbeelding (‘Ice Cream 1’) is van de Belgische pop-art artieste Evelyne Axell (1935-1972).
Het gekledder op mijn exemplaar is van de dames zelf.
Vanavond staat Lucius in de Oslo-club in Londen. Niet dat ik ooit van gehoord heb van die tent, maar volgens The Guardian is het publiek daar “painfully hip,” dus als dat geen indicatie is…. Aanstaande dinsdag maken ze hun UK TV-debuut bij Later With Jools Holland. Voel je hip en ga kijken!
