Manchester, waar het verhaal altijd beter is dan de waarheid

Een bezoekje aan Manchester (en zusterstad Salford) kan natuurlijk niet zonder popmuzieksightseeen. We schreven er al eerder over. Daarvoor hoef je nooit ver te lopen, want de muziekhistorie ligt er gewoon voor het opscheppen.

Tijdens een gemoedelijke stadswandeling loop je bijvoorbeeld zomaar langs de Salford Lad’s Club , waarvoor The Smiths poseerden op de binnenhoes van The Queen Is Dead, de Epping Walk Bridge, waarop Kevin Cummings zijn beroemde foto’s van Joy Division in de sneeuw maakte, of – zoals wij laatst – langs de plek waar de Haçienda de Britse clubcultuur voor altijd veranderde.

epping

De Epping Walk Bridge: zonder de leden van Joy Division erop gewoon een lullig bruggetje in een arbeiderswijkje

Op die plek, vlakbij het Deansgate treinstation, hebben wij eens even goed een kijkje genomen. De club is er al lang niet meer. De voormalige showroom voor boten (!) waar hij in 1982 is geopend werd in 2000, drie jaar na sluiting van de club, afgebroken en per kilo verkocht aan trouwe clubbers. Daar is trouwens een leuke film over.

De lokale woningbouwcorporatie heeft er daarna een flink appartementengebouw voor teruggebouwd. De geschiedenis blijft op die plek een beetje bewaard, want het gebouw is natuurlijk The Haçienda Apartments gedoopt.

Niet alleen de naam is bewaard. De architect heeft zich hier en daar laten inspireren door de geschiedenis van de plek. Slim, want zo betrekken bewoners van het complex niet zomaar een woning, maar een stukje levende muziekgeschiedenis.

hac

Facade en parkeerkelder

Argeloze bezoekers herkennen de verwijzingen naar het verleden direct aan de parkeergarage. Als je daar naar binnen kijkt zie je dezelfde geelzwarte gestreepte pilaren die ook in de club stonden. De appartementen lijken daardoor letterlijk gebouwd op de fundamenten van de Haçienda.

Als je achter het gebouw langs het Rochdale Canal loopt ontdek je nog iets veel leukers. In een strak lettertype zijn van het jaar van opening jaar tot het jaar van sluiting de hoogtepunten in het bestaan van The Haçienda in staalplaten gelasert. Die hoogtepunten zijn meestal bands die optraden of bekende clubavonden. Kijk maar:

Bij 1985 staat de volgende intrigerende tekst: “einsturzende neubauten banned after attacking cast iron columns with a pneumatic drill”. Dit historische feit schreeuwde om wat fact finding.

Het verhaal over de drilboor van Einstürzende Neubauten en de pilaar duikt voor het eerst op in het boek 24 Hour Party People van Factory-baas (en Haçienda-baas) Tony Wilson. De band ging met een boor een zwartgeel geverfde pilaar te lijf. Peter Hook schrijft er ook over in zijn boek over de club. Haçienda-DJ Dave Haslam doet in een interview met een muziekblad nog een schepje bovenop het verhaal. Hij vertelt dat de band bij hun geboor niet tegengehouden werd vanwege angst voor schade aan het gebouw, maar omdat de pilaar vol stroomdraden zat. Electrocutie dreigde. Allemaal leuke verhalen die het beeld van deHaçienda als knotsgek broeinest waar muziekgeschiedenis geschreven werd bevestigen.

Helaas is het volgens opper-neubauter Blixa Bargeld allemaal lariekoek. Hij vertelde aan een biograaf dat zijn band weliswaar de nodige ijzerwaren het podium op sleepte, maar dat de band nog nooit een boor heeft bespeeld, laat staan een pneumatische, laat staan in Manchester.

De opmerkingen van Bargeld plaatsen grote vraagtekens bij het historische “feit” dat doodleuk in het appartementengebouw staat gegraveerd. Wat de waarheid is interesseert ons niet zo. Wat we wel interessant vinden is dat de invloed van de charismatische Wilson op de stad onderstreept. Zijn belangrijkste marketingles vatte hij zelf namelijk samen als: “If it’s a choice between the truth and the legend, print the legend.” En dat gebeurde dus op de muur van dat appartementencomplex.

Wilson, zomaar op een deurtje ergens in Manchester

Om de hoek van The Haçienda Appartments vinden we trouwens nóg een landmark waar Wilson’s naam aan verbonden is. Letterlijk dit keer, want op 2 Tony Wilson Place staat HOME. Dat is een cultureel centrum met bioscoop- en theaterzalen, een club, expositieruimte en een tof café. Hee, klinkt dat niet als een soort verbeterde doorstart van de Haçienda? En is HOME niet gewoon de Engelse vertaling van Haçienda? Wat moet het heerlijk dood zijn als je weet dat je erfenis zo zichtbaar in de stad aanwezig is.

home