Meer country dan Ags Connolly bestaat niet
Bij sommige artiesten vraag je je af of ze zich een uiterlijk hebben aangemeten dat past bij de muziek die ze spelen, of dat ze juist voor een bepaald genre hebben gekozen omdat het gewoon bij hun voorkomen past. Ags Connolly is er zo een. Met zijn honkbalpetje, houthakkershemd, cowboylaarzen, baard en ietwat obese lichaamsbouw lijkt hij zo weggelopen uit een honkytonkbar in een willekeurige provincieplaats te Texas. Zijn licht jodelende countryknauw onderstreept dat. Toch komt Ags niet uit Texas. Hij komt zelfs in het geheel niet uit Noord-Amerika. De volbloed countryster die gisteravond samen met zijn gitaar de sterren van de hemel speelde in een uitverkocht Cloud 9 komt namelijk uit Witney, Oxfordshire. En dat ligt gewoon aan de andere kant van de Noordzee.
Dat de Cloud 9 was uitverkocht is trouwens niet zo heel bijzonder. Vanwege bepaalde omstandigheden mochten bezoekers niet in de vertrouwde verticale positie het concert bijwonen, maar hadden we te maken met een zgn. zitconcert. En het moet gezegd: TivoliVredenburg had daar toch wat leuks van gemaakt. Bezoekers mochten twee aan twee in gerieflijke fauteuils plaatsnemen met daartussen, vanwege de afstandsregels, een tafeltje. De bediening ontbrak nog, anders hadden we ons bij een show in Las Vegas gewaand. Een ambiance die prima paste bij het gebodene die avond.
Nog voor Ags een noot had gespeeld, vertelde hij ons dat hij nog nooit in Nederland opgetreden had. Ja, hij was er wel ooit eens geweest, maar dat was om The Spurs aan te moedigen bij een wedstrijd tegen Feyenoord. Dat benadrukte meteen maar even zijn Britsheid. Het contrast met zijn muziek kon bijna niet groter zijn. Want wat volgde was een set met countrysongs zoals countrysongs moeten zijn. Koud geserveerd, maar vol van diepmenselijk leed, gebroken harten en onbegrip voor allerlei soorten onrechtvaardigheid. Vooral gebroken relaties en verloren of onvervulde liefdes leverden Ags veel inspiratie op, merkten wij al snel. Dat was namelijk zo ongeveer het thema van elk nummer. Maar door telkens net een andere invalshoek te kiezen, verveelde het geenszins. Sterker nog: het publiek zat van de eerste tot de laatste snik op het puntje van zijn of haar stoel – dit keer ook nog eens letterlijk.
Tussen de nummers door vertelde Ags soms wat over hun ontstaansgeschiedenis of maakte hij een goedgemikte grap, die vaak ook doel trof. Nadat hij verzuchtte: “nou, wat een ellende allemaal, maar nu heb ik een nummer voor jullie dat voor wat positieve energie zal zorgen”, zette hij doodleuk I Hope You’re Unhappy in. Dat is trouwens een van zijn beste nummers. Je zou het voor de aardigheid eens moeten luisteren ergens op het internet. Hij wenst daarin het lijdend voorwerp niet dood, zoals Morrissey doet in Unhappy Birthday. Hij hoopt gewoon dat die persoon zo ongelukkig met “die ander” is dat ze (ik neem hier aan dat het een ze is) bij hem terugkomt, zodat hij tenminste weer gelukkig is.
Er waren enkele liedjes die zich onttrokken aan de centrale thematiek van hartzeer en liefdeskwellingen. Een daarvan was I Saw James Hand: een ode aan een de nogal obscure gelijknamige countryzanger. Enig speurwerk brengt aan het licht dat James Hand vanaf zijn tienerjaren coutrynummers schreef en speelde in Texas, maar pas in 1997 op zijn 45ste zijn eerste plaat uitbracht. Daarna volgde enige roem in kringen van countrykenners. Ags vertelde ons dat hij na een concert van Hand een vriendschap met hem op had gebouwd en veel van hem had geleerd. Net toen we dachten dat we een lichtpuntje te pakken hadden in de avond, meldde Ags ons dat James in juni bezweken is aan Corona. Uiteraard volgde na de ode een cover van een van Hand’s nummers en ik zag veel bezoekers om mij heen een reminder in hun telefoon tikken daar vooral snel eens meer van te luisteren. Ik geef ze geen ongelijk.
Na een uur en een kwartier tokkelde Ags het slotakkoord van zijn toegift. Iedereen verwachtte dat hij zo van het podium in zijn ouwe pick-up truck zou stappen om al peuken rokend en whiskey drinkend terug te rijden naar de rolling hills van midden Engeland. Maar eerst moesten er natuurlijk nog wat plaatjes verkocht in het miniplatenwinkeltje naast het podium. Alle drie de langspeelplaten van Ags waren daar verkrijgbaar op zowel vinyl als ceedee en de koopwaar vond gretig aftrek. Voordat Ags terugtuft naar de Verenigde Staten van Groot-Brittannië, maakt hij trouwens eerst nog wat tussenstops in Nederland. Hij is deze week nog te zien in Bergen Op Zoom, Eindhoven, Zwartewaal, Vlierden en Tiel. Stuk voor stuk gemeenten en gehuchten die bekend staan om hun diepe liefde voor country. Utrecht mag trots zijn om zich in dat rijtje terug te vinden.
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
