Met Van Halen je buurman helemaal slopen
Laat in de jaren ‘80 woonde er eens een Duits meisje bij ons in het studentenhuis. Ze heette P. en hield er nogal een ‘Berlijnse’ levenswijze op na. Iets wat wij huisgenoten met nieuwsgierige distantie en ook met enige bewondering aanschouwden. Zo droeg ze meestal -straight outta Kreuzberg tenslotte- een zwartleren krakersbroek met kruislings gestrikte veters aan de zijkanten en introduceerde ze bij ons het avonden lang luidruchtig spelen van potjes Risk. Ook zat ze zowat dagelijks aan een gebraden halve kip te kluiven (nadat dat arme beestje eerst een hele middag in de braadpan had liggen sudderen). ’s Avonds laat ging er een tandje bij en dat betekende vooral veel heavy hardrock op de draaitafel. Waar wij duffe Hollanders nog vasthielden aan The Clash enzo, daar ging zij helemaal loos op bands als AC/DC en Motorhead. En dat op hoog volume afgespeeld natuurlijk. Met haar geblondeerde punkhaar hoog opgetoupeerd en met een kratje Grolsch binnen handbereik zat ze dan stilletjes in de hoek van de huiskamer mee te headbangen, terwijl wij gebiologeerd toekeken.
Mooie tijd was dat. En een heel lief meisje ook. Maar slechts één keertje werd die herrie zelfs mij te dol. Toen hoorde ik ’s nachts uit haar kamertje keer op keer Van Halen opschallen. Alle slaap werd mij bruut ontnomen, steeds weer die gillende gitaarsolo’s…. Dat ging dan een plaatkantlang door en dan was het even vijf minuten stil en daarna begon het gegil weer van voren af aan: poem poem poem..tedeeeeh..tede..tedeeeeeeeh…running with the devillllll.. aaaaahhhh..yeaaaahhhhh .. YEAHH!!!!!! David Lee Roth en Eddie van Halen, jullie worden nog bedankt! Na veel gewoel en vertwijfeld naar het plafond staren begon ik het rond een uur of vier spuugzat te worden. Ik stormde haar kamer binnen en daar lag ze: in een diepe slaap verzonken met haar kleren nog aan. Met de straalkachel op tien, terwijl de cassetterecorder op ‘repeat’ stond. Vloekend trok ik de stekkers eruit en sindsdien associeer ik Van Halen alleen nog maar met dat ene voorval.
Een onbekend aantal jaren later zag ik eens op video ‘Back to the Future’ terug. Grappig vond ik toen ineens die ene scene waarin George McFly de schrik van zijn leven krijgt als hem een walkman op het hoofd gezet wordt. Daaruit horen we een onvervalste ‘in your face wake up-call’ opschallen van…. Van Halen. Herkenbare situatie voor mij natuurlijk. Beeldrijm!
Back to the Future-clipje zie hier onderaan
Maar goed, het leven is kort, een mens moet keuzes maken en in mijn geval speelde Van Halen geen enkele rol meer in het vervolg ervan. Dat wil zeggen: tot een week of twee terug, want toen werd bekend dat Panama’s beruchte ex-dictator Manuel Noriega was overleden, gestorven aan de complicaties van een hersenoperatie. In de krant las ik over zijn leven en over zijn dood, en toen dat allemaal eenmaal goed tot mij doorgedrongen was voelde ik een plotselinge en heftige zielsverwantschap met hem opwellen. Dat zit zo:
Na hem een aantal jaren volop gesteund te hebben waren de Amerikanen Noriega rond 1989 helemaal zat. Hij mocht dan wel de leider zijn van het meest feministische land ter wereld (pa komt daar altijd na ma namelijk), de manier waarop hij zijn vak uitoefende kon op weinig sympathie meer uit Washington rekenen. Voornaamste struikelblok: Noriega maakte er een gewoonte van om heel liberaal met cocaïnetransporten uit Colombia om te gaan… Panama werd zodoende een soort spil in die handel en ‘cara de piña’ (oftewel ‘ananaskop,’ dat was zijn bijnaam vanwege zijn pokdalige gezicht) vaarde er wel bij. Enorm corrupt was hij ook, het volk werd onderdrukt terwijl zijn privé-vermogen tot duizelingwekkende hoogtes steeg. De krant vertelt verder:
‘Huh wat!!??, de muziek van Van Halen dat grof ingezet wordt om een arme man het leven zuur te maken ??? Daar weet ik alles van!! Plots had ik het erg te doen met Noriega, wrede dictator of niet.
Me nieuwsgierig verder verdiepend in het geval Noriega lees ik nog dat militaire interventies meestal serieuze zaken zijn, maar dat in het geval van Noriega humor een hoofdrol speelde. Amerikaanse militairen hadden geluidsboxen opgestapeld naast de ambassade en lieten de muziekkeuze over aan een Texaans radiostation. Luisteraars konden bij hen verzoekjes aanvragen, in de wetenschap dat Noriega die liedjes niet kon ontlopen en er waarschijnlijk horendol van zou worden. Vandaar dat er massaal allerlei toepasselijke titels aangevraagd werden. En die werden prompt gedraaid ook, 24 uur rond: ‘Nowhere to Run’ van Martha and the Vandellas, ‘I fought the law’ van The Clash (!), ‘We gotta get out of this place ‘ van the Animals. En, echt waar, met stip op nummer één: ‘Panama’ van Van Halen!
Na 10 dagen en nachten pokkeherrie gaf Manuel Noriega zich over, niet eens zozeer omdat hij dat zelf wilde maar de pauselijke nuntius was het gedoe zat en verzocht hem zijn koffers te pakken. Hij dacht nog even een gentlemanbehandeling te krijgen van zijn voormalige vrienden uit Amerika maar werd meteen bij het verlaten van de ambassade ruw tegen de vloer gewerkt. Na 17 jaar gevangenschap in Florida mocht hij vervolgens in 2007 weer terugkeren naar zijn vaderland. Daar (en ook in Frankrijk) werd hij opnieuw berecht, o.a vanwege schending van de mensenrechten en witwasserij. Begin 2017 werd zijn straf verzacht tot huisarrest en kon de zieke en vergeten ex-dictator nog iets van vrijheid opsnuiven. Of hij in die periode nog wel eens een plaatje van Van Halen opzette is niet bekend.
