Mick, Marianne en Materazzi

Vandaag blijven we nog even hangen in Mussoliniland en vervolmaken we onze muzikale trip, dit keer wandelend aan de hand van ome Mick & ome Keith.

De mythe gaat dat hun manager Andrew Loog Oldham hen ooit in de keuken opsloot met de opdracht om zelf liedjes te gaan schrijven. Dat bleek een verdomd goeie methode want één van de eerste pennevruchten die daar direct uit voortvloeide was de ballad As Tears Go By. Zij schreven dat nummer speciaal voor de 17-jarige barones Marianne Faithfull. Het verscheen op een b-kantje van een single van haar maar – gáááp, daar gaan we weer- radio-dj’s begonnen vooral die b-kant te draaien en het nummer werd een grote hit. Tot stomme verbazing van het Stones-kamp zelf eigenlijk, want de compositie was meer bedoeld als een vingeroefening dan als een serieuze hit-poging.

De jonge maagd in volle glorie.

De Stones namen het liedje vervolgens zelf ook op. En wel op dezelfde dag (!) dat zij de klassieker Get Off Of My Cloud opnamen, op 6 september 1965 in Hollywood. Ook hun versie – wie kent het niet?- werd een dijk van een hit.

Om onduidelijke redenen werd toen ook nog een Italiaans-talige versie in elkaar geflanst, opnieuw met een ander arrangement. Dit keer gemaakt door Mike Leander, je weet wel, de latere Gary Glitter producer en co-componist. Con Le Mie Lacrime heette die versie en volgens mijn vertaalmachine betekent dat ‘Met mijn tranen.’ Dit nummer baarde destijds weinig opzien, het zou een anoniem leven gaan leiden en als curiositeitje te boek blijven staan.

Dat wil zeggen: tot de WK-finale van 2006!

Huh, de WK-finale van 2006? hoor ik je al zeggen. Dat was toch de finale Italië vs.Frankrijk met die infamous headbutt van Zinédine Zidane versus Marco Materazzi? De moeder aller kopstoten toch? Die rode kaart voor Zidane betekende het meest opzienbarende afscheid van een speler uit de sportgeschiedenis toch? Wat heeft dat er nou mee te maken?

Metershoog beeld, geplaatst op het Centre Pompidou, middenin het land der verliezers dus. De kunstenaar Adel Abdesseme (net als Zidane van Algerijnse afkomst) heeft er een mooie verklaring bij; “Dit beeld gaat tegen de traditie in dat beelden gemaakt worden ter ere van een victorie, de mijne gaat juist over verlies”

Ik zal het onthullen. Het toeval wil dat de Rolling Stones een paar dagen na die finale in Milaan optraden. De voetbalhelden Materazzi en Allessandro del Piero waren ook aanwezig en werden het podium opgesleept. Het volk was nog steeds in een opperste staat van euforie en zo kon het gebeuren dat het het hele stadion hen massaal begon toe te zingen. “”Siamo Campioni del Mondo””, van dat soort teksten dus. Op het podium stonden ook vier Rolling Stones mee te deinen. Curieus daarbij was dat men gezamenlijk een nummer van the White Stripes aanhief, namelijk zingend op het basloopje van Seven Nation Army (of – vertaald naar de Galgenwaard variant: “Wij staan boven de Jooooooden” ). Vervolgens speelden de Stones daar in Milaan ook nog -voor het eerst in ruim 40 jaar!- Con La Mie Crime. Mooi he?

Sfeerbeeldjes

Het is fijn om in Milaan te zijn. V.l.n.r. Marco, ome Ron,ome Mick en Alessandro

Marianne Faithfull had met al die Itlaiaanse toestanden niks te maken. Na een stevige drugs-overdosis keert ze de Stones al vanaf begin jaren 70 de rug toe en gaat haar eigen weg. Persoonlijk kreeg ik het afgelopen jaar in Barcelona het buitenkansje om haar voor het eerst in mijn leventje live te aanschouwen. Maar door slechte planning, lange looproutes en pure luiheid kwam ik een beetje te laat de zaal binnen……. Sterker nog: ze was al bezig buigingen te maken voor het publiek. Geen noot ervan gehoord dus!!

In dat geval zat er niks anders op dan bij thuiskomst de treurnis om zo’n gemiste kans te verdrijven door er meteen een dvd’tje in te gooien. Van Irina Palm in dit geval, een kleinood uit 2007. Bizarre film is dat, ‘ongeloofwaardig’ is nog een understatement ….Ze speelt daarin een suffe bejaarde die een doodziek kleinzoontje heeft. Radeloos zwerft ze door de straten van Londen op zoek naar een bron van inkomsten. Totdat ze in Soho belandt en een bord ziet: “sexwerkers gevraagd”! Ze twijfelt nog wat maar een scene later zien we haar al aan het werk in een prive-hokje. Ze moet kerels aan hun gerief helpen. Zij steken hun leuter door een glory-hole en zij gaat er dan met haar stramme handen krachtig mee aan de haal. Ze blijkt er zelfs dusdanig goed in te zijn, dat haar artiestennaam ‘Irena Palm’ al snel alom genoemd en geroemd wordt, ook haar faam is rijzende!

Maar helaas voor haar komt er al snel de klad in, want ze ontwikkelt al snel een penis elbow (in de Nederlandse hulpverlening beter bekend als de zogenaamde rukarm) en dat moet geen pretje zijn. Op een gegeven moment blijkt tot overmaat van ramp het kleinzoontje niet meer te redden. Ze heft dan in het bijzijn van haar familie haar handen wanhopig ten hemel en krijst dan de inmiddels legendarische woorden: “HE IS DYING AND I AM WANKING! – IT’S A MESS!

Bij deze stel ik voor dat de Rolling Stones opnieuw in de keuken opgesloten worden om een Jumping Jack Flash-achtige song te bouwen rond deze zwoele one-liner. Grote internationale hit verzekerd!