Mikal Cronin verrast met fel powerpop optreden
Afgelopen oktober, tijdens de zeer gedenkwaardige two-day residency van Ty Segall in Het Patronaat te Haarlem, stelden Mikal Cronin en Shannon Lay zich dienstbaar op. Beiden maakten toen deel uit van Ty’s begeleidingsband. Er hingen evenwel her en der in de zaal posters die een gezamenlijk optreden van de twee in Bitterzoet aankondigden en gisteren was het dan zover, de twee Californiërs mochten laten zien wat ze zelf waard zijn. Leuke combi dus van twee artiesten die allebei al soloplaten uit hebben. Beiden stonden ook al eerder solo in Nederland op de planken, Shannon Lay eenmaal in Ekko bij le Guess Who. Afgelopen jaar stootte ze als beginnend folkie door met een plaat op Sub Pop. Mikal Cronin heeft al een heel oeuvre achter zijn naam, hem mogen we gerust een veteraan noemen. Je kan wel stellen dat zij up-coming is en hij reeds gearriveerd.
Geheel in het zwart gaat Shannon Lay gekleed, haar vuurrood geverfde haarlokken matchen mooi met de rood ‘gebrandschilderde’ ramen van Bitterzoet. Een zwart wollen mutsje ‘to top it off,’ zo bij mekaar een mooi plaatje. Al tokkelend begeleidt ze zichzelf op de elektrieke gitaar, waarbij ze ons lieflijk en feeëriek toezingt. Mij persoonlijk doet het niet zoveel, blasé geworden door de duizenden meisjes-met-gitaar die ik in de loop der jaren voorbij heb zien trekken. Maar hoor, het geroezemoes van het publiek verstomt naarmate het optreden vordert, meestal is het andersom! Shannon krijgt het volk stil en dat is een verdienste op zich. En dat doet me weer denken aan een uitspraak van Raymond van ‘t Groenewoud, onlangs in de Volkskrant. Dat ging over reacties op zijn muziek en het verschil tussen Nederlanders en Belgen. “Belgen zijn vaak stil maar Nederlanders zeggen: ‘hier wordt ik stil van.’ ” Hm, interessante vaststelling van ‘centenbakkie’ …
Vier solo LP’s heeft multi-instrumentalist Mikal Cronin nu op zijn naam staan. Ik fladder ze even in vogelvlucht met je door: na een duo-plaat met Ty Segall (Reverse Shark Attack, 2009) was het op zijn solo-debuut MCI nog een beetje zoeken naar een vaste eigen stijl. Op zijn tweede MCII slaagde hij daar wonderwel in. MCII is meer gefocust, het is een waar meesterwerk vol garagepoppareltjes, eentje die ik iedereen durf aan te raden. Het was naar aanleiding van deze plaat dat hij in de Ronda/bij le Guess Who optrad samen met een roedel Nederlandse blazers en strijkers (uit de Kyteman-stal). Helemaal goed uit de verf kwam dat niet aangezien er maar zeer beperkt de tijd was om te oefenen. Zijn derde plaat MCIII uit 2015 klinkt als een herhalingsoefening van MCII waarbij (door hemzelf gearrangeerde) blaas- en strijkpartijen voor meer variatie moesten zorgen maar die in werkelijkheid de gitaarrockliedjes soms nogal in de weg zaten. Op zijn meest recente plaat Seeker (uit sinds afgelopen november) pakt Mikal Cronin het anders aan. Met uitzondering van de vertrouwd klinkende single I’ve got a reason gaat het nu meer richting barok georkestreerde nummers. Het geheel klinkt nu meer uitgebalanceerd en volwassen, terwijl hij zich tekstueel nòg meer autobio graaft. Fraai uitgevoerd, een muzikale prestatie op zich, al beginnen de liedjes pas na een paar keer luisteren écht in de onderbroek te kriebelen. Dus dat is meteen een reden om halsreikend naar dit concert uit te kijken: zal Mikal Cronin zich ontpoppen tot een zwaar onderschat duivelskunstenaar of raakt hij verstrikt in zijn eigen muzikale ambities en moeten we halverwege beteuterd tot de keiharde conclusie komen met een deerniswekkende could-have-been van doen te hebben?
Nou, dat laatste blijkt geenszins het geval, Mikal Cronin is hier om te blijven! Vanavond krijgen we een uitbundige Cronin te zien, niets weerhoudt hem ervan om een powerpop-show ten beste te geven. Niks geen piano’s, strijkers of blazers, maar gewoon een felle, hardwerkende band. Verrassend is ook dat die band in een simpele bas-drum-gitaar/zang—triobezetting aantreedt. En ja hoor, hopla, daar heb je ze weer die verrekte associaties…, met The Jam, The Nerves, Wipers en Buffalo Tom…. En de Beatles, waren die ook niet met zijn drieën? Slechts 13 nummers krijgen we voor onze oren, alle 13 goed. Van elk album twee nummers, behalve van zijn laatste plaat, daar worden er zeuven van gespeuld, in uitgebeende versies welteverstaan. Met een frisgeknipt koppie staat Cronin frontstage zichzelf muzikaal te herontdekken. Terug naar de kern, back to the roots, zo lijkt het credo vanavond te zijn. Speciale vermelding is er voor de bassist, dat jong is een meester op zijn instrument en heeft een tweede stem om bij te likkebaarden.
En dat allemaal in precies dezelfde tent als waar hij vijf jaar geleden ook al stond. Dat feit lijkt hem in het geheel niet te deren, hij is allang dankbaar dat hij in Amsterdam mag spelen, net zoals toen. Een beetje schuchtere jongeman is Mikal Cronin altijd geweest, een gentleman in de klassieke zin des woords, en zo klinkt hij ook. Geen onvertogen woord komt er uit zijn mond. Leg een rotvlieg en een mooie nieuwe mepper voor hem neer en hij doet het beestje geen enkele kwaad . Sla hem op zijn muil en hij keert je glimlachend zijn andere wang toe. Mikal Cronin is eigenlijk veels te lief voor deze wereld. Het is nu aan de wereld om ook lief voor hem te zijn. Dus kom op nou Nederlandse zomerfestivals, ook al is hij al eerder langs geweest, omarm deze gozert!
Overigens, op 28 augustus a.s staat alweer een volgende optreden van Ty Segalls’s Freedom Band gepland. In Paradiso zal dat plaatsvinden, met wederom Mikal Cronin en Shannon Lay in zijn begeleidingsband. Het is dan hopsa jongelui, allebei terug in je hok!
Comments
Related Posts
Dylan Leblanc laat ons denken →
Gezellig wit boomeravondje met Nitzer Ebb en Front 242 →
Tropical Fuck Storm bijt, zuigt en schuurt dat het een aard heeft →
