Monster Magnet: geen reet meer aan!

Omdat we bij de Tivoli-popquiz nou eenmaal als prijsje drie toegangskaarten voor Monster Magnet hadden gewonnen, verzamelden we ons afgelopen maandag voor de beroemde groene deuren aan de Oudegracht. De lente hing in de lucht, er was flink veel volk op de been en de posters in de gang voor dit concert zagen er verdomd smaakvol uit. Kortom: hier hadden we wel zin an!

Vooraf was ik thuis nog effe snel wat wezen eten (rode kool met appelmoes en vleesvervangballetjes) en onderwijl had ik die grootse 12 inch uit 1990 nog even op de platenspeler gezeild. Alleen die titels al! : Lizard Johnny, Freakshop USA, Snake Dance, Nod Scene, Tractor, wow! … Ik zat er al meteen goed in, ja mede dankzij die rode kool verkeerde ik al meteen vroeg in de avond in hogere sferen.

Eenmaal binnen in Tivoli toverden we met opvallend veel gemak nog even wat early 90s herinneringen aan deze band voor de geest: hoe destijds de zuigende en hypnotiserende bluesy spacerock onze jongensharten naar hogere sferen trok, daarbij op sleeptouw genomen door magiër David Wyndorf, die met een sardonische grijns zijn karakteristieke druipsnor menigmaal vervaarlijk deed krullen. Ondersteund door strategisch ingezette rook- en lichteffecten wist hij in woord en gebaar moeiteloos een gevoelige snaar te raken, ook al was het vooral allemaal comic book fun natuurlijk .

Na een anoniem Japans voorprogrammaatje (alleen de titel van hun LP heb ik onthouden: Thy Kingdom Scum) was het dan tijd voor onze rockers uit Red Bank, New Jersey.

Meteen aan het begin van het optreden hadden ze wat technische problemen waarvoor we uiteraard alle begrip hadden. Vervolgens gingen ze rustig van start met wat doorsnee rocknummers, waarvoor we uiteraard ook alle begrip hadden. Maar na een nummer of vijf begon de twijfel toe te slaan: WANNEER KOMT HET NOU? Nou, HET kwam niet, het kwam nooit niet, kan ik je vertellen.

Frontman David Wyndorf (57 inmiddels, alleen hij is over van de oorspronkelijke bezetting) doet dan wel zijn uiterste best ons opnieuw te raken met magisch imponeergedrag, maar het komt gewoon niet meer over. Alle magie, alle souplesse, al het heilige vuur van weleer blijkt simpelweg uit deze band weggesijpeld. Magie? Die Wyndorf heeft meer weg van een AOW ‘er die zich erover beklaagt dat zijn uitkering niet op tijd is overgemaakt. Spinal Tap? Ja okaaay, maar dan wel een slechte parodie daarop.

In het persbericht had Tivoli ons 70s-metal vermengd met veel marihuana beloofd , hetgeen tot verslavende, lekkere stonerrock zou moeten leiden. Maar in werkelijkheid kregen we een opgewarmd prakkie waarbij de zorgvuldig gedoseerde psychedelica van weleer plaats heeft gemaakt voor simpele 2D-hardrock-met-veel-saaie-momenten. Samengevat: the magic is totally gone.