Motel Mozaique 2014 (dag 1)

Motel Mozaique, voor de 14e keer gehouden alweer, knalt meteen uit de startblokken op de vrijdagmiddag, en wel op de 7^e etage van dat enorme, gloednieuwe pandje “De Rotterdam” op de Kop van Zuid. Op die verdieping bevindt zich de foyer van het nieuwe Nhow-hotel. En dat hotel wil zich een beetje in de kijker spelen dus vandaar dat ze aan “placemaking”doen. Oftewel ze willen graag meewerken aan de 3voor12 sessies, een beetje promotie voor hun toko is nooit weg immers.

Maar ja, dan moet je gvd net EAGULLS uitnodigen! Deze Leeds-band staat er zo onderhand om bekend dat ze onnozele halzen van hun sokken blazen met zeer heftige, voortjakkerende emo-punk. Dat doen ze dan ook, maar de hotelmanager vindt het maar niks (oeps!) en laat dat weten ook, in het belang van de hotelgasten ofzo. Zodoende kapt de band kapt er noodgedwongen al na 10 minuten mee. Met een nóg heftiger gespeeld laatste nummer als afsluiter, dat wel.

Waarom doen EAGULLS mij toch steeds aan The Fall denken?

Twee acts die aangekondigd staan gaan niet door. WILD BEASTS druipen af, ze denken het technisch niet voor elkaar te krijgen een goed geluid neer te zetten. De ander, IJslander ASGEIR heeft afgezegd, hij is een beetje moe en wil zich helemaal concentreren op zijn optreden later op de avond. Watjes van de maand! De Engelse band The GENTLEMEN komen daarentegen wel opdraven maar daar waar zij het ene oor ingaan, daar gaan zij het andere weer uit.

De hedendaagse pop-pers lijkt het spoor volledig bijster door thans alles maar “psych” te noemen. Het is eerder een lekker vlot te gebruiken term dan een heldere genre-aanduiding, als je het mij vraagt. Ook het Boston-bandje QUILT wordt hieronder geschaard, waarmee ze tekort gedaan worden. Een leuke verassing is QUILT echter wel. Ze brengen relaxed voortkabbelende muziek dat in golfjes tot je komt. Veel lome gitaaruitstapjes met af en toe een tempowisseling om de aandacht erbij te houden. Des avonds zie ik ze nogmaals met een volledige set in de Schouwburg en dan weet ik het zeker: deze lui gaan diep, een beetje als Avi Buffalo een paar jaar geleden.

Quilt-heldin Anna Fox Rochinski (vocals, electric guitar, electric guitar, organ, piano, banjo), terwijl wat Temples op de achtergrond toekijken

Hype van dit eerste half jaar van 2014 zijn TEMPLES uit het Engelse plaatsje Kettering. In een interview met hen las ik over hun voorkeur voor specifiek de big beat van de Motown-sound. Op hun debuut-album is die voorliefde goed te horen. Het is een verdomd goeie plaat (doe jezelf een plezier en koop dat kreng!), al is het ook een erg geproduceerde plaat. Ik zat me dan ook vooraf af te vragen hoe deze band zich staande zou houden met relatief eenvoudige middelen. Welnu: ze zijn de 3voor12-test goed doorgekomen, een 10 met een griffel! Goeie muzikanten, goeie nummers, geen reden om te twijfelen aan hun integriteit, sharp looks, jong en veelbelovend. En het blijken ook nog eens echte mensen want ze lopen de hele middag relaxed rond, het ene biertje na het andere achterover slaand, terwijl ze toch echt nog een avondoptreden voor de boeg hebben.

Dat avondoptreden vindt plaats in de theaterzaal van het oude Lantaren/Venster. Dit keer heeft zanger James Bagshaw glittertjes rond zijn ogen gedaan alsof hij wil zeggen “Hello kids, ik lijk niet alleen op Marc Bolan, ik ben het ook!” Op de achtergrond een groot wit scherm, zodat alle aandacht naar de luitjes op het podium kan. Voor de muzikanten liggen een paar bakken met effectappatuur uitgestald, en daar wordt dan ook grif gebruik van gemaakt. Het moge duidelijk zijn: vanavond dient het geluid van de plaat gereproduceerd te worden. Nou ja, en dat doen ze dus ook. En goed…héél goed zelfs…. maar ik prefereer toch het ‘naakte’ middagoptreden. Zonder enige opsmuk indruk maken, dát is de kunst!

Van de week ruimde het NRC maar liefst twee pagina’s in om het Engelse bandje JUNGLE te pushen. Nou, ik zal je vertellen, ik hield het precies vijf nummers uit bij deze gasten. Slappe, blanke disco-pop-rock, het haar in een knotje, achtergrondzangers/essen-met-maniertjes, clichématig van a tot z, meer iets voor North Sea Jazz. Al met al niet veel beter dan wat er vroeger zoal op een gemiddelde Vrije Vloer-jamsessie ter plekke verzonnen werd. Wegwezen hier!

Opnieuw indrukwekkend daarentegen is het optreden van onze ontwapenende Canadese crooner SEAN NICHOLAS SAVAGE in de foyer van de Schouwburg. In een soort van Soft Cell-opstelling doet hij zijn hoogstpersoonlijke zang-perfomance, geflankeerd door de hip-bebaarde side-kick Julian Bozeman die wat simpel toetsenwerk doet en ritmes uit een boxje tovert. Sean – schoenen uit, op sokken, met lippenstift op- gaat tot het gaatje, raakt gevoelige snaren en schuwt daarbij het grote gebaar niet. Net als Cupido vuurt hij zijn pijlen op je af & ze raken je keer op keer recht in je hart. Het gekke is: net als in Barcelona en in Tilburg vorig jaar zit de ene helft van het publiek er ongeïnteresseerd doorheen te ouwehoeren terwijl de andere helft gebiologeerd aan zijn lippen hangt. Controversieel type dus? Op 18 mei komt hij naar Le Guess Who, overtuig jezelf!!