Naive Set en Grey Pants, twee keer naïef in het ACU
Onder het genot van een weldadig riekende putlucht speelden afgelopen woensdag in ACU twee bands, Grey Pants en Naive Set. Het zijn allebei tamelijk nieuwe loten aan de stam van de indie-nederpop, allebei nog wat onwennig spelend. De intieme, pretentieloze sfeer van ACU past daar uitstekend bij.
GREY PANTS is het nieuwe dingetje van het Haagse fenomeen Henk Koorn. Wie weet dat nou niet, al zowat 35 jaar speelt Henk in allerlei bands en bandjes. Zijn kracht is dat hij in al die tijd niets aan natuurlijke charme heeft ingeboet, en ook zijn op het oog kinderlijke onschuld en verwondering kleven aan hem als een neusbulletje onder een tafelrand. Nee, Henk is niet bepaald het prototype van een verzuurde AOW-er die met zijn scootmobiel expres soepblikken van de Jumbo omver kegelt, de tijd lijkt als het ware geen vat op hem te krijgen. Sterker nog, de stoppels op zijn kin weigeren hardnekkig om grijs te gaan glimmen, normaal gesproken toch een eerste indicatie van ouderdom bij vroege dertigers. Je kan dus wel zeggen dat onze Henk de eeuwige jeugd in pacht heeft en dat feit dames en heren, zal er mede de oorzaak van zijn dat hij in de buurt van de Hofvijver op een meiske is gestuit dat qua leeftijd hooguit 1/3 van zijn jaarringen telt. Hij mag deze Elke zelfs, zo vernam ik, zijn vriendin noemen en samen vormen zij nu het duo Grey Pants. Sommige mensen hebben daar een mening over en vinden zo’n leeftijdsverschil onkies en keren zich ervan af. Maar ik zeg: laat de liefde zoveel mogelijk opbloeien! Op de rotsen en in de duinen! In de speeltuin en in het ACU, overal!
Terwijl ik Henk zo bezig zie moet ik even terugdenken aan vorig jaar. Toen zagen we hem nog solo in Molen de Ster in de weer en eerlijk gezegd kwam hij toen nogal uitgeblust en zandzakkerig over. Maar zie nu toch eens wat de pure aanwezigheid van een jonge blom teweeg kan brengen in een ouwe knakkersziel. Als vanouds staat hij weer fris te shinen en te smilen, een T-shirtje hangt losjes om zijn jongenslijf. Muzikaal lijkt het een soort verstilde versie van Moldy Peaches wat ze spelen, een soort Mazzy Star met een Velvet Underground-tic, of anders wel een French for Rabbits met een gezonde dosis Gruppo Sportivo-lulligheid. Niets in Grey Pants set wijst op overdadig volume, op spierballengedrag, op herriemakerij of op andere fratsen. In plaats daarvan krijgt de fraaie, loepzuivere samenzang alle ruimte, slechts ondersteund door een akoestisch gitaartje en wat simpele fluistereletronica.
Met haar verschijning en voordracht weet Elke meer dan Henk de aandacht naar zich toegetrokken. Yep, ‘ontwapenend’ is het woord dat het meest past bij the Grey Pants, en dat geldt zowel voor hun muziek als voor de aan- en afkondigingen der nummers. Deze laatste zijn dermate charmant en onbedoeld origineel dat ze doen verlangen naar Nederlandstalige teksten in plaats van al die Engelstalige flauwekul. Ik bedoel, Henk en zij praten toch ook Hollands met elkaar als ze ’s ochtends samen giechelend aan een beschuitje zitten te knabbelen, wat is er dan logischer dan dat ze diezelfde prachttaal ook op het podium aanwenden?
Voor hoofdprogramma NAIVE SET liggen de kaarten wat anders want hun zangert is een volbloed Amerikaan. Met ook nog een Duitser in de gelederen is het dan ook voor de hand liggend dat hun liedjes in het Duits en Engels gezongen worden. Omdat deze band in Amsterdam zetelt en nogal wordt gehyped de laatste tijd, hield ik vooraf mijn hart vast. Ik wapende me tegen alweer zo’n vette-knipoog-act die allerlei onzinnige theaterattributen het podium opsleept (zoals bijvoorbeeld Indian Askin vorig jaar) alsof zij van de daken willen schreeuwen dat wij hen vooral niet al te serieus moeten nemen. Niets bleek echter minder waar, Naive Set is juist zo’n typisch no bullshit-bandje, kunst uit de school van Ruud Lubbers zeg maar. Goed zo, houen zo!
Een andere angst die ik had hing samen met hun plaatwerk, want daarop valt op dat de invloed van Ultimate Painting onmiskenbaar is. Ik zeg: met een beetje beïnvloeding is niks mis, maar met vet epigonisme des te meer en Naive Set beweegt zich op het randje. De kat op het spek binden kan dan een goeie exit-strategie zijn, en zo kon het gebeuren dat ze voor hun laatste plaat (die sedert enkele weken uit is) naar Londen trokken om uitgerekend met UP’s gitarist James Hoare opnames te maken. Hij produceerde het boeltje en tja, dan is het de hand van de meester die spreekt. Het resultaat is een stel prachtige, crispy opgenomen liedjes waar nog nadrukkelijker dan voorheen een UP-stempel op gedrukt staat.*
Maar hey zeg, dat is opmerkelijk, live in ACU valt die Ultimate Painting-connectie nauwelijks meer op. Plots hoor ik ook echo’s van the Outsiders en the Chills om de hoek komen kijken, om maar wat te noemen. Okay, de band komt wat stram op gang en het zaalgeluid werkt aanvankelijk niet echt mee. Maar als de organist een gitaar ter hand pakt en ik 3 x 6 + 4 = 22 trillende snaren tel ontstaat er een grandioos, transparant weefwerk van tegen elkaar opschurende en in elkaar overlopende gitaarpartijen. De remmen gaan dan gaandeweg los, de band toont karakter, het is dan alleen de muziek die telt. Uit de flessen poppen dan zomaar de geest van Television en de Velvets op, wat een goeie band!
Een detail misschien, maar hun merch-tafel wordt na afloop overlopen door het publieksdeel dat normaal gesproken tot de doelgroep van Omroep Max behoort. De marketing afdeling van Subroutine Records zou met dat gegeven mooi zijn voordeel kunnen doen.
* Ultimate Painting is sinds een paar weken geen band meer. Een vierde Lp werd wel opgenomen maar de band vroeg hun net nieuwe label Bella Union vriendelijk doch dringend om het niet uit te brengen. Ander, nog veel triester nieuws is dat Patrick Doyle, de drummer van Veronica Falls deze week overleed, in die groep was hij het bandmaatje van James Hoare.
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
