New Build houdt zich in
Iedereen die de afgelopen 25 jaar weleens een dancing heeft bezocht weet dat het dancenummer, net als de rock+rollsong, volgens een vaste formule is opgebouwd. Waar de rocksong de opbouw couplet, couplet, refrein, couplet, brug, refrein, refrein heeft, werkt het dancenummer altijd naar hoogtepunt toe. De mate van uitstel van dat hoogtepunt draagt evenredig bij aan de mate van beleving ervan. Net als bij de geslachtsdaad dus eigenlijk. Met het verschil dat een dansnummer met gemak meerdere hoogtepunten kan hebben, hetgeen de gemiddelde man niet gegeven is. Dat verklaart meteen waarom zij zo dominant aanwezig zijn in de dansmuziek.
Waarom schrijf ik dit? O ja, ik moest daaraan denken tijdens het concert dat de Britse band New Build afgelopen vrijdag gaf in Bitterzoet. Die band bewees namelijk het uitstel-uitstel-hoogtepunt-spel uitstekend in de vingers te hebben. Zozeer zelfs dat het concert meer uit uitstel bestond dan uit hoogtepunten. Nummers begonnen meestal kabbelend om vervolgens langzaam, onder luide aanmoediging van het publiek, toe te werken naar een climax.
Helaas was die climax dan vaak wat aan de korte kant. Tot een volledige en bevredigende ontlading kwam het eigenlijk niet. Misschien lag het aan het vroege tijdstip van het concert (vóór half 11 stonden we weer buiten), misschien was de band in een introspectieve bui, in ieder geval voelde je dat de band in staat is een zaal (of een festivalterrein) helemaal op zijn kop te zetten. Maar dat deden ze vrijdag dus niet.
De ruggengraat van New Build (ongetwijfeld vernoemd naar het eerste album van 808 State) bestaat uit doorgewinterde podiumbeesten Al Doyle (LCD Soundsystem en Hot Chip), die vrijdag een of andere reden gekleed ging in een slagersjas en Felix Martin (Hot Chip). Het duo werd bijgestaan door percussioniste Joy Joseph, die speciaal voor mij haar steeldrum had meegenomen. In de studio werkt de band samen met nog een hele waslijst Britten die hun staat van dienst in de dansmuziek allang hebben bewezen. Je kan dus gerust spreken van en zgn. supergroep.
Nieuw plaatje
De set bestond vrijdag op één nummer na uit nieuw werk. Dat is gedurfd, want het nieuwe album Pour It On is nog maar net uit. Zoals gezegd werd het nieuwe werk met enthousiasme begroet, maar het ene nummer van voorganger Yesterday Was Lived And Lost zorgde voor net iets meer beweging op de dansvloer. De nieuwe plaat verschilt trouwens best wel van de eerste. Daarop was het geluid van de band maar met moeite te onderscheiden van dat van Hot Chip. Op de nieuwe plaat gaat de koers meer richting spacerock uit het West-Duitsland en Groot-Brittannië van midden jaren zeventig. Het gitaargeluid van Al Doyle klonk op bepaalde momenten zelfs precies zo als dat van Steve Hillage in zijn hoogtijdagen. Je raadt het al: drugs waren niet nodig om in hoger sferen te geraken.
Lekker concertje dus, maar het kan wilder. Zou leuk zijn als de directie van een of ander festival deze band eens programmeert om een uurtje of drie in de ochtend. Dak gaat er geheid vanaf.
Comments
Related Posts
Dylan Leblanc laat ons denken →
Gezellig wit boomeravondje met Nitzer Ebb en Front 242 →
Tropical Fuck Storm bijt, zuigt en schuurt dat het een aard heeft →
