Nieuwe plaat van Fat White Family voor 85% gereed (en Bez houdt zijn jas aan)
Fat White Family, hoe zou het daar dan mee zijn? Drie jaar geleden verscheen hun laatste plaat (Serf’s Up). Dat was voor hun doen een enorm succes (nummer 17 in de Britse hitlijsten, mensen). Maar daarna was het heel erg stil. Er was een grote wereldtournee gepland om het succes van die derde plaat te vieren, maar ja: corona… Van het meest zichtbare lid van de familie, Lias Saoudi, weten we dat hij niet stil heeft gezeten. Mede van zijn hand verscheen dit voorjaar zowaar een boek. En afgelopen zaterdag kwam hij daarover vertellen op Crossing Border. Wij waren er natuurlijk bij.
We schrijven “mede van zijn hand”, want Lias boek, dat trouwens Ten Thousand Apologies, Fat White Famly And The Miracle Of Failure heet, kent namelijk nog een auteur. Die tweede auteur is Adelle Stripe. Zij is degene die van de verhalen van Lias een boek heeft gecomponeerd. Meer over haar later, want eerst willen we het eventjes over dat boek hebben.
Ten Thousand Apologies kwam uit in februari van dit jaar en werd een kleine bestseller nadat The Independent en The Guardian er lovende kritieken over begonnen te schrijven. Die lof is helemaal terecht. Het boek leest als een schelmenroman over een stel vagebonden die zonder enig doel of duidelijke ambitie door muziekland struinen. Daarbij zien zij geen enkel cliché over het hoofd. Er zijn ruzies in de band, er is flink wat gebruik van alcohol en drugs – met bijbehorende gevolgen (meer ruzie in de band, bijvoorbeeld), bandleden gaan aan de crack, bandleden gaan in de rehab, er zijn langbenige filmstervriendinnen, er is impotentie, er is misbruik van de vrijgevigheid van een beroemde fan (jeweetwel: Julian Lennon) , managers komen en gaan, er wordt gepoept en geaarsvingerd op het podium, bandleden worden onderweg vergeten en moeten maar zien hoe ze bij het volgende optreden komen… Nou ja, de lijst is dus lang.
Maar het boek is ook een liefdevol geschreven portret van twee broers (Lias en Nathan) uit Algerije, die deels opgroeien in Ierland en deels in Yorkshire en uiteindelijk hun vleugels uitslaan in Londen en daarna, via hun band, in de wereld. We komen van alles te weten over de familiegeschiedenis van de broers en hun zoektocht naar een plek waar ze zich wel thuis voelen. Lange tijd is die plek de ondergrondse kraakscene van Londen die zich verplaatst van de ene opknapbuurt naar de andere – achtervolgd door de onverbiddelijke en onstuitbare gentrificatie van de stad. De gruizige kraakpanden in Shoreditch waar bandleden tien jaar nog gratis sliepen, zijn tegenwoordig luxe appartementen, met dito huurprijzen. Datzelfde geldt voor Brixton, dat daarna hun hangout was.
De bijzondere familiegeschiedenis en de (daarmee verbonden) idiosyncratische aard van de broers geeft extra diepte aan alle schelmenstreken. En er is introspectie. Tussen de beschrijving van alle strapatsen door bespiegelt Lias af en toe op zijn eigen handelen. En met terugwerkende kracht is er best het een en ander waar hij niet zo trots op is.
De stijl van Adelle Strips zorgt ervoor dat dit niet de dertiende in het dozijn muziekbio’s is. Adelle schrijft ook romans en behandelt het levensverhaal van Lias en zijn makkers op die manier. Als een roman. Je snapt: wij van De Kettingzaag zijn fan en raden je aan om dit boek op je verlanglijstje voor sinterklaas of kerstman te zetten.
Maar afgelopen zaterdag kwamen Lias en Adelle dus over hun boek praten bij Crossing Border in Den Haag. Dat leverde een aantal nieuwe inzichten in over het boek in het algemeen en de totstandkoming ervan in het bijzonder. Het duo werd in een bovenzaaltje van theater Korzo geïnterviewd door hun uitgever Lee Brackstone. Die Lee is de baas van White Rabbit Books en geeft nog meer interessante muziekboeken uit. Wij noemen hier het nieuwe boek Buzzin’ over sambaballenman Bez (ook aanwezig bij Crossing Border), Tenement Kid van en over Bobby Gillespie, Remain In Love van en over Tina en Franz van The Tom Tom Club en Oh Yes, Oh Yes van en over Carl Cox. Geen kleine meneer dus, die Lee.
Maar wat kwamen we nu te weten bij dat interview? Nou, allereerst hoe het duo te werk ging. Lias en Adelle bleken elkaar geregeld gebeld te hebben (het was immers corona). Lias vertelde dan over zijn belevenissen en Adelle luisterde en noteerde. Adelle vertrouwde ons toe dat ze zich daarbij vaak een soort doctor Melfi (jeweetwel van The Sopranos) voelde. De verhalen moesten Lias blijkbaar van het hart. Een boek schrijven als therapie, het komt vaker voor.
Een goed gesoigneerde Lias liet ons weten niet langer de wildeman te zijn die hij in het boek soms kan zijn. Poep gooien naar het publiek, zingen met vingers in zijn aars of publieke pijperij is er niet meer bij. Het aanwezige boekenpubliek slaakte een kleine zucht van opluchting. Uiteraard vroeg de interviewer Lias wel om toch vooral even dat stukje uit het boek dat over de poep gaat voor te lezen. Lias bleek toen, naast een goede zanger, ook een goede voorlezer te zijn. In alle rust, duidelijk articulerend en met licht Ierse tongval nam hij ons mee het verhaal in. En dat klonk heel fijn. Onze tip voor hem: spreek zelf de luisterversie van het boek in. Luisteraars zullen aan je lippen hangen.
Het gesprek kreeg een iets andere wending toen de interviewer Lias naar de relatie met zijn moeder vroeg. Lias gezichtsuitdrukking werd ineens een stuk serieuzer en hij bleek niets dan ontzag en dankbaarheid te koesteren voor de vrouw die hem ter wereld heeft gebracht. Wildemannen van de popmuziek blijken kleine knullen bij de gedachte aan hun moeder. Best schattig was dat. We kregen ook nog een nieuwtje te horen. Na de vraag hoe het ervoor staat met de nieuwe plaat van Fat White Family, zocht Lias de blik van bandlid Alex White, die ook in de zaal aanwezig was. Alex schatte dat de plaat toch wel voor zo’n 85% gereed was. Lias leek blij met dat antwoord en accepteerde het welwillend. Onze berekening wijst uit dat de plaat dan ongeveer over jaar wel zou moeten uitkomen. Wij verheugen ons er alvast op.
Lias was er trouwens niet alleen voor dat ene interviewtje naar Crossing Border gekomen. Hij trad ook op. Niet met Fat White Family, maar wel met het Lias Saoudi Ensemble. Het lijkt erop dat Lias dat ensemble speciaal voor de gelegenheid van het boek bij elkaar heeft gebracht. Het bestaat naast Lias en Alex White uit drie dames die zingen, viool en dwarsfluit spelen en waarvan er een steeds erg verliefd naar Lias zat te kijken. Wij vermoeden dat het zijn vriendinnetje is, want we zagen haar de verdere avond vaak aan zijn zijde. In zijn ensemble blijkt Lias een crooner die ons sfeervolle ballades brengt. Associaties met een J. Brel of een B. Ferry zijn nooit ver weg. We hopen dat Lias dit werk snel op een plaat gaat zetten, want het klinkt retegoed. Een zeer smaakvolle cover van Waters Of March (of Águas De Março) van Antônio Carlos Jobim valt niet eens als zodanig op tussen het eigen materiaal.
De hele avond kwamen wij Lias daarna op allerlei plekken in Korzo nog tegen. Dan weer stond hij buiten te praten en te roken met andere bezoekers, dan weer was hij aan het signeren, dan weer stond hij samen met ons te luisteren naar een bijna onverstaanbare Bez, die over zijn eigen boekje aan de tand werd gevoeld. Na afloop van dat gesprek met Bez hoorden wij hem tegen de-vrouw-die-vast-zijn-vriendinnetje-is zeggen: “That’s Nathan in thirty years”. Nou ja, die typering kregen we er dus gratis en voor niks bij.
Bez was dan wel moeilijk te verstaan, maar van wat wij van het gesprek met hem begrepen, moet zijn nieuwe boek ook erg interessant zijn. Het focust niet zozeer op zijn jaren met Happy Mondays (daarover is er al een boek), maar meer op wat daarna gebeurde. En dat is voorwaar geen kattenpis. Bez blijkt er meerdere levens op na te houden. De ondertitel van het boek is niet voor niets The Nine Lives Of A Happy Monday. Afgaande op wat wij wisten te ontcijferen uit het gesprek gaat het over:
- zijn motorongeluk, waarbij hij slechts een kans van 25% voor overleven had;
- zijn ervaringen als bijenhouder;
- zijn ervaringen als recreatief drugsgebruiker (opvallend: de enige werkelijk geestverruimende ervaring had hij tijdens een weekje Vision Quest – een inwijdingsritueel van indianen, waarbij geen enkele drug in het spel komt);
- zijn innige vriendschap met Shaun Ryder;
- zijn ervaringen als televisiester in realityshows;
- zijn avonturen als actievoerder tegen fracking.
Net als de muziek van Happy Mondays blijkt het leven van Bez dus nogal eclectisch. En dan verstonden wij er nog maar ongeveer een kwart van.
We sluiten af met een lezersvraag. Die luidt: waarom houden Britten zo graag hun jas aan binnenshuis? Ons viel namelijk op dat zowel Bez als Lias voortduren rondliepen in een jas. Een dag eerder bleek ook schrijver DBC Pierre (weliswaar een Ier, maar toch) de hele avond niet uit zijn jas te zijn geweest. En dan bedoel ik met “jas” geen colbert of trainingsjek, nee: een dikke winterjas. Een waarmee je zonder problemen de Mount Everest op kan. Ze dragen die jas heus niet omdat Korzo niet wilde stoken vanwege Poetin. Ikzelf had het namelijk behaaglijk warm met mijn hemdsmouwtjes opgestroopt. Je ziet het trouwens vaker bij Britten. Ik noem als voorbeeld de naam van Liam Gallagher. Maar ook in stikhete concertzaaltjes zie je menig Brit met van die hele dikke parka’s aan. Is het een modeding? Zijn ze het zo gewend omdat ze in Groot-Brittannië je jas jatten zodra je hem uittrekt en ergens ophangt? Zijn Britten gewoon kouwelijker dan wij van het vasteland? Theoriëen, hypothesen of aanwijzingen zijn welkom in de commentaren hieronder.
Comments
Related Posts
Balle in me buik: de nieuwe Fat White Family is uit →
The Moonlandingz in Paradiso: veel meer dan een zootje ongeregeld! →
Oogst 2016 →
