Nobunny: bij de konijnen af, die gozer

Tentje dB’s had gisteren weer eens een bijzonder programma: twee Amerikaanse bands op Europese tournee, met als interlude een lokale meidenband. Als dat maar goed gaat! Lees en huiver.

POOKIE AND THE POODLEZ. Je zal het geleuven of niet maar deze band zag ik vorig jaar al eens aan het werk in het verre Californie. Op het Burgerama festival aldaar bleken ze een verfrissende verrassing, te midden van bakkenvol meer serieus gitaargeweld. Dus mooi dat ik gisteren stipt om 20.45 uur vooraan stond voor een potje herbelevenis.

pookie
Pookie in USA, 2015

pookien
Pookie in Holland, 2016

Welnu, van de bezetting van vorig jaar blijkt alleen de zanger over te zijn, de waanzinnig coole gitariste ontbreekt helaas. Maar maakt niet uit, de Poodlez-sound is nog volledig intact. Zagen de Ramones er al uit als stripfiguren, de Poodlez gaat nog een stap verder en klinken ook zo. Gitaren worden bespeeld met de ongeremde gretigheid van een stel bipolaire kinderen die net zijn losgelaten in KidZcity. Zijn tekstjes blaat de zanger in de hoorn van een geel plastiek kindertelefoontje, en aldus vervormd klinkt hij als Daffy Duck-on-dope. Maar wel verdomd aanstekelijke liedjes hè. Om 21.00 uur is het alweer voorbij, een kwartiertje is precies lang genoeg voor deze mini-Toy Dolls.

In een soort van sandwichformule is het daarna de beurt aan de Utregse MOJITAS. Drie jonge, stoere, gestroomlijnde rockchicks maken hun podiumdebuut, al deed de drumster al de nodige ervaring op als stand-in bij John Coffey. ‘Mojitas zijn baas’ staat er sinds gisteren op mijn innerlijke pleemuur gekalkt, want de dames laten zien niet voor een kleintje (topjes van duim en wijsvinger vlak bij elkaar, knipoog, gegiechel) vervaardigd te zijn. Zie ze daar staan: de bazin van Plato op zang/gitaar is gewoon de 21-eeuwse reïncarnatie van Joan Jett; de bazin van de dB’s-bar op bas klinkt zo steady als een 50-litervat bier terwijl Baas op drums ook zeker haar best doet. Er zit nog wat spanning op vanavond, de meervocalen powerpop (compleet met Abba-covertje) knalt er lekker uit, al mag wat mij betreft de onderbuik nog wat voller midscheeps geraakt worden.

mojitasss
Mojitaas zijn baas

(Oh ja, na afloop dacht ik voor slechts vier euro een vinyllen ep-tje gekocht te hebben. Maar thuisgekomen keek ik vreemd op joh, het blijkt slechts een fophoes met een downloadcode erop geplakt. ‘Ik weet wel, het is hun goeie recht, de nieuwe tijd, net wat u zegt,’ Die duivelse Wim Sonneveld verwoordde het toch maar goed!)

mojjjit
Een ode aan de downloadcode

Daarna neemt de USA het stokje met NO BUNNY weer over. Na de Burger Records-avond van vorige week, ook in dB’s, krijg je soms het idee getuige te zijn van een nieuwe, verontrustende ontwikkeling in de popmuziek. Want terwijl de wereld in brand staat komen de kids uit de omgeving van Californie (tegenreactie?) met louter kinderlijke, cartooneske en gewetenloze homo-pretpunk. Pookie and the Poodlez, Cumstain, Shannon and the Clams, Hunx and his Punx, Seth Bogarth, No Bunny… voor de oorlog in Syrië moet je vooral niet bij hun zijn. Waarschijnlijk hebben ze er zelfs nog nooit van gehoord!

Nobunny (of No Bunny) is het alter-ego van Arizona-zoon Justin Champlin. In zijn eentje heeft hij al een hele stoot platen uitgepoept, terwijl zijn begeleidingsband voortdurend van samenstelling wisselt. In de USA is No Bunny (of Nobunny) al geruime tijd een succesnummer in de ondergrondse sien, dus dit eenmalige NL-optreden mogen we beschouwen als een unieke gelegenheid om het allemaal met eigen ogen en oren uit te checken. Gedurende het hele optreden heeft het kwartet konijnenmaskertjes op en aan dat gimmick wordt straf vastgehouden. Ook aan de dames is gedacht vanavond want Nobunny zelf heeft zijn onderlijf afgetopt met slechts een spannend HEMA-slipje.

nobbb
Nobunny in dB’s

Hij zingt met veel overgave en onderwijl springen zijn drie begeleiders als een bende konijnen wild in het rond. Niet moeilijk is het om in hen de drie Pookie + Poodles te herkennen. Qua liedjes kunnen we kort zijn: zeer aanstekelijke, punky garagerock, het zijn allemaal korte konijnenkeutels die in een razend tempo voorbij vliegen. De kat-uit-de-boom-kijkhouding van het publiek versus het wat geroutineerd aandoende podiumgedrag der bunnies zorgt lange tijd voor een patstelling, maar zie, tegen het eind komt de geest alsnog uit de fles en gaat de zaal los. Na de uitsmijter “Nobody But Me’ van The Comedown (sorry van The Human Beinz, sorry van de Isley Brothers) zien we acht bunny-oortjes en vier bunny-staartjes dartel richting kleedkamer huppelen. Zo, hebben we dat ook weer gehad. Verdomd geinig om een keer meegemaakt te hebben dit, maar een tweede keer? Hm, laat maar.

nobun gron
‘Nobunny but me’ in Groningen, een jaar of zes geleden: zelfde onderbroekje, lekker fris zeg!