Nog één keer dan: Le Guess Who, part 4
Brandende kwestie van vandaag is: zouden alle K-Zaag lezers Bramster’s Spotify-playlist uit de post van eergisteren gecheckt hebben? Zo ja, goei! Zo nee, foei! Het is een mighty impressive opsomming geworden van koud 12 maanden K-Zaag music, een feestelijke orgie aan sounds, een marathon van 212 nummers, uitgesmeerd over 12 uur speeltijd. Een wilde aanrader is het, kortom (BNN-stemmetje:) DURF JIJ DEZE UITDAGING AAN?
Veel minder belangrijk was het Le Guess Who festival (geintje…). Daarvan liggen nog wat -om met Karel Emerald te spreken- verknipte rest-impressies over de vloer verspreid, en die behoeven dringend publicatie. Ok, hier gaan we weer, bij wijze van lekkere mosterd na de maaltijd:
Deerhoof op LGW (fotograaf wenst anoniem te blijven)
Het hoogtepunt van het hele festivalletje was misschien toch wel DEERHOOF uit San Fransico in de grote zaal van Tivoli. Het programmaboekje had het niet beter kunnen omschrijven: They’re colourful, weird, cheerful, ingenious and crazy all at the same time. Het is maffe artpunk wat ze spelen, nummers springen alle kanten op, een drummer waakt ervoor dat conventionele songstructuren permanent aan gort gespeeld worden. Deerhoof roept bij vlagen de hoogtijdagen van (Mark) Kramer in herinnering, de weirde hakkelpunk uit de wilde, late jaren 80 met bands als Bongwater, B.A.L.L. en Gumball, wie kent ze nog? Maar een franke collega van mij vond Deerhoof juist weer niks (‘het leek wel of ze alle vier een verschillend nummer speelden”), dus zo zie je maar weer: opinions are like assholes, everybody has one.
THULEBASEN een Dênskä band uit KØbenhågn, 1 drummer + 2 gitaristen. De gekte van de clip (op de GLW-site) blijft volledig achterwege, jammer. Het is (boer Aad-stemmetje:) in wezen vrij traditionele gitaarrock inclusief solo’s, waar overheen wat verstrooiing uit een doosje gesmeerd wordt. Maar evenzogoed prima genietbaar hoor. De drummer drumt als een drummachine, waarschijnlijk mept hij gewoon mee met de beats in zijn oortje. Leuk optreden, is goed op zijn plek in het ACU waar al vele honderden beginnende, dwarse & sympathieke gitaarbands hen voorgingen. Oftewel: wel goed maar niet memorabel, snoepje van de nacht.
Naytronix op LGW (fotograaf wenst anoniem te blijven)
Andere band in ACU betreft de frisse electro-funk van NAYTRONIX uit Oakland, Cailfornia. Kwartetje doet zijn best, het publiek ook, maar de gewenste gezamenlijke trip komt niet van de grond. Daarvoor pakt hun dance-pop net iets te braaf uit waarbij (tromgetroffel, popjournalisten-cliché numero uno:) het scherpe randje ontbreekt. Al met al zeg ik dan ook: Naytronix? Geef mij maar een plaatje van Mantronix! Misschien moeten ze gewoon in de leer bij DJ Fitz, die de pauzemuziek verzorgt. Errug tof namelijk!
En dan waren er ook nog de Brooklyn-ladies van PRINCE RAMA. Met hun knappe koppies vol met glitterstof beplakt, was het even queer-disco op volle toeren. Zaaltje op zijn kop, dames in euforie. Maar zo gauw het begon, zo gauw was het ook weer afgelopen. De dames zaten snel na het optreden achter hun spullenkraampje maar moesten met lede ogen toezien hoe het publiek het zaaltje uitstroomde zonder iets noemenswaardigs uit hun stand te kopen. Leuke maar vluchtige pop dus.
Prince Rama (foto is niet uit ACU hoor)
Diezelfde vluchtigheid kenmerkt het UK-duo PEEPHOLES. ook in ACU, een cool optreden, volledig in echo-klanken gehuld. Maar een paar dagen later staat geen der K-zaag redactieleden er iets nog van bij! Wellicht lag dan aan de die bliksemse bio-biertjes, waar iedereen steeds mee kwam aanzetten… Wat nog wel scherp voor de geest staat is een overjarige hipster die steeds tussen de nummers door “peepholes are peepholes’ bralt, naar het bekende deuntje van Dep. Mode, haha.
Ok, ik geef hier nu even het stokje over aan de Bramster, die zo zijn eigen hang-ups heeft:
Laatst hoorde ik een podcastpresentator THE SOFT MOON hartgrondig roemen om hun “verschrikkelijk ongezellige” muziek. Overdag bij daglicht kan ik die redenering volgen, maar diep in de nacht, als fatsoenlijke mensen liggen te slapen, is alles anders. Dan geeft deze band, precies als een zorgvuldig geroosterde paprika, zijn geheime smaak prijs. De heren (?) van LGW hadden dat goed begrepen. Vonden de organisatoren van Primavera Sound nog dat ze de band best om vijf uur ‘s middags konden programmeren, in Utrecht is het dus twee uur in de AM in De Helling. The Soft Moon voelt zich zichtbaar en hoorbaar in zijn element op dit tijdstip. Bijna volledig aan het oog onttrokken door duisternis en mist werpt de band alle schroom van zich af en laat het door Suuns in slaap gewiegde publiek een geurig poepie ruiken.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=KD4ji-lokKM]
Je krijgt wel mooie effecten in je fillempies als die geile stroboscopen aangaan
Helaas is dat publiek wel erg hangerig. Nu duurt het natuurlijk een paar nummers voor je ontdekt wat voor een fantastische dansmuziek de heren uit San Fransisco in hun geluidsmuur hebben verstopt. Maar als het kwartje eenmaal gevallen is, dan hoor je natuurlijk volledig los te gaan en de ballen uit je broek te dansen. Helaas zit dat er niet in. Twee jonge hipsters probeerden de dansvloer nog wat in beweging te krijgen, maar het is tevergeefs. LGW is misschien net teveel een festival voor jongens met moeilijke brillen in het algemeen, en muso’s in het bijzonder. En voor hen geldt, net zoals de grote dichter H. Van der Lubbe al eens over muzikanten rijmde, dat ze niet dansen. Jammer hoor…
Ok, nou ik weer:
Het wemelt weer eens van de mooie meisjes in Ekko als de Canadees MAC DEMARCO het podium betreedt. Ja, je kan zeggen wat je wil over de meisjes, maar ze hebben een feilloos gevoel voor waar ze wezen moeten als er weer eens een knappe gitaartokkelaar de stad aandoet. Die Mac DeMarco-band heeft daarnaast ook nog eens een zeer fijne neus voor fraaie popliedjes & subtiel gitaarspel, dus de meisjes hebben nog gelijk ook.
Speciaal voor de meisjes out there: deze poster zat bij de LP
Maar zouden de meisjes ook gezien hebben dat die Mac een dwangmatig boeren latende bierdrinker is, die ook nog eens grof in de mond is? Dat er onder zijn oversized boerenkinkelblouse de beginselen van een bierbuik opdoemen? Ik betwijfel het, betoverd als ze zijn door zijn verschijning. Tja, foute mannen en leuke meisjes, dat gaat nu eenmaal altijd heel goed samen, lees de moordberichten in de krant er maar op na….
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=YAik_ANoryU]
Die zelfde middag in het Mirliton Theater….niks mis mee om op de nuchtere maag te moeten spelen… terwijl Tineke Schouten vanaf de muur goedkeurend meekijkt
Ondertussen gaan links en rechts de fysieke geluidsdragers grif van de hand. Opvallend dat er vooral veel vinyl wordt verkocht. Tijdens de Fuzzbox is er gedurende de hele dag zelfs een zeer levendige handel daar achterin de Spiegelzaal, het lijkt de Platen- en CD-beurs in de Jaarbeurs wel… Hoe vind je trouwens mijn LGW-vinyl aankopen?
Comments
Related Posts
Gus Dapperton kan de volgende keer beter met de toegift beginnen →
Alex Cameron: de Bruce Springsteen van de indiepop →
Ik ga op vakantie en neem mee #3 →
5 Responses to Nog één keer dan: Le Guess Who, part 4