Nog even nakaarten over Ty Segall, in tekst en foto’s

Hét evenement van het jaar, of misschien wel van het decennium, dat moet voor Patronaat de ‘two day residency’ van Ty Segall zijn geweest. Immers alle ogen waren nu eens op de Zijlsingel 2 gericht. Volle bak ook, met name op vrijdag barste de tent uit zijn voegen en ook voor het welzijn van de biertap hielden wij ons hart vast, het arme ding maakt overuren. Maar wat vonden we er inhoudelijk van? Eerst maar eens kijken wat de dienstdoende Kettingzaagfotograaf Peter ervan vond, dan hoor je het ook eens van een ander! Hij krabbelde na de eerste avond op zijn fb-pagins:

‘In de wereld van vandaag waar alles zo kortstondig lijkt, weten weinig muzikanten een referentiepunt te creëren dat nog tientallen jaren zal worden onthouden. Het geval van Ty Segall is er één van. Met meer dan dertig studio-releases in de laatste 10 jaar is hij al op een leeftijd van 31 jaar een van de meest productieve muzikanten ooit! Zijn taak is om een groot deel van de muziek van de afgelopen 60 jaar – garage, punk, psychedelica, glam, noise, folk, hardrock, blues -, te mixen en een geluid te verkrijgen dat, ondanks de duidelijke invloeden, heel persoonlijk klinkt. Zijn intuïtie voor riffs en melodie en zijn vermogen om zichzelf te omringen met uitstekende muzikanten, maken samen een meer dan perfecte formule.
De tweepunter start vanavond met een uitgebreide set van laatste album “First Taste”, die merkbaar niet die snaren raken waar andere platen dat wel doen. Publiek applaudisseert beleefd op de ietwat experimentele songs maar als eenmaal het “echte” werk van “Melted” wordt ingezet, slaat binnen no-time de vlam in de pan. Vooral in de moshpit is het een doldwaze boel en zichtbaar genieten de bandleden van wat ze teweegbrengen. Na ruim anderhalf uur, inclusief toegift, komt de razende trein tot stilstand en rest een benauwde geur van zweet en schraal bier. Geweldig was het!’

Dat is raak gezegd allemaal. Heb ik daar nog wat aan toe te voegen? Hm ja, een beetje nog. Op een paar issues ga ik nog even dieper in, duik je effe mee?

De stijlbreuk:

Op beide avonden is halverwege een stijlbreuk duidelijk merkbaar. Zijn laatste LP ‘First Taste’, die op beide avonden als eerste en in zijn geheel uitgevoerd wordt, is een enorme muzikale prestatie, er wordt naar hartenlust gemusiceerd door het zestal op het podium. Als dat voltooid is is het even 10 seconden drinkpauze en neemt Ty zijn fuzz-gitaar ter hand. Daarna is het garagerock-a-gogo en barst het los. De meute komt in beweging terwijl de Patronaat-vloer solidair meedeint. Ook het zaallicht is dan plots niet langer statisch en monochroom rood, maar plots uitbundig, alsof de band het twee-ledige van het concert zo bewust wil benadrukken.

De band I:

In hoefijzervorm staat de band opgesteld, met Ty rechts vooraan. Hij heeft van de zes de meeste bewegingsruimte toebedeeld gekregen, hetgeen ook wel logisch is want behalve dat hij zo zijn ‘guitar moves’ kan maken staat er ook speciaal voor hem een tweede drumstelletje opgesteld. Alleen al aan de blikken die men onderling uitwisselt is wel te zien dat iedereen volledig in dienst speelt van Ty. Bovendien lijken ze daar veel lol in te hebben. Nee, in deze band is er niemand die de hoofdrol van Ty wenst te betwisten. Het oogt als een devote familie en van deze familie is hij tegelijkertijd de richtinggevende vaderfiguur als het jongste onhandelbare zoontje dat precies doet wat hem op dat moment invalt. Bij tijd en wijle zet hij zijn gitaar opzij en gaat een partijtje zitten montessoridrummen, terwijl de andere bandleden instemmend glimlachend de boel muzikaal omlijsten.

Van boven naar beneden: Charlie Mootheart, Shannon Lay, Mikal Cronin.

De band II:

Ongelooflijk wat een klasbakken staan hier toch verzameld, wat een muzikaliteit! Er staan er sowieso vier die uitstekend kunnen zingen. Als je alleen al nagaat wat er bijvoorbeeld links van het podium aan kwaliteit op een rijtje staat te zwoegen: Mikal Cronin, de man die binnenkort met zijn vierde soloplaat komt, de man die in de toerbus liever partituren uitschrijft dan met opgepikte fangirls rommelt. Daarnaast Shannon Lay, vanwege haar rode sluikhaar en mosterdroze broekpak mag ik haar ‘het wortelvrouwtje’ noemen. Zat voorheen in The Deers, maakt nu eigenzinnig folky solospul. En dan Emmett Kelly, ook al een folky. De man van de Cairo Gang en talloze andere projecten. Was bijvoorbeeld in een eerdere, veel meer verfijnde setting al actief met Bonnie ‘Prince’ Billy. Can you believe it, met hem deed Emmett een jaar of vier terug nog een heuse kerkentour door Nederland!

Eerste deel:

Kom ik nog even terug op het eerste gedeelte van het concert. Het leek wel een soort uptempo free jazz gebeuren, waarbij Ty er a la Max Roach het ene na de andere staaltje trommelkunst uitgooit. Je moet ook goed opletten want er wordt voortdurend van instrument gewisseld waarbij er ook exotisch spul aan te pas komt, een soort Arabisch aandoend snareninstrument en dito slangenbezweerdersfluit bijvoorbeeld. Als ik het goed heb hoor. Aan de andere kant swingt deze bonte ketelmuziek niet echt out of the pan, het is eerder luistermuziek. Ondanks vaart en volume, want die zijn immer hoog. Soms zwaar en log ook, vanwege twee basgitaren. Het verstilde, meer Beatle-esque nummertje ‘Ice plant’ is een duidelijke uitschieter.

Tweede deel:

Deel 2 voelt een stuk vertrouwder, Ty op scheurgitaar, dat gaat er in als koek, daar lusten we wel pap van (koekjespap?). Echter, zes man die dit soort garagenoise maken is wel wat veel van het goede. Ik bedoel het toestenwerk van Ben Boye verzuipt hoorbaar in dit geweld, en ook de meer subtiel bedoelde akoestische gitaren hebben het moeilijk. Dat werpt de vraag of hoe het verder moet met deze band. Immers, om een stel klasse-muzikanten nou avond aan avond simpele garagerock te laten spelen, dat gaat niet werken vrees ik. Je kan op je vingers natellen dat dat op de duur gaat wringen, dat soort lui wil muzikaal uitgedaagd worden. Aan de andere kant, om het publiek nou weg te jagen met hoogstaande impro garage-jazz kan ook niet de bedoeling zijn. Kortom, nogal een schizofrene situatie, een nieuwe balans dient gevonden te worden. Ty mag gaan puzzelen, nieuwsgierig wachten wij af wat komen gaat….

Na afloop:

Als we na afloop nog wat staan te ouwehoeren bij de uitgang, worstelen een paar roadies zich door de crowd om een paar boxen naar buiten te schuiven. Anoniem ondankbaar kutwerk natuurlijk. Maar hela, kijk nou zeg, Emmett Kelly zien we gewoon meesjouwen. En hij is nog wel gitarist van de band en die moeten altijd zuinig zijn op hun vingertjes, heb ik me weleens laten vertellen. Afijn, ik wil maar zeggen, sympathieke gasten toch, altijd gewoon gebleven…

De live foto’s zijn gemaakt door Peter Blaauw