Nog niet behekst door The Wytches

‘Hey, en heb je die van The Wytches al gehoord?,” vroeg de jongedame van Plato Utrecht hoopvol. Ik had zojuist wat LP’s afgerekend en in één oogopslag had ze natuurlijk gezien wat een fantastische smaak ik wel niet heb. Alleen the Wytches ontbraken nog.

Huh, the Wytches? Die had ik vorig jaar eens in Ekko gezien, in het voorprogramma van Warm Soda. Een diepe indruk hadden ze niet gemaakt. “Overtuigt niet. Beetje een bleue groep. Pauzes tussen nummers duren veels te lang, waardoor de vaart eruit gaat.” Met een imaginaire ganzenveer had ik dat met een sierlijk handschrift in mijn denkbeeldig dagboek genoteerd.

Al dan niet bewust legde de Plato-employe de klemtoon op de eerste lettergreep van ‘Wytches,’ en daar maakte ik uit op dat in ieder geval zij het een erg goede plaat vond. En ik vind: er zijn weinig zaken in dit leven zo verheffend dan andermans muzikale tips te checken. Dus thuisgekomen snel even dokter Spotify geconsulteerd. En inderdaad joh hee: hun debuutplaat Annabel Dream Reader blijkt een aangename verassing. Wat zeg ik: een aanrader! Gauw maar meteen gekocht dat kreng dus.

Lekker vette gitaarrock is het, met veel dynamiek en speelvreugde gebracht. Ondergedompeld in flink veel galm, en tussen wolken vol gruis door hoor je dat het met overtuiging, lef en verve op de plaat is gekukeld. Maar… er is altijd een maar: niet alle nummers zijn even goed. En echt superorigineel zou ik het ook niet willen noemen, want invloeden in overvloed. Met name naar Night Beats lijkt goed geluisterd te zijn.

Niet onbelangrijk: de plaat is opgenomen in de bekende Toe Rag Studios van Liam ‘Elephant’ Watson. Diezelfde Liam –nog altijd de vleesgeworden kwaliteitsgarantie- produceerde ook een aantal tracks.

In Newcastle

Afgelopen zaterdag speelden The Wytches in OCCII, Amsterdam, als onderdeel van een tweedaags NL-toertje (ook in Leeuwarden).

In OCCII aangekomen blijkt de tent volgepakt met een gretig publiek dat gaarne bereid is om samen met de band een avontuurlijke trip aan te gaan. De expressieve rock van de band vráágt als het ware om een heftig publieksfeestje. Gaandeweg het optreden verzamelt zich vooraan bij het podium dan ook een meute danslustige kids die samen met de band een glorieus concerteinde willen vieren.

Maar The Wytches werken niet echt mee. Live ligt de nadruk -ontdaan van de frisse plaatproductie- meer op de screamo-achtige zangpartijen van gitarist / zanger Kristian Bell. Ook de ‘doom and gloom surf-punk’ invloeden (jaja, die jongens van de pers verzinnen van alles) raken live naar de achtergrond gedrongen. Daarvoor in de plaats krijgen we dynamische, goed gespeelde, soms logge bluesrock, doorspekt met –wel ja- heavy grunge riffs. Zodoende lijken niet langer Night Beats maar de eerste platen van Nirvana de voornaamste bezielingsbron.

In OCCII

Tegen het einde wordt er wat gas terug genomen. The Wytches spelen dan wat gevoeliger materiaal. Het publiek kijkt er wat sip naar, als een jihadist naar een blindganger. Ook een dompertje zijn de tergend lange gitaarstempauzes tussen de nummers door, precies dezelfde makke als vorig jaar in Ekko dus!

Al met al luidt de slotsom dat The Wytches er als live-act nog lange niet zijn. Daarvoor zijn ze nog teveel in zichzelf gekeerd (ook letterlijk: met al dat haar voor de ogen) en zitten ze verstrikt in hun eigen tripje. Zo veel mogelijk optreden jongens, zou ik ze dan ook willen tippen. Gelukkig staat er voor de komende zes weken een fikse UK- en US-tour op het programma, dat zal ze leren!